Tekst źródłowy strony LIPSKI TADEUSZ, profesor Politechniki Gdańskiej

{{web}}
[[File: Tadeusz_Lipski.jpg |thumb| Tadeusz Lipski (w środku)]]
'''TADEUSZ LIPSKI''' (3 II 1925 Odessa – 4 II 2001 Gdańsk), specjalista w zakresie urządzeń elektrycznych, profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Ignacego i Wandy. W 1940 uzyskał maturę w szkole polskiej w Odessie, do 1943 studiował na Politechnice Odesskiej. Po trzecim roku studiów wstąpił do tworzonej I Armii Wojska Polskiego w ZSRR, w lipcu 1944 został skierowany do Oficerskiej Szkoły Artylerii w Tarasowce pod Żytomierzem. Brał udział w walkach, w lutym 1945 ranny, w marcu zdemobilizowany i skierowany na kontynuowanie studiów na Politechnice Warszawskiej z tymczasową siedzibą w Lublinie. <br/><br/>
W Gdańsku od sierpnia 1945, na PG dokończył studia i w październiku 1946 uzyskał dyplom magistra inżyniera elektryka. W latach 1946–2001 pracownik PG. W roku akademickim 1946/1947 młodszy asystent w Katedrze Miernictwa Elektrycznego, kierowanej przez prof. [[TRZETRZEWIŃSKI STANISŁAW, profesor Politechniki Gdańskiej | Stanisława Trzetrzewińskiego]], od roku akademickiego 1947/1948 asystent, od 1952 adiunkt. Od 1954 doktor, na podstawie pracy „Badania styków silnoprądowych” (przewód na 
[[WYDZIAŁ ELEKTROTECHNIKI I AUTOMATYKI POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ| Wydziale Elektrycznym]] PG, promotor prof. [[KANIEWSKI STANISŁAW, profesor Politechniki Gdańskiej | Stanisław Kaniewski]]). Od 1954 zastępca profesora, od 1956 docent, od 1968 profesor nadzwyczajny,  od 1977 profesor zwyczajny. W latach 1954–1968 kierownik Zakładu Aparatów Elektrycznych Niskiego Napięcia w Katedrze Wysokich Napięć i Przyrządów Rozdzielczych, w 1968–1969 Katedry Wysokich Napięć Aparatów Elektrycznych i Urządzeń Trakcyjnych, w 1969–1991 dyrektor Instytutu Wysokich Napięć, Aparatów Elektrycznych i Urządzeń Trakcyjnych na Wydziale Elektrycznym, w 1991–1995 kierownik Katedry Aparatów Elektrycznych. W latach 1978–1981 dziekan Wydziału Elektrycznego. Jednocześnie od 1951 do 1968 pracował w gdańskim oddziale Instytutu Elektrotechniki, należał do pierwszych pracowników naukowych Zakładu Elektrotechniki Morskiej, gdzie od 1952 był kierownikiem Pracowni Bezpieczników. Od 1968 do 2000 zasiadał w Radzie Naukowej tego Instytutu. Wykładał także na uniwersytetach w Braunschweig, Darmstadt, Glasgow, Sheffield, Preston, Bolton, m.in. 10 lat w Technische Hochschule Ilmenau (Niemcy). <br/><br/>
W 1954 był jednym z twórców serii niskonapięciowych bezpieczników zwłocznych. Opracowana przez niego teoria działania konwencjonalnych bezpieczników topikowych przy przeciążeniach i zwarciach, jest cytowana w większości podręczników bezpiecznikowych na świecie. Autor publikacji na temat elektryki, okrętowej elektrotechniki, urządzeń elektrycznych, współautorem czterech monografii i skryptu, autorem monografii ''Bezpieczniki niskonapięciowe'' (Warszawa 1968). Współtwórca 31 patentów i wzorów użytkowych (twórca pięciu. m.in. „Bezpiecznik topikowy do prostowników germanowych i krzemowych”, 1961).<br/><br/>
Od 1946 członek oddziału gdańskiego Stowarzyszenia Elektryków Polskich,  od 1961 [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]], w latach 1972–2001 członek Komitetu Elektrotechniki Polskiej Akademii Nauk, w 1973–1999 członek założyciel, przewodniczący i sekretarz FUSE CLUB (międzynarodowa organizacja z udziałem specjalistów z zakresu tematyki bezpieczników). Członek NSZZ „Solidarność” na PG (1980–1981 i od 1990) i Związku Kombatantów Rzeczypospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych – koło na PG (od 1993) (zob. [[ORGANIZACJE KOMBATANCKIE NA POLITECHNICE GDAŃSKIEJ | Organizacje Kombatanckie na Politechnice Gdańskiej]]). 
Odznaczony m.in.: Krzyżem Kawalerskim (1973) i Krzyżem Komandorskim (1985) Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1993), medalem „Za udział w walkach o Berlin” (1975), odznaką „Weteran walk o niepodległość” (1995), złotą odznaką honorową Stowarzyszenia Elektryków Polskich (SEP) (1975). W 1964 i 1966 laureat zespołowej Nagrody Państwowej I stopnia, Nagrody Wojewody Gdańskiego w dziedzinie nauki (1978). <br/><br/>
Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. Jego imię otrzymało audytorium na Wydziale Elektrotechniki i Automatyki PG. {{author:WP}}<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/>
'''Bibliografia''': <br/>
''Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny'', red. Lidia Becel, Warszawa 1989. <br/>
''Perspektywy rozwoju technik przerywania prądu''. Sesja naukowa zorganizowana przez Wydział Elektryczny Politechniki Gdańskiej oraz PTETiS z okazji 50-lecia prascy naukowej i 70-lecia urodzin prof. zw. dr inż. Tadeusza Lipskiego, „Zeszyty Naukowe Wydziału Elektrycznego Politechniki Gdańskiej”, nr 9, 1996, s. 11–25.



[[Category: Hasła w przygotowaniu]]