Tekst źródłowy strony PIASECKI JAN, profesor Politechniki Gdańskiej

{{web}}

'''JAN TADEUSZ PIASECKI''' (24 X 1903 Osięciny koło Włocławka – 13 XII 1981 Gdańsk), inżynier elektryk, profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn lekarza Witolda i Heleny z domu Miłkowskiej. W 1922 ukończył Gimnazjum Państwowe we Włocławku. 
Od 1922 student Wydziału Elektrotechniki [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]]. Podczas studiów był członkiem [[POLSKA KORPORACJA AKADEMICKA „ZWIĄZEK AKADEMIKÓW GDAŃSKICH WISŁA” | Polskiej Korporacji Akademickiej „Związek Akademików Gdańskich „Wisła”]] i Akademickiego Związku Sportowego. Należał do [[GMINA POLSKA | Gminy Polskiej]]. Odbył praktyki w [[STOCZNIA KRÓLEWSKA| Stoczni Gdańskiej]], w fabryce papieru we Włocławku, na statkach s/s „Kościuszko” (Gdynia-Ameryka Linie Żeglugowe S.A. GAL) i s/s „Katowice” (Żeglugi Polskie), oraz w Fabryce Turbin Svenska Turbinfabriks w Fingsborgu we Szwecji. W latach 1927–1928 pracował jako konstruktor w kierownictwie Budowy Elektrowni we Włocławku. Studia w Gdańsku ukończył 3 III 1931, dyplomowany inżynier elektryk. <br/><br/> 
Od stycznia do kwietnia 1931 był inżynierem ruchu urządzeń przeładunku węgla na statkach Polsko-Skandynawskiego Towarzystwa Transportowego S.A. „Polskarob” w Gdyni oraz kierował budową stacji transformatorowych w porcie gdyńskim. Następnie do lutego 1933 pracował w Miejskich Zakładach Elektrycznych w Gdyni, pełnił funkcję konstruktora i kierownika Wydziału Technicznego. Od marca do października 1933 zatrudniony był w Miejskich Zakładach Komunikacyjnych w Gdyni. Od grudnia 1933 do września 1935 pracował w Elektrowni Miejskiej w Słonimiu. Od 1935 zatrudniony był w podległej Zarządowi Miejskiemu Elektrowni Miejskiej w Warszawie, gdzie pełnił funkcję kierownika Referatu Urządzeń Elektrycznych, a od września 1938 do października 1939 projektanta w Wydziale Inwestycyjnym, prowadził wówczas nadzór nad budową i eksploatacją wszystkich urządzeń elektrycznych inwestycji miasta Warszawy.<br/><br/>
Podczas okupacji inżynier elektryk w warszawskim Zarządzie Miejskim, uczestniczył w akcjach pomocy Żydom. W latach 1942–1945 był żołnierzem Armii Krajowej, od 1943 w Kierownictwie Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej jako instruktor szkolenia kadr, oficer do specjalnych zadań. Uczestnik powstania warszawskiego (pseudonim „Telus”) w Zgrupowaniu „Elektrownia”, brał udział m.in. w opanowaniu przez powstańców elektrowni na Powiślu. Po upadku powstania przebywał w obozie przejściowym w Pruszkowie, uciekł z transportu do Niemiec, zamieszkał w Częstochowie. Od 15 X 1944 do stycznia 1945 był elektromonterem w Zakładach Przemysłowych inż. W. Ciszewskiego, od lutego do marca 1945 zatrudniony był jako inżynier, instruktor elektryk w Elektrowni w Częstochowie.<br/><br/>
16 III 1945 został członkiem [[MORSKA GRUPA OPERACYJNA| Morskiej Grupy Operacyjnej]] w Bydgoszczy, został skierowany do odbudowy elektrowni w Gdańsku. Od 4 IV 1945 do listopada 1946 był kierownikiem gdańskiego oddziału Zjednoczenia Energetycznego Okręgu Pomorskiego (ZEOP) (z siedzibą w Gdańsku). M.in. 1 V 1945 wykorzystał prądnicę prądu stałego PG do uruchomienia elektrowni w Gdańsku. Od 1 XII 1946 do 31 X 1947 kierował Referatem Szkolnictwa Zawodowego ZEOP. Jednocześnie od 1 II 1946 (do emerytury w 1974) zatrudniony był na [[WYDZIAŁ ELEKTRONIKI, TELEKOMUNIKACJI I INFORMATYKI POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziale Elektrycznym]] PG, a w latach 1948–1949 także jako nauczyciel Państwowego Liceum Budownictwa Okrętowego w Gdańsku [[CONRADINUM | Conradinum]]. Od 17 V 1951 zastępca profesora, od 24 VII 1954 z tytułem docenta, od 1962 profesor nadzwyczajny (tytularny). <br/><br/>
Na PG był w latach 1953–1957 kierownikiem Zakładu Elektrotechniki Przemysłowej, od 1 X 1966 do 31 VIII 1969 prodziekanem, od października 1957 do sierpnia 1968 kierownikiem Katedry Elektrotechniki Przemysłowej, Katedry Elektrotechniki Morskiej i Przemysłowej, w 1967 kierownikiem Katedry Elektryfikacji Rolnictwa, od 1 XII 1972 do 30 IX 1974 kierownikiem Zakładu Elektroenergetyki Przemysłowej i Rolniczej w Instytucie Elektroenergetyki i Automatyki. W latach 1956–1976 był redaktorem działu „Elektryka” [[ZESZYTY NAUKOWE POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | „Zeszytów Naukowych Politechniki Gdańskiej”]].<br/><br/>
 Autor publikacji z zakresu elektryki, elektrotechniki, elektryfikacji, normalizacji, instalacji elektrycznych, słownictwa technicznego, bezpieczeństwa i higieny pracy, metodyki pracy naukowej. W tym dwóch monografii, m.in.: ''Bezpieczniki niskonapięciowe'' (Gdańsk 1958), trzech skryptów, m.in.: ''Jak zredagować pracę dyplomową? Poradnik dla dyplomantów Wydziału Elektrycznego Politechniki Gdańskiej'' (Gdańsk 1971). Tłumaczeń z języka angielskiego pracy ''Przepisy na wyposażenie elektryczne okrętów wg Lloyd ̓s Register of Shipping z r. 1949'' (Gdańsk 1949). Twórca dwóch norm: PN-55/E/05021 (Wyznaczanie obciążalności przewodow i kabli) oraz PN-57/E/05022 (Zabezpieczenie nadmiarów opadów przewodów).<br/><br/>
Był rzeczoznawcą Stowarzyszenia Elektryków Polskich w zakresie ekonomiki, organizacji, bezpieczeństwa i higieny pracy.
Członek Stowarzyszenia Elektryków Polskich (1931–1981), Polskiego Komitetu Normalizacyjnego, [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]], [[ORGANIZACJE KOMBATANCKIE NA POLITECHNICE GDAŃSKIEJ | Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, koło na PG]] (1968–1981). <br/><br/>
Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem 10-lecia Polski Ludowej, Medalem im. prof. Mieczysława Pożaryskiego, odznaką [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za zasługi dla Gdańska”]], Złotą Odznaką Honorową Stowarzyszenia Elektryków Polskich. Żonaty był Łucją Gertrudą z domu Wróbel (2 X 1903 – 4 II 1978 Gdańsk). Pochowani na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]] w Gdańsku. {{author:WP}}


[[Category: Hasła w przygotowaniu]]