Tekst źródłowy strony SZNAJDER ROMAN, architekt

{{web}}
[[File: Roman_Sznajder.jpg |thumb| Roman Sznajder]]
'''ROMAN SZNAJDER''' (5 VII 1924 Białowieża – 7 XI 2012 Gdańsk), architekt. Syn Władysława (1897 Kalisz – 1949 Białystok), nadleśniczego Lasów Państwowych w Białowieży i Jadwigi z domu Sadowskiej (6 VIII 1902 Kalisz – 2 III 1989 Gdańsk), po 1945 urzędniczki w Białowieskim Parku Narodowym, następnie do 1970 pracowniczki Dziekanatu Studiów Zaocznych [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkoły Pedagogicznej]] w Gdańsku. Brat Elżbiety, zamężnej Caban (21 IV 1926 Białowieża – 22 V 2012 Gdańsk), w latach 1943–1945 wywiezionej na przymusowe roboty w Prusach Wschodnich, od 1970 do emerytury w 1991 pracowniczki administracyjnej Instytutu Fizyki Doświadczalnej [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG). <br/><br/>
W Białowieży ukończył szkołę podstawową oraz – w czasie II wojny światowej – liceum (matura rosyjska). W 1947 jako ekstern ukończył liceum i uzyskał polską maturę w Hajnówce. Z uwagi na pochodzenie nieprzyjęty na studia na [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechnice Gdańskiej]], od 1947 do 1953 studiował w gdańskiej [[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU | Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych]] (PWSSP) z siedzibą w Sopocie. Od 1951 do 1964 zatrudniony był w pracowni „Główne Miasto” gdańskiego „Miastoprojektu”. Równolegle w latach 1959–1974 pracował w Katedrze Projektowania Architektury Okrętów i Form Przemysłowych gdańskiej PWSSP, następnie 1975-1979 w Katedrze Projektowania Form Przemysłowych. Od 1971 do 1993 starszy wykładowca i kierownik Pracowni Projektowania Wzornictwa Przemysłowego, w latach 1981-1993 kierownik Katedry Wzornictwa Przemysłowego na Wydziale Architektury i Wzornictwa, w latach 1993–1999 starszy wykładowca w Pracowni Projektowania Mebla Katedry Architektury Wnętrz tego Wydziału. Prowadził indywidualną pracownię architektoniczną przy [[MARIACKA, ulica | ul. Mariackiej]] 14/15 m. 10.<br/><br/>
W latach 1951–1962 brał udział w odbudowie Gdańska, projektował oświetlenie ulic i głównie elewacje, wnętrza i przedproża kamienic. Wedle jego projektów odbudowano kamienice przy ul. Mariackiej nr 11, 12, 13, 14 i 15 (1955–1957; w tej ostatniej zamieszkał w 1957) i przy ul. Świętojańskiej 35, portal kamienicy przy ul. Długiej 67, przebudowano fasadę kamienicy przy Długim Targu 15 (1955), zaprojektował sień w kamienicy przy Długim Targu 25 (1954). W Małej Sali Rady (Sali Zimowej) [[RATUSZ GŁÓWNEGO MIASTA | Ratusza Głównego Miasta]] zaprojektował żyrandole, posadzki, osłony kaloryferów, drzwi z okuciami. Wraz z zespołem projektował także budynki w Gdańsku-[[WRZESZCZ |Wrzeszczu]] (1959) i w Gniewie (1961). W latach 1960–1962 koordynator spraw kolorystyki [[GŁÓWNE MIASTO | Głównego Miasta]] Gdańska, projektował i nadzorował realizację w budynkach przy ul. Piwnej, Ogarnej, Kaletniczej, Kotwiczników, Złotników, Grobla I, Szerokiej, Św. Ducha i całości ul. Mariackiej, oraz szereg dziedzińców przy ul. Długiej i Długim Targu. Zaprojektował także wnętrze Kolektury Gier Liczbowych w kamienicy przy ul. Długiej 28. Z inżynierem Henrykiem Kitowskim wykonał projekt rekonstrukcji rokokowego wystroju wnętrza restauracji [[GOLDWASSER, wódka gdańska | „Pod Łososiem”]], wraz z zespołem – wnętrza kawiarni i restauracji „Pod Wieżą” (u. Piwna 50/51) oraz kawiarni „Marysieńka” (ul. Szeroka 34-37). Dla [[KINO LENINGRAD | kina Leningrad]] zaprojektował kute latarnie.<br/><br/>
