Tekst źródłowy strony SZELIŃSKA JÓZEFINA, dyrektorka Biblioteki Głównej WSP

{{web}}
[[File: 1_Józefina_Szelińska.jpg |thumb| Józefina Szelińska]]
[[File: 2_Józefina_Szelińska.jpg |thumb| Józefina Szelińska, rysunek Wojciecha Czerniewskiego]]
'''JÓZEFINA SZELIŃSKA''' (5 I 1905 Brzeżany, województwo tarnopolskie – 11 VII 1991 Gdańsk), polonistka, tłumaczka, dyrektorka Biblioteki Głównej [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkoły Pedagogicznej]] (WSP) w Gdańsku. Córka Heleny i adwokata Zygmunta Schrenzela (zmienił nazwisko na Szeliński), prowadzącego kancelarię w Janowie pod Lwowem. W 1924 absolwentka Państwowego Realnego Żeńskiego Gimnazjum im. Królowej Jadwigi we Lwowie. W 1929 ukończyła studia na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, uzyskując tytuł doktora filozofii w zakresie filologii polskiej i historii sztuki (jako przedmiotu pobocznego). Od 1 stycznia do 30 VIII 1930 pracowała w Państwowym Gimnazjum Męskim w Jarosławiu. W 1932 zdobyła uprawnienia do nauczania w szkołach średnich. Od 1 IX 1930 do 1934 pracowała w Prywatnym Żeńskim Seminarium Nauczycielskim w Drohobyczu oraz w II Prywatnym Gimnazjum Koedukacyjnym im. Henryka Sienkiewicza. W 1933 poznała mieszkającego w Drohobyczu Brunona Schulza, który, by wziąć z nią ślub, wystąpił z gminy żydowskiej. Para zaręczyła się w 1936, do zawarcia małżeństwa jednak nie doszło. Wraz z Schulzem przetłumaczyła z języka niemieckiego ''Proces'' Franza Kafki (1936),
jednak jej nazwisko jako współautorki tłumaczenia długo pozostawało anonimowe. 30 VIII 1934 z powodu redukcji etatu straciła pracę w Drohobyczu i powróciła do Janowa. W październiku 1935 przeprowadziła się do Warszawy, gdzie do 1937 pracowała w Głównym Urzędzie Statystycznym jako sekretarka do spraw szkolnictwa. W latach 1938–1939 była nauczycielką w Prywatnym Gimnazjum Żeńskim w Stryju. <br/><br/>
Podczas II wojny światowej ukrywała się w Warszawie. W 1942 pracowała jako wychowawczyni w bursach I i II Rady Głównej Opiekuńczej dla wysiedlonych z III Rzeszy do Generalnego Gubernatorstwa oraz w latach 1941–1944 jako nauczycielka tajnego nauczania szkół średnich i powszechnych w Warszawie i między innymi w szkole na Kole. W 1944 znalazła schronienie i pracę w Zakładzie Opieki nad Ociemniałymi w Laskach. <br/><br/>
W Gdańsku od kwietnia 1945. Pracowała jako nauczycielka języka polskiego: w latach 1945–1946 w Liceum Pedagogicznym Towarzystwa Przyjaciół Dzieci w Gdańsku-Oliwie ([[LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCE, V | V Liceum Ogólnokształcące]]), 1947–1949 w I Państwowym Gimnazjum i Liceum ([[LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCE, I | I Liceum Ogólnokształcące]]). W latach 1950–1970 pracowała w Bibliotece Głównej WSP w Gdańsku, 1952–1968 była jej kierowniczką, przyczyniając się do rozbudowania tej placówki ze sporym księgozbiorem naukowym, katalogami rzeczowymi i Oddziałem informacji Naukowej. 24 XI 1965 zorganizowała w Gdańsku ogólnopolską konferencję bibliotek Wyższych Szkół Pedagogicznych. W wyniku wydarzeń [[MARZEC 1968 W GDAŃSKU | marca 1968]], z powodu żydowskiego pochodzenia, chroniąc się przed utratą pracy, 8 IV 1968 zrezygnowała ze stanowiska kierowniczki biblioteki. W latach 1970–1973 pracowała w Bibliotece Głównej [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] jako kierowniczka Sekcji Dokumentacji. Od 1973 na emeryturze. <br/><br/>
Odznaczona między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, odznaką [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za Zasługi dla Gdańska”]], złotą odznaką Związku Nauczycielstwa Polskiego. Zginęła śmiercią samobójczą. Pochowana na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]