Tekst źródłowy strony KULCKE OTTO

{{web}}
'''OTTO MARTIN RICHARD KULCKE''' (19 VI 1922 Królewiec –  2 III 2005 Frankfurt), doktor medycyny, inicjator powstania stowarzyszenia Orgelbauverein St. Marien – Danzig, zasłużonego dla odbudowy organów w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny]] (NMP). Pochodził z rodziny zamieszkałej do XX wieku na Łużycach (mającej świadomość swojego słowiańskiego rodowodu), skąd około 1900 roku do Sopotu przybył jego dziadek dr Otto Kulcke (10 X 1859 Sommerfeld – 25 II 1915), dyrektor Realgymnasium w Sopocie, poległy w I wojnie światowej w randze kapitana w Prusach Wschodnich koło dzisiejszego Przasnysza. Był synem Fritza (7 VI 1892 Legnitz/Legnica – 14 XII 1971 Bremerhaven), asystenta w klinice uniwersytetu w Królewcu, i Antonii z domu Flathe (22 VIII 1892 – 25 VI 1922), zmarłej sześć dni po jego urodzeniu. Wychowywany początkowo w Sopocie w rodzinie dziadka Ottona, od 1924 roku przez ojca, wówczas doktora laryngologii w Sopocie i pracownika [[SZPITAL MIEJSKI WE WRZESZCZU | Szpitala Miejskiego we Wrzeszczu]] oraz [[SZPITAL DIAKONIS EWANGELICKICH | szpitala diakonis ewangelickich]] w Gdańsku. W 1925 roku ojciec ożenił się powtórnie, z Marią Schwaderer (14 VII 1895 – 22 II 1986); z tego związku pochodzili jego przyrodni bracia: Werner (ur. 1926), doktor fizyki, i Eberhard (ur. 1927), doktor praw. Rodzina zamieszkała w Gdańsku przy Langgasse 16 (ul. Długa), gdzie ojciec urządził gabinet i prowadził do początku II wojny światowej praktykę lekarską, a w 1927 roku przeniosła się do Oliwy, do zakupionego domu przy Günthershofer-Promenade (ul. Mściwoja). <br/><br/>
W Gdańsku Otto uczęszczał do przedszkola diakonis obok kościoła NMP. Po przeprowadzce do Oliwy uczył się w szkole ewangelickiej obok [[KOŚCIÓŁ ŚW. JAKUBA (Oliwa) | kościoła św. Jakuba]]. Był aktywnym członkiem koła ministrantów i chóru kościelnego parafii przy kościele Pojednania (Versöhnungskirche; [[KOŚCIÓŁ MATKI BOŻEJ KRÓLOWEJ KORONY POLSKIEJ | kościół Matki Bożej Królowej Korony Polskiej]]), którego dyrygentem był organista kościoła NMP Franz Kessler. W 1932 roku rozpoczął naukę w [[CONRADINUM | Conradinum]]. <br/><br/>
Po wybuchu II wojny światowej, będąc już w klasie maturalnej, 7 IX 1939 roku opuścił Conradinum, 9 września został powołany do służby pomocniczej. Po kursie pedagogicznym uczył w Trzeciewcu koło Bydgoszczy. Latem 1940 roku odbył przeszkolenie sanitarne w Berlinie, w styczniu 1941 zmobilizowany, w maju tego roku został skierowany na półroczną praktykę w gdańskim szpitalu diakonis ewangelickich, warunkującą rozpoczęcie studiów medycznych w [[PAŃSTWOWA AKADEMIA MEDYCYNY PRAKTYCZNEJ W GDAŃSKU| Państwowej Akademii Medycyny Praktycznej]]. Studiował także na berlińskim Friedrich-Wilhelms-Universität, od jesieni 1943 ponownie w wojsku, w szpitalu na froncie wschodnim (Newel, Wielkie Łuki). W początkach 1944 roku zdał egzaminy lekarskie. W sierpniu 1944 w grupie młodzieży akademickiej został skierowany do budowy rowów przeciwpancernych koło Brodnicy nad Drwęcą, następnie w listopadzie przeniesiony do Szczecina i w początkach grudnia do szpitala polowego w Insterburgu (obecnie Czerniachowsk, obwód kaliningradzki). W styczniu 1945 skierowany na front na pogranicze węgiersko-słowackie, do Rumunii i Czechosłowacji, gdzie 12 V 1945 w okolicach Pilzna dostał się do niewoli radzieckiej. Przez cztery i pół roku przebywał w obozach jenieckich na Ukrainie i południowym Uralu, pracując między innymi w fabrykach i kołchozie, na koniec jako sanitariusz. <br/><br/>
