Tekst źródłowy strony MORYCIŃSKI HUGON, kierownik artystyczny, reżyser

{{web}}
[[File: Hugon_Moryciński.jpg |thumb| Hugon Moryciński, 1938]]
'''HUGON MARIAN MORYCIŃSKI''' (30 VII 1904 Stopnica koło Kielc – 12 VI 1973 Toruń), dyrektor i kierownik artystyczny teatrów, reżyser w [[TEATR WYBRZEŻE | Teatrze Wybrzeże]]. Syn Kazimierza (1878–1952), adwokata, autora wierszy i dramatów o tematyce społecznej, i Natalii z domu Zielińskiej. Brat Ryszarda (16 X 1909 – 10 IX 1988), muzyka Filharmonii Kieleckiej. <br/><br/>
W 1925 ukończył Gimnazjum im. Mikołaja Reja w Kielcach, w tym samym roku zadebiutował rolą Bekwarka w Królewskim jedynaku na scenie Teatru Miejskiego w Lublinie. Trafił do półamatorskiego zespołu objazdowego, po kilku miesiącach zrezygnował z aktorstwa, w latach 1926–1927 studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, w 1934–1935 reżyserię w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej w Warszawie (PIST). <br/><br/>
Pracował w Kielcach i Warszawie, między innymi jako sekretarz kancelarii adwokackiej, bibliotekarz, urzędnik w Ministerstwie Spraw Wojskowych, pisał artykuły, recenzje i nowele publikowane w kieleckim „Przeglądzie Tygodniowym” i warszawskiej „Epoce”. Od 1930 redagował programy Teatru Reduta w Warszawie, współpracował z Instytutem Reduty jako sekretarz literacki teatru. Tę ostatnią funkcję od 1933 pełnił w Teatrach Polskim i Małym w Warszawie, następnie został generalnym sekretarzem Towarzystwa Krzewienia Kultury Teatralnej. Jako reżyser zadebiutował w Stołecznym Teatrze Powszechnym przedstawieniem ''Damy i huzary'' (listopad 1935). Od 1936 był dyrektorem Teatru Popularnego i Polskiego w Łodzi, od 1937 do kwietnia 1939 dyrektorem artystycznym łódzkich teatrów miejskich. W lecie 1938 kierował wielkim objazdem zespołu łódzkiego, który w drodze na Łotwę odwiedził między innymi Gdańsk. <br/><br/>
W czasie okupacji pracował w Warszawie przy produkcji pasty do butów. W powstaniu warszawskim w randze podporucznika (pseudonim Hugo), najpierw w Oddziale VI BiP (Biuro Informacji i Propagandy) Komendy Głównej AK, od 20 IX 1944 w 15. Pułku Piechoty „Wilków” AK wchodzącym w skład 28. Dywizji Piechoty AK im. Stefana Okrzei. Po powstaniu osadzony jako jeniec w oflagu w Murnau. Po wyzwoleniu, w Lipsku, z upoważnienia komendantury radzieckiej organizował latem 1945 repatriację polskich robotników z Saksonii i Turyngii do kraju. <br/><br/>
W sezonie 1945/1946 reżyser w Miejskich Teatrach Dramatycznych w Warszawie, w latach 1946–1950 dyrektor i kierownik artystyczny Teatru im. Stefana Żeromskiego w Kielcach, w 1950–1952 Teatrów Dramatycznych w Szczecinie (kierownik artystyczny do 1 VII 1951). W sezonie 1951/1952 gościnnie reżyserował w Teatrze im. Juliusza Osterwy w Lublinie.  <br/><br/>
W latach 1952–1955 reżyser w Teatrze Wybrzeże oraz wykładowca kultury słowa w gdańskiej [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkole Pedagogicznej]]. Zrealizował między innymi spektakl ''Cyrulik sewilski, czyli daremna przezorność'' Pierre’a de Beaumarchais (premiera 9 X 1952), w którym wystąpił również jako aktor, wcielając się w rolę Notariusza. Podobnie w przypadku ''Świerszcza za kominem'' Karola Dickensa (20 II 1953) był zarówno reżyserem, jak i aktorem – zagrał postać Komentatora. Reżyserował ''Mieszczan'' Maksyma Gorkiego (premiera 15 XI 1952), ''Intrygę i miłość'' Fryderyka Schillera (20 VI 1953), ''Zwady miłosne'' Molière’a (5 XII 1953), ''Nie igra się z miłością'' Alfreda de Musseta (10 IV 1954), współpracował reżysersko z Juliuszem Lubicz-Lisowskim przy ''Grzechu'' Stefana Żeromskiego (24 II 1955) oraz wyreżyserował ''Cyrulika sewilskiego'' Gioacchino Rossiniego w [[OPERA BAŁTYCKA | Operze i Filharmonii Bałtyckiej]] (23 I 1955). <br/><br/>
W latach 1955–1958 dyrektor i kierownik artystyczny Teatru Ziemi Rzeszowskiej (od grudnia 1957 pod nazwą Teatr im. Wandy Siemaszkowej), w 1958 –1961 Teatru Ziemi Pomorskiej w Bydgoszczy i Toruniu, w 1961–1972 Teatru im. Wilama Horzycy w Toruniu. W 1959 zainicjował powstanie Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu. 5 XI 1960 otworzył w Bydgoszczy Teatr Kameralny. Z okazji czterdziestolecia działalności artystycznej 27 III 1965 odbyła się w Toruniu premiera ''Dziadów'' Adama Mickiewicza w jego reżyserii. <br/><br/>
Odznaczony między innymi Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1957). Wielokrotnie nagradzany za reżyserię na stworzonym przez siebie Festiwalu Teatrów Polski Północnej, między innymi za ''Kordiana'' Juliusza Słowackiego (1960), ''Skandal w Hellbergu'' Jerzego Broszkiewicza (1962), ''Noc listopadową'' Stanisława Wyspiańskiego (1963) czy ''Ścieżkę zbawienia'' Jorgego Andrade (1964), poza tym między innymi za ''Sen nocy letniej'' na II Festiwalu Szekspirowskim w Warszawie (1947) i za ''Burzę'' Aleksandra Ostrowskiego na odbywającym się na terenie całego kraju Festiwalu Sztuk Radzieckich (1949), oraz za całokształt twórczości w Rzeszowie (1957) i Toruniu (1972). <br/><br/>
Od 24 VI 1931 mąż Ireny Zygfrydy z domu Ołdakowskiej. Ojciec aktora i inspicjenta teatrów w Toruniu i Grudziądzu, Łukasza Marii. Zmarł w trakcie jubileuszowego XV Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu. Pochowany na cmentarzu garnizonowym tamże, patron tamtejszej ulicy. Od 1973 jury wspomnianego Festiwalu przyznaje wyróżniającym się młodym aktorom nagrodę jego imienia. {{author: JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]