Tekst źródłowy strony HUELLE PAWEŁ, prozaik, poeta

{{paper}}
[[File:Huelle Paweł.JPG|thumb|Paweł Huelle]]
[[File: Paweł_Huelle.jpg |thumb| Paweł Huelle podczas wręczania Medalu św. Wojciecha, 2013]]
[[File:Okładka książki Pawła Huellego.JPG|thumb|Okładka książki Pawła Huellego]]

'''PAWEŁ HUELLE''' (10 IX 1957 Gdańsk – 27 XI 2023 Gdańsk), prozaik, poeta, dramatopisarz. W 1980 absolwent filologii polskiej na [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytecie Gdańskim]] (UG). W czasie strajków w [[SIERPIEŃ 1980 | sierpniu 1980]] współtwórca „poczty rowerowej”, wspierającej strajkujących w [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stoczni Gdańskiej]] m.in. w kolportażu "bibuły". Współautor (z [[ZARĘBSKI ANDRZEJ, działacz opozycji demokratycznej, menedżer | Andrzejem Zarębskim]]) apelu środowiska studenckiego w sprawie liberalizacji życia naukowego i studiów (1 IX 1980). Współinicjator powstania i członek Tymczasowego Komitetu Założycielskiego Niezależnego Zrzeszenia Studentów Polskich UG (2 X 1980).<br/><br/>
W latach 80. XX wieku związany z prasą podziemną, dziennikarz [[BIURO INFORMACJI PRASOWEJ NSZZ „SOLIDARNOŚĆ” | Biura Informacji Prasowej NSZZ „Solidarność”]], nauczyciel języka polskiego w szkołach podstawowych, zawodowych, średnich (1983–1986),   pracownik spółdzielni Świetlik, współzałożyciel i współpracownik tzw. gazety mówionej „Punkty Mówione” w Duszpasterstwie Akademickim przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. MIKOŁAJA | kościele św. Mikołaja]] (1988). W latach 1981–1982 powstała pierwsza (niepublikowana) powieść ''Ze snu lęku''. W 1983 zadebiutował literacko wierszami na łamach „Powściągliwości i Pracy”, „Tygodnika Powszechnego” oraz „Twórczości”. W 1987 asystent w Zakładzie Filozofii [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Medycznej w Gdańsku]], wykładowca historii filozofii. W 1994–1999 dyrektor [[TELEWIZJA POLSKA GDAŃSK |  Gdańskiego Ośrodka TVP]]. W 1998 bezskutecznie ubiegał się o mandat do [[RADA MIEJSKA | Rady Miasta Gdańska]] z ramienia Unii Wolności. W kadencji 2003–2007 członek Rady Naukowej [[MUZEUM GDAŃSKA | Muzeum Historycznego Miasta Gdańska]]. W 2010 członek konwentu Ruchu Stu oraz komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed przedterminowymi wyborami prezydenckimi. <br/><br/>
W okresie 1998–2000 autor cyklu felietonów i miniesejów ''Imiona, miejsca...'', publikowanych w „Gazecie Wyborczej”. Jako jedyny opiniotwórczy intelektualista, wobec milczenia polityków i Episkopatu, miał odwagę publicznie sprzeciwić się długotrwałej antysemickiej działalności prałata [[JANKOWSKI HENRYK, ksiądz | Henryka Jankowskiego]] w felietonie ''Rozumieć diabła'' („Rzeczpospolita”, 2004). Pozwany o naruszenie dóbr osobistych przez Henryka Jankowskiego w 2005, wygrał w sądzie apelacyjnym w 2006. Od 2009 redaktor naczelny Gdyńskiego Kwartalnika Artystycznego „Bliza”. Od 2010 wykładowca na Wydziale Reżysersko-Operatorskim Gdyńskiej Szkoły Filmowej. Autor m.in. książek: ''Weiser Dawidek'' (1987), ''Opowiadania na czas przeprowadzki'' (1991), ''Wiersze'' (1994), ''Pierwsza miłość i inne opowiadania'' (1996), ''Inne historie'' (1999), ''Mercedes-Benz. Z listów do Hrabala'' (2001), ''Byłem samotny i szczęśliwy'' (wybór opowiadań, 2002), ''Castorp'' (2004), ''Ostatnia Wieczerza'' (2007), ''Opowieści chłodnego morza'' (2008), ''Śpiewające ogrody'' (2014), ''Ulica Świętego Ducha i inne historie'' (2016), ''Talita'' (2020), które zostały przetłumaczone między innymi na język angielski, holenderski, szwedzki, czeski, włoski, fiński, francuski, hiszpański, litewski i niemiecki.<br/><br/>
Brał udział w tworzeniu mistycznego tryptyku gdańskich twórców na temat Ostatniej Wieczerzy: uwieczniony został na obrazie ''Ostatnia wieczerza'' [[ŚWIESZEWSKI MACIEJ, profesor Akademii Sztuk Pięknych | Macieja Świeszewskiego]] (2005), napisał wstęp do książki [[NIEDAŁTOWSKI KRZYSZTOF, ksiądz, duszpasterz środowisk twórczych| ks. Krzysztofa Niedałtowskiego]] ''Zawsze Ostatnia Wieczerza'' (2006), wydał własną powieść ''Ostatnia Wieczerza'' (2007), nominowaną do Nagrody Nike. Wszystkie trzy dzieła były razem prezentowane przez autorów przy okazji wystawy Axis Mundi w Królewskim Muzeum Sztuki i Historii (Musée d’Art et d’Histoire) w Brukseli w listopadzie 2011. Zasiadał w jury [[NAGRODA LITERACKA MIASTA GDAŃSKA „EUROPEJSKI POETA WOLNOŚCI” | Nagrody Literackiej Miasta Gdańska „Europejski Poeta Wolności”]].<br/><br/>