Zwolniony pod koniec 1949 roku, 2 I 1950 spotkał się w Bremerhaven z rodziną, która przeżyła wojnę. Ukończywszy w 1953 studia medyczne na uniwersytecie w Fryburgu Bryzgowijskim (od 1955 doktor medycyny), po stażu asystenckim i współpracy w ojcowskiej praktyce osiadł we Frankfurcie nad Menem, zatrudniony najpierw w katolickim Marienkrankenhaus, a następnie aż do emerytury (30 IV 1984) był zastępcą ordynatora w szpitalu miejskim w Höchst (36. dzielnica Frankfurtu). Mieszkał w pobliskim Oberursel, między innymi udzielając się w chórze parafialnym. Po wizycie w Gdańsku w 1971 roku doprowadził do powstania w 1981 w RFN stowarzyszenia Orgelbauverein St. Marien – Danzig (Komitetu Odbudowy Organów Kościoła NMP w Gdańsku), łączącego między innymi przedstawicieli katolików i ewangelików, byłych mieszkańców [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnego Miasta Gdańska]]. Dzięki staraniom Komitetu i we współpracy z [[BOGDANOWICZ STANISŁAW | księdzem Stanisławem Bogdanowiczem]] oraz Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków w Gdańsku organy zostały odbudowane we współpracy polsko-niemieckiej. Część instrumentalną wykonała rodzinna firma organmistrzów Harry’ego i Guntrama Hillebrandów, którzy do ich rekonstrukcji wykorzystali prospekt organowy z [[KOŚCIÓŁ ŚW. JANA CHRZCICIELA I ŚW. JANA APOSTOŁA | kościoła św. Jana]]. 18 VIII 1985 roku [[GOCŁOWSKI TADEUSZ | biskup Tadeusz Gocłowski]] poświęcił instrument w kościele NMP. <br/><br/>
Otto Kulcke promował organy mariackie, uczestnicząc w organizacji letnich koncertów z udziałem mistrzów z kraju i zza granicy. Był ponadto współfundatorem kapliczki apostołów Pomorzan – św. Wojciecha i Ottona w Łączyńskiej Hucie, poświęconej w 1983 roku, przyczynił się do budowy w 1998 roku organów w kościele ewangelickim św. Trójcy w Warszawie. 30 VII 1998 roku został uhonorowany przez prezydenta Warszawy medalem IV Wieków Stołeczności Warszawy. Od lat 70. XX wieku był członkiem Związku Polaków w Niemczech „Zgoda”. <br/><br/>
Kawaler. W testamencie zobowiązał swego adoptowanego syna, mieszkającego w Kilonii dr Antoniego Kulckego-Czałbowskiego (ur. 1947 Aleksandrów Kujawski), doktora chemii, specjalistę od ochrony przeciwpożarowej, do zorganizowania dlań pośmiertnego koncertu w kościele NMP (w programie znalazło się między innymi ''Requiem'' Jeana Gilles’a (1668–1705)). Po ceremoniach pogrzebowych w Oberursel za sprawą ks. Stanisława Bogdanowicza urna z prochami została złożona 19 VI 2005 roku w kaplicy św. Marii Magdaleny w kościele NMP. W dniu złożenia urny odbył się upamiętniający go koncert, udokumentowany, podobnie jak uroczystości poświęcenia organów, pamiątkowym drukiem. <br/><br/>
Odznaczony Verdienstkreutz 1. Klasse des Verdienstordens der Bundesrepublik Deutschland (1987), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1998) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2000). {{author: JMB}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]