Tekst źródłowy strony STENTZEL JOHANN CONRAD, złotnik

{{web}}
[[File: Płyta_nagrobna_Johanna_Conrada_Stentzela_1733.jpg |thumb| Płyta nagrobna Johanna Conrada Stentzela w kościele św. Trójcy]]

[[File:GDANKSK LOGOTYP.jpg|thumb|'''Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk''']]
[[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']]

'''JOHANN CONRAD STENTZEL''' (zm. po 1763 Gdańsk), złotnik. Od 1726 był zatrudniony jako czeladnik w warsztacie Nathaniela Pressdinga III. Pracę mistrzowską wykonał w 1728 w warsztacie [[ÖRNSTER SIEGFRIED, złotnik | Siegfrieda Örnstera]]. Obciążony chorobą, nie zdecydował się na małżeństwo, w skutek czego w 1733 zabroniono mu zatrudniania czeladników i uczniów. W późniejszym czasie jednak się ożenił i miał trzech synów: Johanna Michaela, Johanna Ludwiga i Johanna Beniamina, którzy kształcili się w warsztacie ojca (pierwszy z nich uzyskał tytuł mistrzowski w Gdańsku). W 1763 został wykluczony z [[CECHY, XIV–XVIII wiek | cechu]] i zamknął warsztat. <br/><br/>
Używał znaku warsztatowego z monogramem ICS w owalu, znanego w kilku wariantach. Wykonywał popularną w XVIII wieku srebrną zastawę stołową, m.in. dla księcia Adama Stanisława Sapiehy (1828–1903) czy rodu Sanguszków w Tarnowie, i drobne sprzęty stołowe: łyżki (Muzeum Uniwersytetu Jagiellońskiego, Państwowe Muzeum Historyczne w Moskwie), taca (Muzeum Okręgowe w Tarnowie), kufel ([[MUZEUM HANZEATYCKIEGO DOMU GDAŃSKIEGO | Muzeum Hanzeatyckiego Domu Gdańskiego]] w Lubece), a także srebra sakralne: kielichy ([[MUZEUM NARODOWE| Muzeum Narodowe]] w Gdańsku, kościół św. Mikołaja w Bydgoszczy, Gruta), monstrancje (Głęb, Sarbiewo, Śliwice, Stężyca), relikwiarze (Postolin), świeczniki ołtarzowe (Topólno), aplikacje na obrazy (Lubiszewo, Pelplin, Wielki Garc).<br/><br/>
Pochowany w [[KOŚCIÓŁ I KLASZTOR FRANCISZKANÓW ŚW. TRÓJCY | kościele św. Trójcy]]. Zob. też [[ZŁOTNICTWO | złotnictwo]]. {{author: AFR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> <br/><br/> <br/><br/> <br/><br/> <br/><br/>


'''Bibliografia''': <br/>
''Aurea Porta Rzeczypospolitej. Sztuka Gdańska od połowy XV do końca XVIII w.'', red. Teresa Grzybkowska, t. II Katalog, Gdańsk 1997, s. 459.<br/>
Chodyński Antoni Romuald, ''Uwagi o złotnikach i srebrnikach działających w Gdańsku'', „Biuletyn Historii Sztuki”, t. 28, 1976, z. 2, s. 109–112. <br/>
Czihak Eugen von, ''Die Edelschmiedekunst früherer Zeiten in Preussen'', t. II, Leipzig 1908, s. 76, poz. 449.<br/>
Frąckowska Anna, ''Srebrne kufle gdańskie XVII i XVIII wieku. Typologia, stylistyka, ikonografia'', Warszawa 2013, s. 407.<br/>
Gradowski Michał, Kasprzak-Miler Agnieszka, ''Złotnicy na ziemiach północnej Polski'', cz. 1 Województwo pomorskie, kujawsko-pomorskie i warmińsko-mazurskie, Warszawa 2002, nr G 550.