Tekst źródłowy strony STEFANOWICZ–SCHMIDT JANINA MARIA, profesor Akademii Sztuk Pięknych

{{web}}
[[File: Janina_Stefanowicz-Schmidt.jpg | thumb| Janina Stefanowicz-Schmidt na wystawie pokonkursowej, Warszawa 1970]]
[[File: Janina_Stefanowicz-Schmidt_przy_pracy.jpg | thumb| Janina Stefanowicz-Schmidt przy pracy w swoim domu, 2017]]
[[File: Chrystus_frasobliwy.jpg | thumb| Janina Stefanowicz-Schmidt, Chrystus frasobliwy (1964) w Kaplicy Kapłańskiej w kościele Wniebowzięcia NMP w Gdańsku]]
[[File: Wrota_kościoła_Matki_Boskiej_Częstochowskiej_w_Gdańsku.jpg | thumb| Janina Stefanowicz-Schmidt, wrota kościoła Matki Boskiej Częstochowskiej w Gdańsku, 1987]]
'''JANINA MARIA STEFANOWICZ–SCHMIDT''' (ur. 17 VIII 1930 Warszawa), rzeźbiarka, medalierka, profesor [[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU | Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku]] (ASP). Córka architekta i urbanisty Jana Stefanowicza (1892–1978) i poślubionej mu w 1926 Marii Anieli z domu Padlewskiej (zm. 1943), młodsza siostra Alberta i Adama. W 1933 wraz z rodzicami przeprowadziła się do Gdyni, gdzie ojciec objął stanowisko kierownika Oddziału Zabudowy Miasta Pracowni Projektów Wydziału Technicznego Komisariatu Rządu Miasta Gdyni. W latach 1934–1939 rodzina mieszkała w zaprojektowanej przez ojca willi na ul. Zakopiańskiej. W 1939, po sprzedaży willi, powrócili do Warszawy. W czasie okupacji uczyła się na tajnych kompletach w Gimnazjum im. Cecylii Plater-Zyberkówny. W 1944, tuż przed wybuchem powstania warszawskiego, ojciec, uprzedzony przez działającego w konspiracji syna Alberta, z młodszym rodzeństwem przeniósł się do Zalesia Górnego (gdzie dołączył do nich po upadku powstania zbiegły z transportu Albert), następnie wszyscy zamieszkali w Zakopanem, w willi Złote Serce, gdzie schronienie znaleźli także inny warszawiacy.<br/><br/>
W 1945 z rodziną powróciła do Gdyni, gdzie ojciec został dyrektorem technicznym Towarzystwa Budowy Osiedli przy Zarządzie Miasta. Podjęła naukę w Gimnazjum Sióstr Urszulanek. Od 1948 mieszkanka Sopotu, w willi na rogu ul. Goyki i Obrońców Westerplatte, wybudowanej przez ojca. Przez rok uczyła się w Szkole Muzycznej w Sopocie, w klasie klarnetu, była też członkiem studenckiego zespołu tańca przy [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechnice Gdańskiej]] (PG), prowadzonego przez [[JARZYNÓWNA-SOBCZAK JANINA,  tancerka, choreograf, pedagog | Janinę Jarzynównę-Sobczak]].<br/><br/>
W 1947 zdała małą maturę, po której podjęła naukę w Liceum Sztuk Plastycznych w Gdyni, gdzie uczęszczała na lekcje rzeźby prowadzone przez [[SMOLANA ADAM, rzeźbiarz, profesor Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych | Adam Smolanę]]. W 1949 uzyskała świadectwo dojrzałości i rozpoczęła studia w gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Pięknych (PWSSP), z siedzibą w Sopocie. Od 1954 do emerytury w 2001 pracowała w PWSSP (od 1996 Akademii Sztuk Pięknych) w Gdańsku.
