Tekst źródłowy strony CHARKIN WOJCIECH, dziennikarz, działacz opozycji antykomunistycznej

{{web}}
[[File:Wojciech_Charkin.jpg|thumb|Wojciech Charkin]]
[[File:1__Wojciech_Charkin.JPG|thumb|Przekazanie zeszytu Wojciecha Charkina do archiwum Europejskiego Centrum Solidarności, 2013]]
'''WOJCIECH CHARKIN''' (27 III 1947 Gdynia – 8 I 2019 Gdańsk), nauczyciel akademicki, dziennikarz, działacz opozycji antykomunistycznej, przewodnik turystyczny, instruktor przewodnictwa i krajoznawstwa. Syn Grzegorza, więźnia [[OBÓZ STUTTHOF | obozu Stutthof]]. <br/><br/>
W 1966 ukończył [[ZESPÓŁ SZKÓŁ ŁĄCZNOŚCI | Technikum Łączności]] w Gdańsku, w 1972 Wydział Elektroniki [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). W latach 1966–1967 pracował jako młodszy instruktor techniczny w Rejonowym Urzędzie Telekomunikacji w Gdyni, w okresie 1973–1984 w Zakładzie Nauki o Pracy Instytutu Nauk Społecznych PG, a od 1984 do 2001 w [[BIBLIOTEKA GŁÓWNA POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ| Bibliotece Głównej]] PG. W latach 1978–2019 był starszym wykładowcą na Wydziale Architektury i Wzornictwa [[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU | Akademii Sztuk Pięknych]] w Gdańsku. <br/><br/>
W [[MARZEC 1968 W GDAŃSKU | marcu 1968]] uczestniczył w wiecach i manifestacjach studenckich, w 1970 w wydarzeniach grudniowych w Gdyni. W latach 1973–1978 kierował gdańskim oddziałem „Tygodnika Studenckiego Politechnik” (ogólnopolskiego pisma wydawanego na Politechnice Warszawskiej). W 1978 i 1979 brał udział w niezależnych obchodach święta Konstytucji 3 Maja i święta Niepodległości oraz rocznicy [[GRUDZIEŃ 1970 | Grudnia 1970]] w Gdańsku. <br/><br/>
Od 18 do 31 VIII 1980 był dziennikarzem podczas [[SIERPIEŃ 1980 | strajków]] w  [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stoczni Gdańskiej]]. Z Wojciechem Bajorkiem, Tadeuszem Strumffem, [[DOBOSZ-KINASZEWSKA HENRYKA,  reporterka | Henryką Dobosz]] i Tadeuszem Pietrzakiem współtwórca ważnego, dążącego do przełamania państwowego monopolu oświadczenia dziennikarzy (36 podpisów), skierowanego 25 IX 1980 do Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego  [[SOLIDARNOŚĆ | Solidarności]] w Gdańsku w sprawie prawa do rzetelnego informowania o sytuacji na Wybrzeżu. Odpowiadał za ostateczną redakcję tekstu oraz zebranie podpisów pod oświadczeniem w zeszycie nazwanym potem „Zeszytem Charkina” (przekazanym przez niego w 2013 [[EUROPEJSKIE CENTRUM SOLIDARNOŚCI (ECS)| Europejskiemu Centrum Solidarności]] (ECS)). 12 X 1980 w „Politechniku” (nr 30) ukazał się napisany przez niego syntetyczny reportaż o sierpniowym strajku w Stoczni Gdańskiej ''Kiedy niemożliwe stało się możliwe''. <br/><br/>
