Tekst źródłowy strony DĄBROWSKI ZBIGNIEW, działacz opozycji demokratycznej

{{web}}

'''ZBIGNIEW DĄBROWSKI''' (13 XII 1947 Gdańsk – 4 X 2012 Gdańsk), działacz opozycji demokratycznej. Syn Feliksa i Jadwigi z domu Łangowskiej. W 1973 ukończył Technikum Mechaniczno–Elektryczne w Gdańsku ([[CENTRUM KSZTAŁCENIA ZAWODOWEGO I USTAWICZNEGO NR 1 W GDAŃSKU| Centrum Kształcenia Zawodowego i Ustawicznego nr 1]]). W latach 1965–1982 pracował jako ślusarz w Przedsiębiorstwie Robót Elektrycznych „Elektromontaż” w Gdańsku [[PRZERÓBKA |-Przeróbce]]. W dniach 14–16 XII 1970 uczestniczył w wydarzeniach [[GRUDZIEŃ 1970 | Grudnia 1970]]. W 1978 związał się z działalnością gdańskiej opozycji, był drukarzem, pracował przy pracach poligraficznych dla [[WOLNE ZWIĄZKI ZAWODOWE WYBRZEŻA | Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża]] (WZZW) przy drukowaniu [[ROBOTNIK WYBRZEŻA, pismo | „Robotnika Wybrzeża”]], dla Komitetu Samoobrony Społecznej KOR przy druku „Robotnika” i dla [[RUCH MŁODEJ POLSKI | Ruchu Młodej Polski]], drukując „Bratniaka”. Współpracował m.in. z [[BORUSEWICZ BOGDAN, polityk, honorowy obywatel Gdańska | Bogdanem Borusewiczem]] i [[KAPCZYŃSKI PIOTR, działacz opozycji demokratycznej, wydawca | Piotrem Kapczyńskim]].<br/><br/>
Z racji zatrudnienia na Przeróbce znał też środowisko mieszkających na niedalekich Stogach działaczy WZZW, w części też zatrudnionych w tym samym przedsiębiorstwie, m.in. [[WAŁĘSA LECH, prezydent Polski | Lecha Wałęsę]], Tadeusza Szczepańskiego, Sylwestra Niezgodę czy Floriana Wiśniewskiego. W styczniu 1980 powołał m.in. z wyżej wymienionymi tzw. Komisję Robotniczą, która miała za zadanie obronić kilkunastu pracowników zakładu przed planowanymi zwolnieniami, po części przygotowywanymi z powodów politycznych, tzn. ich działalności opozycyjnej. Powstanie komisji nie uchroniło jednak i jego przed redukcją zatrudnienia. Bezskutecznie odwoływał się od tej decyzji do Terenowej Komisji Odwoławczej przy Prezydencie Miasta Gdańska. Do pracy w „Elektromontażu” został przywrócony dopiero po podpisaniu [[POROZUMIENIE GDAŃSKIE | Porozumień Gdańskich]] (31 VIII 1980). <br/><br/>
W [[SIERPIEŃ 1980 | Sierpniu 1980]] dostarczał papier drukarski strajkującym w [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stoczni Gdańskiej]]. Po zakończeniu protestu i przyjęciu z powrotem do pracy w zakładzie na Przeróbce, był członkiem Komisji Zakładowej NSZZ [[SOLIDARNOŚĆ | „Solidarność”]] w PRE „Elektromontaż”. Po ogłoszeniu [[STAN WOJENNY | stanu wojennego]], od 14 do 18 XII 1981 był współorganizatorem strajku protestacyjnego w zakładzie. Po jego rozwiązaniu, poszukiwany przez Służbę Bezpieczeństwa, pozostawał w ukryciu. 17 IV 1982 został zatrzymany, aresztowany i osadzony w [[ARESZT ŚLEDCZY W GDAŃSKU | Areszcie Śledczym]] w Gdańsku. 29 VI 1982 Sąd Wojewódzki w Gdańsku skazał go na karę roku pozbawienia wolności, 16 lipca został przewieziony do Zakładu Karnego w Potulicach. 17 XI 1982, po rewizji wniesionej przez prokuratora, Izba Karna Sądu Najwyższego w Warszawie uchyliła wyrok i skierował sprawę do ponownego rozpatrzenia. Zwolniony w związku z tym z więzienia w Potulicach, musiał do niego wrócić w marcu 1983, jednak Sąd Rejonowy w Gdańsku 22 IV 1983 uchylił mu areszt, a 9 IX 1983 umorzył postępowanie. <br/><br/>
Po wyjściu na wolność nie mógł znaleźć pracy i włączył się w odpłatną działalność na rzecz podziemnej „Solidarności”. Od jesieni 1983, we współpracy m.in. z Bogdanem Borusewiczem i Piotrem Kapczyńskim, drukował na potrzeby RKK NSZZ „Solidarność” Gdańsk m.in. pisma „Gryps” i „Solidarność. Pismo Regionu Gdańskiego”. 9 X 1985 ponownie aresztowany i osadzony w gdańskim Areszcie Śledczym, skazany został przez Sąd Rejonowy w Gdańsku na 18 miesięcy pozbawienia wolności. Wcześniej zwolniony, 10 IX 1986, do 1988 nadal zajmował się podziemnym drukiem na potrzeby NSZZ „Solidarność” Gdańsk. Po przemianach ustrojowych, od 1990 był właścicielem drukarni i wydawnictwa „Skryptor”.<br/><br/>
W 2006 odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski i pośmiertnie w 2017 Krzyżem Wolności i Solidarności. {{author:ArKa}}


[[Category: Hasła w przygotowaniu]]