Tekst źródłowy strony STRAJKI W STOCZNI IM. LENINA W 1988

{{paper}}
[[File: Strajk_1988_UG.jpg |thumb| Strajk na Uniwersytecie Gdańskim w maju 1988]]
[[File: Strajk_na_UG_1988.jpg |thumb| Strajk na Uniwersytecie Gdańskim w maju 1988,  wywiadu udziela [[ADAMOWICZ PAWEŁ BOGDAN, prezydent Gdańska | Paweł Adamowicz]] (z prawej), obok Andrzej Sosnowski]]
'''STRAJKI W STOCZNI IM. LENINA I NA UNIWERSYTECIE GDAŃSKIM W 1988''', reakcja na wdrażaną przez władze Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej reformę gospodarczą, polegającą na podwyżce cen towarów konsumpcyjnych, wprowadzoną 1 II 1988. Wywołała spontaniczne manifestacje radykalnie nastawionych środowisk robotniczych i studenckich, zniecierpliwionych pasywnością [[SOLIDARNOŚĆ | Solidarności]]. Miejscem ich aktywności był głównie Gdańsk, gdzie utworzono Federację Młodzieży Walczącej.<br/><br/>
Akcję strajkową rozpoczęli pracownicy komunikacji miejskiej w Bydgoszczy 25 IV 1988, zawiesili – po uzyskaniu 63% podwyżki zarobków. 26 kwietnia w Hucie im. Lenina (Nowa Huta) protestowało 10 000 hutników; utworzono komitet strajkowy. Strajki stopniowo wybuchały na terenie całego kraju. W Stoczni im. Lenina rozpoczęły się 2 maja; istotną rolę inicjacyjną odegrali robotnicy z pokolenia, które nie brało udziału w wydarzeniach [[SIERPIEŃ 1980 | sierpnia 1980]]. Na czele strajku stanął 29-letni spawacz [[STANECKI JAN, działacz opozycji demokratycznej | Jan Stanecki]]. Będący na zwolnieniu lekarskim [[WAŁĘSA LECH, prezydent Polski | Lech Wałęsa]] pojawił się w stoczni i dołączył się do protestu, choć oceniał go jako przedwczesny. Kierownictwo komitetu strajkowego objął [[SZABLEWSKI ALOJZY, inżynier, działacz opozycji demokratycznej | Alojzy Szablewski]]. <br/><br/>
Postulaty protestujących były typowo związkowe: ponowna legalizacja Solidarności, przyjęcie do pracy zwolnionych z przyczyn politycznych, podwyżka zarobków. Wzorem strajków sierpniowych z 1980 w negocjacjach z dyrekcją wzięli udział doradcy: Tadeusz Mazowiecki, Andrzej Wielowieyski oraz osoby z gdańskich środowisk opozycyjnych, między innymi bracia [[KACZYŃSKI LECH, prezydent Polski, patron ulicy | Lech]] i Jarosław Kaczyńscy oraz [[HALL ALEKSANDER JAN, polityk, minister | Aleksander Hall]]. Brakowało mobilizacji i zapału, jaki towarzyszył strajkującym w roku 1980; tylko jeden na 15 pracowników pozostawał na noc na terenie stoczni, reszta wracała do domów.<br/><br/>
W geście solidarności do strajkujących stoczniowców dołączyli studenci [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]]; 3 maja powzięli decyzję o własnym strajku, którego centrum stał się Wydział Humanistyczny przy ul. Wita Stwosza 55, okupowany przez kilkusetosobową grupę, w tym kilkunastu nauczycieli akademickich. Pozostali studenci bojkotowali zajęcia akademickie, wspierając tym samym protest. Przewodnictwo strajku objął ówczesny student IV roku prawa [[ADAMOWICZ PAWEŁ BOGDAN, prezydent Gdańska | Paweł Adamowicz]]. Strajkujący, w większości działacze nielegalnego Niezależnego Zrzeszenia Studentów (NZS), organizowali wiece, brali udział w odbywających się w wydziałowej auli nabożeństwach, odprawianych przed dominikanina o. Stanisława Tasiemskiego, wydawali też „Redutę Strajkową”, pismo nawiązujące do „Reduty”, periodyku NZS z lat 1980–1981. 