Tekst źródłowy strony STASIAK HENRYK, komendant miejski MO w Gdańsku

{{web}}
[[File: Henryk_Stasiak.jpg |thumb| Henryk Stasiak]]
'''HENRYK STASIAK''' (ur. 20 I 1925 Łamki, powiat ostrowski), podpułkownik, komendant miejski [[MILICJA OBYWATELSKA | Milicji Obywatelskiej]] (MO) w Gdańsku. Syn górnika Jana (ur. 1899) i Elżbiety z domu Kubiak (ur. 1900). Miał czworo braci. Dwóch z nich – Kazimierz (ur. 1923) i Witold (ur. 1927) – było funkcjonariuszami MO, Stefan (ur. 1928) służył w Korpusie Bezpieczeństwa Wewnętrznego, najmłodszy Edmund (ur. 1930) pracował w Straży Przemysłowej. Deklarował bezwyznaniowość. <br/><br/>
Po ukończeniu w 1937 sześciu klas szkoły powszechnej do wybuchu II wojny światowej pracował w gospodarstwie rolnym. Podczas okupacji był pomocnikiem w zakładzie kowalskim, od 1941 robotnikiem w mleczarni. Po wkroczeniu Armii Czerwonej wstąpił do organizowanej na terenie Ostrowa Wielkopolskiego MO i po krótkim przeszkoleniu został 9 XII 1945 komendantem posterunku. Jednocześnie wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). W latach 1945–1949 był komendantem posterunku w Gośni, następnie referentem kadrowym wydziału personalnego Komendy Wojewódzkiej MO (KWMO) w Poznaniu (1 XII 1949 – 14 III 1951), kierownikiem sekcji wydziału personalnego (14 III 1951 – 8 XII 1951), zastępcą naczelnika wydziału personalnego tejże komendy (8 XII 1951 – 16 V 1952), naczelnikiem wydziału personalnego KWMO w Zielonej Górze (16 V 1952 – 7 IV 1954), naczelnikiem wydziału II KWMO w Bydgoszczy (7 IV 1954 –18 VII 1961), komendantem miejskim MO w Gdyni (18 VII 1961 – 17 VI 1966), od 17 VI 1966 komendantem miejskim MO w Gdańsku. <br/><br/>
Posiadał opinię oficera inteligentnego i zaangażowanego w swoją pracę. Systematycznie awansował: 7 X 1947 kapral MO, 6 VI 1948 sierżant MO, 22 VII 1951 chorąży MO, 22 VII 1952 podporucznik MO, 21 VII 1954 porucznik MO, 16 VII 1956 kapitan MO, 7 VII 1961 major MO, 2 VII 1965 podpułkownik MO, 10 VI 1966 pułkownik MO. W okresie kierowania gdańską komendą nastąpił wzrost wykrywalności przestępstw na terenie Gdańska, co uważano za jego zasługę. <br/><br/>
W latach 1974–1982 był członkiem egzekutywy Komitetu Dzielnicowego PZPR w Gdańsku-Wrzeszczu oraz od 1981 przez trzy kadencje radnym Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku. Angażował się także w działalność Klubu Sportowego „Wybrzeże”. W latach 80. XX w. był m.in. kierownikiem sekcji żużlowej oraz członkiem zarządu. W 1981 przeszedł na emeryturę. <br/><br/>
Odznaczony był Srebrnym (1946, 1954) i Złotym (1958) Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1964), Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1954), odznaką „10 Lat w Służbie Narodu” (1955), odznaką „20 Lat w Służbie Narodu” (1965). Był żonaty z Joanną z domu Kaczmarek (ur. 1928). Miał syna Adama (ur. 1945), absolwenta [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Medycznej w Gdańsku]]. {{author: MSL}} <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/>

'''Bibliografia''': <br/>
Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej Gdańsk, 053/246 (akta osobowe Henryka Stasiaka).<br/>
Sywula Michał, ''Niezwykła historia zwykłych obiektów. Gdańsk ul. Nowe Ogrody 27. Budynek, ludzie, wydarzenia'', Gdańsk 2022.


[[Category: Hasła w przygotowaniu]]