Do 1973 zatrudniona była w pracowni [[WIŚNIEWSKI ALFRED, prorektor Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych | Alfreda Wiśniewskiego]], początkowo jako młodszy asystent, po obronie w 1955 pracy dyplomowej u [[HORNO-POPŁAWSKI STANISŁAW, rzeźbiarz, profesor Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych| Stanisława Horno-Popławskiego]] od następnego roku asystent, od 1958 starszy asystent, od 1964 adiunkt, od 1975 docent, od 1990 prosfor nadzwyczajny, od 1998 profesor zwyczajny. W latach 1955–1964 pracowała przy odbudowie Głównego Miasta Gdańska, wykonując elementy rzeźbiarskie montowane na kamienicach, między innymi tympanon portalu kamienicy przy Długim Targu 20–21, żagielki dekoracji kamienicy przy ul. Piwnej 22/23. W latach 1973–1976 prowadziła Pracownię Rzeźby dla I roku, Katedry Kształcenia Podstawowego, Wydział Malarstwa i Rzeźby, w 1976–1978 Pracownię Małych Form Rzeźbiarskich, w 1978–1981 zajęcia z przedmiotu rzeźba w Zaocznym Studium Wychowania Plastycznego. Od 1981 do 2001 prowadziła stworzoną przez siebie Pracownię Medalierstwa i Małych Form Rzeźbiarskich. W latach 1975–1976 wchodziła w skład Komisji Dyscyplinarno-Odwoławczej dla studentów, w 1981–1984 zasiadała w Senacie uczelni, w 1984–1987 była członkinią Komisji Dyscyplinarnej dla pracowników.<br/><br/>
Uprawia rzeźbę monumentalną, małe formy rzeźbiarskie, medalierstwo i rysunek. Wykonała między innymi: figurę Chrystusa frasobliwego (1964) w Kaplicy Kapłańskiej w gdańskim [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny]] (NMP), stacje drogi krzyżowej dla sopockich kościołów św. Andrzeja Boboli (1974) i św. Bernarda z Clairvaux (1992), rzeźbę parkową Niobe w [[PARK OLIWSKI IM. ADAMA MICKIEWICZA | Parku Oliwskim]] (1974), wrota [[KOŚCIÓŁ MATKI BOSKIEJ CZĘSTOCHOWSKIEJ | kościoła Matki Boskiej Częstochowskiej]] (1987) oraz wystrój prezbiterium, z mierzącą 2,5 m figurą Chrystusa Zmartwychwstałego, [[KOŚCIÓŁ ZMARTWYCHWSTANIA PAŃSKIEGO | kościoła Zmartwychwstania Pańskiego]] (1995–2001). Jej prace były pokazywane na 11 wystawach indywidualnych oraz około 50 wystawach zbiorowych, znajdują się w muzeach, kościołach i kolekcjach prywatnych polskich i zagranicznych.<br/><br/> 
Od 1955 członkini Związku Polskich Artystów Plastyków, w którym w latach 1957–1959 pełniła funkcję członkini Zarządu Sekcji Rzeźby. Od 
1971 członkini Międzynarodowego Stowarzyszenia Sztuk Plastycznych (AIAP)), od 1991 rady [[FUNDACJA „PRO ARTE SACRA” | Fundacji „Pro Arte Sacra”]]. Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1978), uhonorowana [[NAGRODY MIASTA GDAŃSKA: KULTURALNE I NAUKOWE | Nagrodą Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury]] za całokształt pracy twórczej (2023).<br/><br/>
Od 1958 żona Zygmunta Schmidta (1925–1976), inżyniera architekta, doktora na Wydziale Architektury PG, autora między innymi projektu Kaplicy Kapłańskiej w gdańskim kościele NMP. Matka Roberta (ur. 1960), architekta, i Magdaleny (ur. 1965), rzeźbiarki. {{author: DOK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/>

'''Bibliografia:'''<br/>

''Meta-morfozy. Janina Stefanowicz-Schmidt. Twórczość i dydaktyka'', red. Magdalena Schmidt-Góra, Gdańsk 2019.