Tekst źródłowy strony PANKIEWICZ TOMASZ, adiunkt Politechniki Gdańskiej

{{web}}
'''TOMASZ PANKIEWICZ''' (3 II 1913 Białystok – 21 VII 2005 Gdańsk), naukowiec, konstruktor, adiunkt  [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Kazimierza i Marii z domu Pieńczykowskiej. W latach 1915–1918 mieszkał w Jarosławiu nad Wołgą. Od 1918 w Białymstoku, w 1932 ukończył tamtejsze Gimnazjum im. Marszałka Józefa Piłsudskiego. W tym samym roku przeprowadził się do Warszawy, absolwent sekcji ogólnokonstrukcyjnej Wydziału Mechanicznego Politechniki Warszawskiej z 1938, inżynier mechanik. Od 15 stycznia do 5 września 1939 pracował jako konstruktor w Zakładach Ostrowieckich w Warszawie. Jako podlegający służbie wojskowej, ale nieprzeszkolony, został ewakuowany na wschód. Po zajęciu terenów wschodnich II Rzeczypospolitej przez Armię Czerwoną (17 IX 1939) powrócił do Białegostoku. <br/><br/> 
Od listopada 1939 do czerwca 1941 pracował w Gimnazjum Mechanicznym oraz Szkole Zawodowej Fabrycznej i Technikum Kolejowym w Białymstoku, od 1 VIII 1941 do 2 IX 1944 był zatrudniony jako inżynier działu technicznego w elektrowni w Białymstoku, od 2 VIII 1944 do 31 VIII 1945 pełnił funkcję kierownika Działu Urządzeń Mechanicznych Dyrekcji Lasów Państwowych w tym mieście. Uratował przed zniszczeniem plany białostockiej elektrowni, odbudowanej i uruchomionej w lipcu 1944. Po wyzwoleniu miasta przyczynił się do odbudowy przemysłu leśnego i tartaków Białostocczyzny. <br/><br/> 
W Gdańsku od czerwca 1945. W lipcu 1945 uruchomił Zakład Produkcji Beczek „Bruno Stoegler”, od września 1945 do września 1947 kierował Wydziałem Wytwórni w Zjednoczeniu Energetycznym Okręgu Pomorskiego oraz Zakładami Elektrycznymi „Wybrzeże”. Brał udział w odbudowie elektrowni Wybrzeża, między innymi elektrowni Ołowianka; kierownik elektrowni wodnych na rzece [[RADUNIA | Radunia]].
Od października 1946 do przejścia na emeryturę w marcu 1983 pracował na PG, gdzie wykładał także w latach 1989–1991. Przyczynił się do odbudowy i uruchomienia kotłowni na PG. Od września 1947 do października 1948 pracował także jako nauczyciel w [[CENTRUM KSZTAŁCENIA ZAWODOWEGO I USTAWICZNEGO NR 1 W GDAŃSKU| Gdańskich Technicznych  Zakładach Naukowych]], między czerwcem a wrześniem 1949 w [[STOCZNIE PO 1945. ZJEDNOCZENIE STOCZNI POLSKICH | Zjednoczeniu Stoczni Polskich]] jako starszy konstruktor, a od września 1949 do sierpnia 1950 w Dyrekcji Okręgowej Szkolenia Zawodowego jako wizytator gdańskich szkół zawodowych. Między wrześniem 1950 a marcem 1951 był również projektantem w Biurze Projektów Budownictwa Morskiego, od października 1952 do kwietnia 1954 starszym projektantem w Spółdzielczym Biurze Dokumentacji Technicznej, od stycznia 1979 do marca 1980 doradcą w Gdańskich Zakładach Piwowarskich, a od maja 1962 biegłym sądowym w  [[SĄDOWNICTWO W GDAŃSKU | Sądzie Wojewódzkim w Gdańsku]]. W 1970 na zlecenie Zjednoczenia Przemysłu Okrętowego w Gdańsku zaprojektował dla Stoczni Szczecińskiej im. A. Warskiego podgrzewacz pary dla statków. Od 1989 był ekspertem w zakresie gospodarki cieplnej i pomiarów cieplnych Polskiej Izby Handlu Zagranicznego w Gdyni. <br/><br/> 
W 16 III 1963 uzyskał doktorat na Wydziale Mechanicznym PG; w 1980 ukończył rozprawę habilitacyjną, jednak nie został dopuszczony do kolokwium na Wydziale Budowy Maszyn PG. <br/><br/> 
Specjalista z zakresu konstrukcji kotłów parowych i wodnych, autor 35 projektów konstrukcyjnych (między innymi kotłów centralnego ogrzewania), twórca czterech patentów (m.in. paleniska na miał koksowy, 1954) oraz opracowań wykonywanych między innymi dla Zakładów Przetwórstwa Owocowo-Warzywnego „Dagoma” w Gdańsku oraz gdańskiego Biura Projektów Kolejowych. Autor ponad dwustu ekspertyz urządzeń kotłowych, paleniskowych, okrętowych i przemysłowych, sporządzonych dla zakładów przemysłu tłuszczowego i cukrowniczego. Wykonawca wielu projektów, realizowanych między innymi w Zakładach Przemysłu Tłuszczowego w Gdańsku w latach 1948–1950. Zaprojektował również komin kotłowni Union, uławiacz cyklonowy sadzy dla Gdańskich Fabryk Mebli, kotłownię dla gdańskiej rzeźni miejskiej oraz przegrzewacz dla Biura Projektowego „Prozamet” w Gdańsku. Członek Stowarzyszenia Inżynierów Mechaników Polskich (SIMP), w latach 1948–1955 wiceprzewodniczący Zarządu Oddziału Gdańskiego tej organizacji. Od kwietnia 1973 do 1990 pełnił w SIMP funkcję dyplomowanego rzeczoznawcy. W okresie 1946–1983 należał do Związku Nauczycielstwa Polskiego. <br/><br/> 
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1973), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1983), odznaką [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za Zasługi dla Gdańska”]] (1988), złotą odznaką „Za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego” (1988), Złotą Honorową Odznaką SIMP (1989), złotą odznaką „Za Zasługi dla Wydziału Mechanicznego PG” (1995).<br/><br/>
Od 1949 był żonaty z Marią Zofią z domu Rudnicką (ur. 1 X 1926), lekarką, ojciec Kazimierza, lekarza chirurga w Częstochowie, Piotra, psychiatrę, adiunkta i ordynatora Oddziału Nerwic [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Medycznej w Gdańsku]], Marii, filologa rosyjskiego, oraz Katarzyny – logopedy. Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/>
'''Bibliografia''': <br/>
Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe). <br/>
Stąsiek Jan, ''Doktor inż. Tomasz Pankiewicz – wspomnienie (1913 –2005)'', „Pismo PG”, nr 1, 2007, s.24-25.