We wrześniu 1980 wszedł w skład Komitetu Założycielskiego Niezależnych Samorządnych Związków Zawodowych na PG i został wybrany do pierwszej Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” PG (kadencja 1980–1981). W październiku i listopadzie 1980 uczestniczył w pracach komisji PG reprezentującej środowisko nauki polskiej w rozmowach z rządem, które dotyczyły postulatów płacowych oraz opracowania nowej ustawy o szkolnictwie wyższym. Od 13 do 15 XII 1981 uczestniczył w strajku na PG, w [[STAN WOJENNY | stanie wojennym]] należał do podziemnej Solidarności. W latach 1982–1989 współpracownik pisma „Solidarność” Regionu Gdańsk, kolporter wydawnictw podziemnych, między innymi ''Małej apokalipsy'' Tadeusza Konwickiego i książek londyńskiego wydawnictwa Aneks. Od 1985 do 1989 uczestnik spotkań Duszpasterstwa Środowisk Twórczych w dominikańskim [[KOŚCIÓŁ ŚW. MIKOŁAJA| kościele św. Mikołaja]]. <br/><br/>
W 1989 współzałożyciel i redaktor „Tygodnika Wyborczego”, w okresie 1989–1990 redaktor [[TYGODNIK GDAŃSKI | „Tygodnika Gdańskiego”]]. Między 1990 a 2000 zasiadał w radzie nadzorczej wydawnictwa prasowego Przekaz sp. z o.o. W 2002 pełnił funkcję rzecznika sztabu wyborczego [[BORUSEWICZ BOGDAN, polityk, honorowy obywatel Gdańska | Bogdana Borusewicza]] w wyborach na [[PREZYDENT GDAŃSKA | prezydenta Gdańska]], a w 2005 był szefem jego sztabu wyborczego w wyborach parlamentarnych. W latach 2006–2009 (po zgłoszeniu przez partię Prawo i Sprawiedliwość) był członkiem, a następnie wiceprzewodniczącym rady nadzorczej  [[RADIO GDAŃSK | Radia Gdańsk]], której w okresie 2009–2011 przewodniczył. W latach 2007–2008 był głównym specjalistą do spraw promocji Stoczni Marynarki Wojennej SA w Gdyni. <br/><br/>
Od 1967 członek Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego (PTTK), w latach 2001–2005 wiceprezes zarządu Koła Przewodników Turystycznych przy Oddziale Gdańskim PTTK, jednocześnie w okresie 2004–2009 przewodniczący, a od 2013 prezes Komisji Rewizyjnej Oddziału Gdańskiego PTTK. Od 2013 przewodniczący Komisji Rewizyjnej Stowarzyszenia [[GRASS GÜNTER, prozaik, poeta, noblista, honorowy obywatel Gdańska | Güntera Grassa]] w Gdańsku. Autor programów szkoleń dla kandydatów na przewodników turystycznych, wykładowca i egzaminator przewodnictwa i pilotażu. Autor publikacji o [[WOJEWÓDZTWO POMORSKIE | województwie pomorskim]], między innymi pozycji ''Województwo pomorskie – turystyka'' (Agencja Rozwoju Pomorza). <br/><br/>
W 1977 był jednym z członków założycieli Polskiego Towarzystwa Ergonomicznego. W latach 1989–1992 należał do Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi (2006), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2010), Medalem 25. Rocznicy Podpisania Porozumień Sierpniowych (2005), Złotą Odznaką Polskiego Stowarzyszenia Filmu Naukowego (1999), Srebrną i Złotą Honorową Odznaką PTTK (2001, 2008), Odznaką Honorową Ministra Sportu i Turystyki „Za Zasługi dla Turystyki” (2010), medalem i tytułem „Nauczyciel Kraju Ojczystego” (2014).<br/><br/>
Żonaty z Wiesławą Kasprzewską-Charkin (26 IX 1949 Gdańsk – 9 III 2023 Gdańsk), córką [[KASPRZEWSKI WITOLD, ekonomista, przewodnik turystyczny | Witolda Kasprzewskiego]], między innymi w latach 2011–2017 dyrektorką [[POMORSKI OŚRODEK RUCHU DROGOWEGO W GDAŃSKU | Pomorskiego Ośrodka Ruchu Drogowego]] w Gdańsku. Ojciec Magdaleny Charkin-Jaszcza. Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. 26 III 2019 miała miejsce inauguracja Akademii Przewodnickiej ECS im. Wojciecha Charkina. {{author: MSO}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]