Po zakończeniu prac związanych z odbudową gdańskiego Głównego Miasta, do 1965 zaprojektował m.in.: salon telewizyjny w Gdyni przy ul. 10 Lutego, dworce PKP w Chojnicach (wnętrza) i Elblągu (całość), z doc. inż. Witoldem Wierzbickim wnętrza budynku administracyjnego [[SZPITAL ZAKAŹNY | Szpitala Zakaźnego]] w Gdańsku przy ul. Smoluchowskiego 18, z zespołem budynek administracyjny Gdańskich Zakładów Nawozów Fosforowych (ul. Kujawska 2) i wnętrza [[BUDYNEK ODDZIAŁU OKRĘGOWEGO NARODOWEGO BANKU POLSKIEGO | budynku Oddziału Okręgowego Narodowego Banku Polskiego]] w Gdańsku przy ul. Okopowej oraz statków m/s „Matejko” i m/s „Mazowsze”. Wykonał też m.in. w Gdańsku projekty wnętrz biurowca [[CENTROMOR | „Centromoru”]] (1966), [[TEATR MINIATURA | Teatru Lalki i Aktora (ob. Miejski Teatr „Miniatura”]], 1969), mebli dla [[DYREKCJA KOLEI | Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych]] (1968), wnętrz łącznika baszt [[BRAMA STĄGIEWNA | Bramy Stągiewnej]] (1977), oświetlenia sal ekspozycyjnych [[MUZEUM NARODOWE | Muzeum Narodowego]] w Gdańsku (1978), opracował koncepcję architektoniczną elewacji na [[DŁUGIE POBRZEŻE | Długim Pobrzeżu]], między ul. św. Ducha i [[ŻURAW | Żurawiem]] (1984). W ramach zespołu Stowarzyszenia Architektów Polskich (SARP, 1970) przygotował projekty: urbanistyczny dla jednostek A, B i C, między ul. Piecewską, Wileńską, Nobla, Rakoczego, Magellana, Kruczkowskiego, Jaśkowa Dolina, Budapesztańską, Bulońską, Rakoczego i Belgradzką w Gdańsku-[[PIECKI| Pieckach-Migowie]] (1970), kolorystyczny elewacji jednostki „C” Osiedla Mieszkaniowego Gdańsk-[[ZASPA | Zaspa]] (rejon ul. Jana Pawła II, Leszczyńskich i Burzyńskiego) (1978–1979). Zaprojektował także wnętrza ośrodka wypoczynkowego Marynarki Wojennej w Juracie (1971), jachtu żaglowo-motorowego „Mazurka” (1973–1975), dwóch sal zamku w Książu koło Wałbrzycha (1974), sypialni marszałkowej Izabeli Lubomirskiej w pałacu w Wilanowie (1977), żaglowca „Dar Młodzieży” (1981). <br/><br/>
Tworzył także projekty wystawiennicze: indywidualne – wystawy prac fotograficznych inż. Tercjana Multaniaka ''Sport w obiektywie'' w gdańskim  Dworze Artusa (1972) oraz zespołowe, m.in. ''Stocznia Gdańska w XX-leciu PRL'' (Chorzów 1965, Katowice 1966), ''Przemysł okrętowy'' na Międzynarodowych Targach Poznańskich (1969). Brał udział w Ogólnopolskich Wystawach Architektury Wnętrz w Sopocie (1967) i Gdańsku, gdzie zdobył nagrodę zespołową (1969), oraz prac absolwentów uczelni artystycznych w Warszawie (1976).<br/><br/>
Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1980), odznaką honorową [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za Zasługi dla Gdańska”]] (1993). Laureat między innymi Nagrody Ministerstwa Kultury i Sztuki II stopnia (1975).<br/><br/>
[[File: Sznajder_Roman.jpg |thumb| Roman Sznajder junior]]
Od 1951 żonaty z Barbarą z domu Krankowską (19 I 1924 Poznań – 30 VIII 1987 Gdańsk), w czasie II wojny światowej harcerką i żołnierką Armii Krajowej, absolwentką Wydziału Biologii w Uniwersytecie Marii Skłodowskiej-Curie w Lublinie (1951), w Gdańsku nauczycielką biologii w Szkole Podstawowej nr 50 i w [[LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCE, VI | VI Liceum Ogólnokształcącym]]. Ojciec Agnieszki (7 VIII 1953 Sopot – 22 VI 2024 Starogard Gdański) oraz Romana (ur. 26 VII 1952 Sopot), matematyka, historyka matematyki i filozofii, absolwenta [[LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCE, I | I Liceum Ogólnokształcącego]] w Gdańsku (1971), Wydziału Matematyki Uniwersytetu Warszawskiego (1976), gdzie pracował do 1979, w latach 1980–1989 pracownika Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii UG, od 1990 na Wydziale Matematyki i Statystyki University of Maryland Baltimore County (UMBC) w USA, który ukończył (MSc) w 1992, od 1994 doktor (PhD, matematyka stosowana), od 1995 wykładowcy, od 1996 profesora matematyki w Bowie State University (USA), członka m.in. Polskiego Towarzystwa Matematycznego (od 1976), gościnnie wykładającego m.in. na UG (2014), autora prac w języku polskim i angielskim m.in. ''The prominence of Danzig Academic Gymnasium as a cornerstone of scientific developments in Gdańsk'' (w: Studia Historiae Scientiarum, 21, 2022) oraz tłumaczeń publikacji innych autorów między wymienionymi językami.<br/><br/>
Pochowany na [[CMENTARZE NA SIEDLCACH | Cmentarzu Komunalnym nr 5]], Łostowickim. {{author: JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]