Tekst źródłowy strony ZIMMERMANN ROMAN, profesor Politechniki Gdańskiej

{{web}}

'''ROMAN ZIMMERMANN''' (15 V 1905 Lwów – 18 IX 1994 Gdańsk), profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Kazimierza, absolwenta Uniwersytetu Lwowskiego, polonisty, dyrektora Gimnazjum Męskiego w Rohatyniu i Seminarium Nauczycielskiego w Samborze, i Jeremii z domu Szechowicz. W 1923 absolwent Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczego w Samborze. W 1932 ukończył Wydział Mechaniczny (oddział elektryczny) Politechniki Lwowskiej, inżynier elektryk, w latach 1931–1933 zatrudniony był na tej uczelni. Od 1934 do września 1939 pracował jako inżynier ruchu w Dziale Technicznym Rozgłośni Polskiego Radia we Lwowie. <br/><br/>
Po wybuchu II wojny światowej z pracownikami Polskiego Radia ewakuowany został ze Lwowa do Rumunii i do Francji. Od 9 kwietnia do 1 września 1940 służył we Francji, pod Paryżem, w Wojskach Łączności, prowadził akcję kulturalno-oświatową w Clermont-Ferrand, zaangażowany był w przerzut żołnierzy polskich do Anglii. Od 2 IX 1940 do 5 II 1942 przebywał w obozie jenieckim w Livron, od kwietnia 1942 pracował w laboratorium elektrofizycznym na Uniwersytecie w Clermont-Ferrand, od maja 1945 do lipca 1946 był tamże przedstawicielem Polskiego Czerwonego Krzyża. <br/><br/>
Do Polski powrócił w sierpniu 1946, początkowo mieszkał w Krakowie, następnie (1946–1951) pracował w Szkole Inżynierskiej w Poznaniu na stanowisku zastępcy profesora. Był organizatorem laboratorium i Katedry Radiotechniki na Wydziale Elektrycznym. Jednocześnie w latach 1946–1949 był członkiem Izby Przemysłowo-Handlowej w Poznaniu. W Gdańsku od 1952, do 1976 pracował na PG. Od 1959 docent, od 1967 profesor nadzwyczajny (tytularny). Na [[WYDZIAŁ ELEKTRONIKI, TELEKOMUNIKACJI I INFORMATYKI POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziale Łączności PG]] (od 1967 Wydział Elektroniki) był w latach 1952–1954, 1960–1962 i 1964–1967 prodziekanem, w 1952–1955 kierownikiem Katedry Podstaw Telekomunikacji, w 1956–1965 Katedry i Zakładu Miernictwa Telekomunikacyjnego, od 1966 do 1969 Katedry i Zakładu Miernictwa i Elementów Elektronicznych. W latach 1965–1970 był członkiem Rady Naukowej [[INSTYTUT BUDOWNICTWA WODNEGO PAN W GDAŃSKU | Instytutu Budownictwa Wodnego Polskiej Akademii Nauk]] w Gdańsku. Od 1976 na emeryturze.<br/><br/>
Autor publikacji z dziedziny elektroniki, elektryki, miernictwa i elektromedycyny, w tym sześciu monografii, m.in. ''Pomiary naprężeń i drgań metodami elektrycznymi'' (Warszawa 1959), ''Przyrządy pomiarowe radiotechniki'' (Warszawa 1962) i skryptu ''Telewizja'' (Poznań 1951). Autor wspomnień ''Mój pamiętnik od roku 1905 do 1994'' (Gdańsk 1996 – z rękopisu przygotowała Florentyna Zimmermannowa, opracował Kazimierz Orzechowski). <br/><br/>
W latach 1982–1990 należał do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, w latach 1990–1994 do Związku Kombatantów Rzeczypospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych (zob. [[ORGANIZACJE KOMBATANCKIE NA POLITECHNICE GDAŃSKIEJ | organizacje kombatanckie na PG]]). Odznaczony m.in. francuskim Krzyżem Ruchu Oporu (1946), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1973), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1976), Krzyżem Czynu Bojowego Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie (1995). Żonaty był z Florentyną z domu Szweda (2 IV 1912 Poznań – 5 III 2002 Gdańsk). Pochowani na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author:WP}} <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> 
'''Bibliografia''': <br/>
''Księga jubileuszowa 40-lecia Wydziału Elektroniki Politechniki Gdańskiej 1952–1992'', t. 1, Gdańsk 1992, s. 187–188.

[[Category: Hasła w przygotowaniu]]