Tekst źródłowy strony BŁOŃSKI TADEUSZ DIONIZY, ksiądz

{{web}}
[[File: Tadeusz_Błoński.JPG | thumb| Tadeusz Błoński]]
'''TADEUSZ DIONIZY BŁOŃSKI SDS''' (1 IX 1932 Złotniki, powiat Jędrzejów – 1 IX 1990 Inowrocław), ksiądz rzymskokatolicki, członek Towarzystwa Boskiego Zbawiciela (salwatorianin,  Societas Divini Salvatoris), proboszcz Garnizonu Gdańsk, pułkownik Ludowego Wojska Polskiego. Syn rolników Stanisława i Zofii. Ukończył szkołę w Złotnikach oraz korespondencyjne liceum w Krakowie w 1958. W 1950 wstąpił do nowicjatu salwatorianów w Bagnie, pierwsze śluby zakonne złożył 1951, wieczyste – 8 IX 1956. W latach 1952–1958 uczył się w Kolegium Filozoficzno-Teologicznym ojców dominikanów w Krakowie, gdzie 17 VI 1958 przyjął święcenia kapłańskie. W latach 1962–1966 studiował na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, lecz tytuł magistra prawa kanonicznego uzyskał dopiero w 1977.<br/><br/>

Po święceniach przebywał w licznych placówkach salwatorianów w całym kraju, głównie na stanowiskach wikariuszy parafialnych, kolejno w Trzebnicy, we Wrocławiu, w Mikołowie, Baniach Mazurskich, Warszawie, Piastowie i Rościsławicach. W 1970 wstąpił w szeregi duszpasterstwa wojskowego, najpierw jako kapelan pomocniczy na etacie cywilnym, od stycznia 1974 w służbie czynnej. Początkowo w stopniu kapitana (1971), następnie major (1976), podpułkownik (1980) i pułkownik (1989). W latach 1970–1972 kapelan przy kościele garnizonowym Generalnego Dziekanatu Wojska Polskiego w Warszawie, 1972–1975 kapelan wojskowy w Puławach, a następnie 1975–1978 proboszcz utworzonej przy tamtejszym kościele garnizonowym parafii cywilno-wojskowej (zlikwidowanej po jego odejściu).<br/><br/>

W sierpniu 1978 mianowany proboszczem Garnizonu Gdańsk, 24 IX 1978 przejął [[KOŚCIÓŁ GARNIZONOWY ŚW. APOSTOŁÓW PIOTRA I PAWŁA | kościół garnizonowy św. Apostołów Piotra i Pawła]] w Gdańsku-Wrzeszczu. Utrzymywał dobre relacje z kurią biskupią oraz parafią [[KOŚCIÓŁ NAJŚWIĘTSZEGO SERCA JEZUSOWEGO | kościoła Najświętszego Serca Jezusowego]] we Wrzeszczu. Powiększył ofertę duszpasterską kościoła garnizonowego, przyciągając do niego wiernych. Dokonał licznych prac remontowych, m.in. położył marmurową posadzkę oraz pokrył cały dach blachą miedzianą. Ponadto był kapelanem w [[SZPITAL MARYNARKI WOJENNEJ | Szpitalu Marynarki Wojennej]] w Gdańsku (wspólnie z kapelanem wojskowym z Sopotu) oraz w więzieniu w Sztumie i [[ZAKŁAD KARNY GDAŃSK-PRZERÓBKA | Zakładzie Karnym Gdańsk-Przeróbka]].<br/><br/>

26 X 1981 odprawił mszę rozpoczynającą [[PIERWSZY KRAJOWY ZJAZD DELEGATÓW NSZZ „SOLIDARNOŚĆ” (1981) | Pierwszego Krajowego Zjazdu Delegatów NSZZ „Solidarność”]]. Po wprowadzeniu [[STAN WOJENNY | stanu wojennego]] został duszpasterzem w Ośrodku Odosobnienia w Strzebielinku pod Wejherowem, gdzie zyskał zaufanie internowanych. W czerwcu 1986 został przeniesiony na stanowisko proboszcza Garnizonu Inowrocław. 2 VII 1986 zdał placówkę we Wrzeszczu swemu następcy.<br/><br/>

Był członkiem Zrzeszenia Katolików „Caritas”. Odznaczony między Krzyżem Kawalerskim (1983) i Oficerskim (1990) Orderu Odrodzenia Polski. {{author: DG}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]