6 maja, po decyzji powziętej w powszechnym głosowaniu, studenci zawiesili strajk. Tymczasem dyrekcja stoczni groziła zamknięciem zakładu z powodu niewydajności, po ośmiu dniach protestu, 10 V 1988, Lech Wałęsa i Alojzy Szablewski ogłosili koniec strajku, nie uzyskawszy żadnych ustępstw. <br/><br/>
Oskarżany przez radykałów o zdradę i hipokryzję Lech Wałęsa oświadczył: „Nie udało nam się zwyciężyć […], ale wychodzimy z podniesionym czołem. Robotnicy Nowej Huty i my, ze Stoczni Gdańskiej, wygraliśmy sprawę bezcenną: po kilku latach bierności i poczucia beznadziejności przekonaliśmy się, że nas nie ubywa”. Kiedy wyszli ze stoczni, gdańszczanie, pomimo niepowodzenia, oklaskiwali maszerujących ulicami.<br/><br/>
W konsekwencji strajków kwietniowo-majowych strona rządząca przyjęła ugodową strategię, nawiązując kontakty z opozycją. Proces porozumiewawczy przerwany został 15 VIII 1988 przez strajk w kopalni Manifest Lipcowy w Jastrzębiu. Do protestu przyłączyło się 16 górnośląskich kopalni, 17 sierpnia port w Szczecinie. 23 sierpnia ogłoszono strajk w Stoczni Gdańskiej, w kolejnych dniach do akcji przyłączyły się inne gdańskie stocznie oraz huty w Stalowej Woli. W Gdańsku powołano Międzyzakładowy Komitet Strajkowy z [[MERKEL JACEK, przedsiębiorca, polityk | Jackiem Merklem]] jako przewodniczącym.<br/><br/>
Lech Wałęsa, mimo że formalnie nie sprawował żadnej funkcji, ponownie stanął na czele tworzącego się protestu. W okresie kulminacji akcji strajkowej zgodził się na wyrażoną w wystąpieniu telewizyjnym przez gen. Czesława Kiszczaka propozycję rozmów. Odbyły się one w Warszawie w rocznicę porozumień sierpniowych 31 VIII 1988 roku (zob. [[POROZUMIENIE GDAŃSKIE | porozumienie gdańskie]]). Po obietnicy rozpoczęcia dialogu Lech Wałęsa – wbrew nastrojom młodych, radykalnie nastawionych robotników – nakłonił strajkujących do przerwania protestu, co nastąpiło 1 września. Miała wówczas miejsce tzw. defilada zwycięstwa, w której kolumna robotników ze Stoczni im. Lenina ruszyła w stronę [[KOŚCIÓŁ ŚW. BRYGIDY | kościoła św. Brygidy]]. Lech Wałęsa na Śląsku i w Stalowej Woli doprowadził ostatecznie, nie bez sprzeciwów, do zakończenia protestów. Strajki z 1988 były ważnym etapem na drodze do porozumień Okrągłego Stołu. {{author: SB}}<br/><br/>

{| class="tableGda" 
|- 
|+ Studencki Komitet Strajkowy Uniwersytetu Gdańskiego 1988
|- 
! Imię i nazwisko
! Wydział 
|- 
| [[ADAMOWICZ PAWEŁ BOGDAN, prezydent Gdańska | Paweł Adamowicz]] 
| Wydziału Prawa i Administracji, przewodniczący strajku
|- 
| Anna Galus
| Wydział Prawa i Administracji 
|- 
| [[GOSIEWSKI PRZEMYSŁAW, polityk | Przemysław Gosiewski]] 
| Wydział Prawa i Administracji 
|- 
| Mariusz Popielarz 
| Wydział Humanistyczny 
|- 
| Andrzej Sosnowski 
| Wydział Ekonomiki Transportu 
|- 
|-
| class="authorEgTab" | {{author: RED}}
|} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]]