Tekst źródłowy strony FENIKOWSKI FRANCISZEK, prozaik, poeta

{{paper}}
[[File: Franciszek_Fenikowski.jpg |thumb| Franciszek Fenikowski]]
[[File:Okładka książki Franciszka Fenikowskiego.jpg|thumb|Okładka książki Franciszka Fenikowskiego]]
'''FRANCISZEK FENIKOWSKI''' (15 V 1922 Poznań – 15 XII 1982 Warszawa), prozaik, poeta, tłumacz, dramaturg, scenarzysta radiowy i telewizyjny. Syn nauczycieli Mariana (1896 – 3 I 1972 Gdynia), dr filologii klasycznej i Zofii z domu Buczyńskiej, primo voto Małkowskiej (1 IV 1901 Berlin – 13 III 1945 Kościan). Do 1939, kiedy zdał do II klasy gimnazjum, kształcił się w Poznaniu. Podczas II wojny światowej pracował jako kreślarz, mierniczy, robotnik, pracownik biurowy (rodzice uwięzieni przez Gestapo).<br/><br/>
W 1945 zdał maturę; debiutował wierszami w „Życiu Literackim”; podjął studia polonistyczne na uniwersytecie w Poznaniu. Magisterium uzyskał w 1948. Po studiach zamieszkał w Gdyni-Orłowie, w upaństwowionym pensjonacie „Uroda Morza”, który jeszcze przed wojną zdążyła wybudować jego babka, Maria Buczyńska. Od 1948 kierował działem literackim [[DZIENNIK BAŁTYCKI | „Dziennika Bałtyckiego”]] oraz redagował dodatek tygodniowy „Rejsy”. W 1950 był członkiem Polskiego Komitetu Obrońców Pokoju w Gdańsku, w latach 1952–1953 przewodniczącym Polskiego Komitetu Obrońców Pokoju w Gdyni. Od 1954 radny i członek komisji kultury Wojewódzkiej Rady Narodowej (WRN) w Gdańsku. Członek Komitetu Wojewódzkiego Frontu Narodowego (później: Front Jedności Narodu). Prezes [[ZWIĄZEK LITERATÓW POLSKICH. ODDZIAŁ GDAŃSK | Oddziału Gdańskiego Związku Literatów Polskich]] w okresach 1953–1954 i 1956–1957, wcześniej (od 1949) skarbnik. W 1960 delegat gdańskiego środowiska na XI Walny Zjazd Związku Literatów Polskich. Od 1955 na rencie inwalidzkiej (choroba serca). W 1966 delegat województwa gdańskiego na Kongres Kultury Polskiej. W latach 1966–1970 członek Rady Kultury przy ministrze kultury i sztuki. W 1971 w dowód zasług dla kultury otrzymał od władz Gdańska mieszkanie-pracownię na Przymorzu. Od 1974 członek Stowarzyszenia Marynistów. W 1976 przeniósł się do żony do Warszawy (w 1979 zwrócił mieszkanie władzom Gdańska). W ostatnich latach życia poważnie chorował.<br/><br/> 
W 1946 z Leszkiem Golińskim wydał tomik poetycki ''Odra szumi po polsku'', w 1951 samodzielny zbiorek ''Lewy brzeg'', następnie kolejne (między innymi ''Oddychanie morzem''). W 1951 opublikował powieść ''Zakręt Pięciu Gwizdków'', w 1952 ''Pierścień z Łabędziem'', w 1955 ''Okręt w herbie'', w 1957 ''Rękopis z „Gospody pod Łososiem”'', w latach 1959–1961 trylogię batalistyczno-marynistyczną (''Kaper z „Morskiego Psa”'', ''Baszta Trzech Koron'', ''Smok króla Augusta'') i dalsze. Pisywał również książki reportażowe (''Pomorze'', z 1953).  
Autor licznych dramatów lalkowych dla dzieci (wystawianych między innymi w [[MIEJSKI TEATR „MINIATURA” | Teatrze Miniatura]]), scenariuszy dla [[RADIO GDAŃSK | Radia Gdańsk]] i [[TELEWIZJA POLSKA GDAŃSK | TVP Gdańsk]], szkiców literackich i historycznych oraz recenzji teatralnych w czasopismach całej Polski. Jego dorobek artystyczny jest niemal całkowicie związany z morzem, Gdańskiem i Kaszubami. W 1953 wygrał konkurs Wojewódzkiej Rady Narodowej na sztukę o charakterze marynistycznym (''Ziemia jest okrągła''). W 1955 napisał słowa (do muzyki Adolfa Wiktorskiego) ''Piosenki o ulicy Ogarnej''. W okresie 1968–1981 pisał felietony historyczne „Pigułki ze starej apteki” w [[GŁOS WYBRZEŻA, gazeta | „Głosie Wybrzeża”]]. Od połowy lat 50. XX wieku coraz bardziej krytyczny wobec politycznej rzeczywistości tworzył związane z tym wiersze, np. opublikowany w ostatnim numerze [[SAMORZĄDNOŚĆ, tygodnik | „Samorządności”]] (datowanym na 14 XII 1981) wiersz o wydarzeniach [[GRUDZIEŃ 1970 | grudnia 1970]], inne wydano już po jego śmierci (''Noc nie trwa wiecznie'', 1990, ''To dla Ciebie'', 2016). <br/><br/>
W 1950 otrzymał nagrodę literacką miasta Gdyni, w 1953 nagrodę literacką przewodniczącego [[RADA MIEJSKA | Miejskiej Rady Narodowej]] w Gdańsku, w 1971 nagrodę przewodniczącego Prezydium WRN w dziedzinie upowszechniania kultury, w 1977 prezydenta miasta Gdyni w dziedzinie kultury. W 1964 wyróżniony nagrodą literacką im. Mariusza Zaruskiego. Odznaczony był między innymi Krzyżem Oficerskim (1963) i Komandorskim (1976) Orderu Odrodzenia Polski, odznaką [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]], [[MEDAL STOLEMA | Medalem Stolema]] (1971). W latach 1949–1953 żonaty był z Teresą Zagórowską, dziennikarką „Dziennika Bałtyckiego” (od 1953 prawniczką po uniwersytecie w Łodzi, sędzią w Trójmieście i Szczecinie, od 1969 doktorem prawa, po rozwodzie od 1953 żoną Jerzego Fleszara, pierwszego męża [[FLESZAROWA-MUSKAT STANISŁAWA, powieściopisarka, poetka | Stanisławy Fleszarowej-Muskat]], po powrocie do Gdańska pracującą w [[INSTYTUT MORSKI| Instytucie Morskim]]). Był następnie związany z [[OSTROWSKA RÓŻA, pisarka, patronka gdańskiej ulicy | Różą Ostrowską]] i Teresą Sierant-Mikicicz, od 1976 żonaty z Ireną Hozakowską-Orzechowską. Pochowany na cmentarzu parafii św. Katarzyny na Służewie w Warszawie. {{author: MD}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]