Do najważniejszych inscenizacji jego utworów należą: ''Pod dębami'' (premiera w [[COTTON CLUB | Cotton Clubie]], 1992; TVP 2 – 1993), ''Kto mówi o czekaniu?'' (reżyseria [[BABICKI KRZYSZTOF, reżyser | Krzysztof Babicki]], premiera 1995, [[TEATR WYBRZEŻE | Teatr Wybrzeże]]), ''Kąpielisko Ostrów'' (reżyseria Krzysztof Babicki, premiera 2001, Teatr im. Juliusza Osterwy w Lublinie; reżyseria Maciej Englert, Teatr Telewizji – 2004), ''Sarmacja'' (reżyseria Krzysztof Babicki, premiera w 2008, Teatr im. J. Osterwy w Lublinie), ''Zamknęły się oczy Ziemi'' (reżyseria Krzysztof Babicki, premiera w 2011, Teatr im. J. Osterwy w Lublinie), ''Weiser'' (film fabularny, reżyseria Wojciech Marczewski – 2000), ''Kolibra lot ostatni'' (reżyseria Krzysztof Babicki, premiera 2014, Teatr Miejski im. W. Gombrowicza w Gdyni), ''Żółta łódź podwodna'' (reżyseria Krzysztof Babicki, premiera 2015, Teatr Miejski im. W. Gombrowicza w Gdyni), ''Zawsze się gdzieś wypływa'' (reżyseria Krzysztof Babicki, premiera 2015, Teatr Polskiego Radia), ''Kursk'' (reżyseria Krzysztof Babicki, premiera 2017, Teatr Miejski im. W. Gombrowicza w Gdyni). Wystąpił jako Dottore w spektaklu ''Cyrk Rodziny Afanasjeff Bis'' w reżyserii [[AFANASJEW ALINA, pisarka, aktorka, scenograf | Aliny Afanasjew]] i Jerzego Włodzimierza Afanasjewa (syna) w gdańskim [[TEATR MINIATURA | Teatrze Miejskim Miniatura]] 19 XI 2004. Scenarzysta słuchowisk radiowych, m.in. ''Chagall'' (1987), i współautor scenariuszy do filmów ''O dwóch takich, co nic nie ukradli'' (reżyseria Łukasz Wylężałek, 1999), ''Wróżby kumaka'' na podstawie powieści [[GRASS GÜNTER, prozaik, poeta, noblista, honorowy obywatel Gdańska | Güntera Grassa]] (reżyseria Robert Gliński, 2005) oraz obrazu dokumentalnego ''NZS – tak się zaczęło'' (reżyseria Paweł Zbierski, 2005).<br/><br/>
Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2012), w 2013 uhonorowany [[MEDAL ŚWIĘTEGO WOJCIECHA | Medalem św. Wojciecha]]. W 1987 i 2007 otrzymał Nagrodę Artystyczną [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ SZTUKI | Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki]], w 1995 nagrodę polskiego PEN-Clubu w dziedzinie prozy, w 2002 Paszport "Polityki" za rok 2001 za powieść ''Mercedes Benz'', literacki hołd złożony Bohumilowi Hrabalowi: za oryginalność formy i sztukę finezyjnej narracji, w 2002 i 2007 Pomorską Nagrodę Artystyczną, w 2005 Nagrodę Miast Partnerskich Torunia i Getyngi im. Samuela Bogumiła Lindego – dla pisarza, który "tworzy ideały i wartości, łącząc ludzi, społeczeństwa i narody we wspólnej rozmowie", w 2007 [[NAGRODY MIASTA GDAŃSKA: KULTURALNE I NAUKOWE | Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury]] za niezwykłe kreacje literackie, za stworzenie nowych podstaw do czytania mitu Gdańska, w 2008 Sztorm Roku 2007 w kategorii "Literatura" za powieść ''Ostatnia wieczerza'' łączącą wątki lokalne, tematykę etyczno-moralną i dyskurs o sztuce, w 2010 laureat [[NAGRODY MIASTA GDAŃSKA: KULTURALNE I NAUKOWE | Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska „Neptuny”]], w 2014 [[NAGRODY MIASTA GDAŃSKA: KULTURALNE I NAUKOWE | Nagrody Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury „Splendor Gedanensis”]], za rok 2016 otrzymał Wielką Pomorską Nagrodę Artystyczną za całokształt wybitnych osiągnięć artystycznych oraz dokonań na rzecz kultury, w 2018 Galion Gdyński w kategorii kreacja artystyczna, w 2021 nagrodę literacką "Wiatr od Morza" za całokształt twórczości (za rok poprzedni). W 2023 otrzymał
Nagrodę Miasta Gdańska w dziedzinie kultury.  <br/><br/>
Mąż Anny, ojciec Juliusza, następnie Idy Łotockiej-Huelle (ur. 13 II 1957 Gdańsk), absolwentki malarstwa u [[JACKIEWICZ WŁADYSŁAW, rektor Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych | prof. Władysława Jackiewicza]] na Wydziale Malarstwa i Grafiki (1982) [[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU | Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych]] w Gdańsku oraz tamtejszego Studium Pedagogicznego (1981), laureatki Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury (2012).<br/><br/>
Pochowany 7 XII 2023 na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: MD}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]