Tekst źródłowy strony SCHÜTZ PAUL, proboszcz kościoła św. Antoniego Padewskiego

{{web}}
[[File: Paul_Schütz.jpg |thumb| Ksiądz Paul Schütz]]
'''PAUL SCHÜTZ''' (15 X 1887 Sulęczyno – 8 IV 1968 Sopot), proboszcz [[KOŚCIÓŁ ŚW. ANTONIEGO PADEWSKIEGO (Brzeźno) | kościoła św. Antoniego Padewskiego]] w Gdańsku-[[BRZEŹNO |Brzeźnie]]. Pochodził z wielodzietnej rodziny niemieckiego nauczyciela Adalberta i Kaszubki Anny z domu Jereczek. Brat Franciszka (1884 – około 1945), księdza katolickiego, kapelana garnizonowego w Grudziądzu, nauczyciela gimnazjum w Pile i radcy szkolnego, Wojciecha nauczyciela, księży [[SCHÜTZ LEON, proboszcz kościołów św. Antoniego Padewskiego oraz św. Anny i Joachima | Leona]] i Antoniego oraz Teodora, Klary, Heleny, Anny i Zofii. Znał język polski.<br/><br/>
Od 1898 do 1903 uczeń Collegium Marianum w Pelplinie, uczył się przez rok w gimnazjum w Kościerzynie, następnie w gimnazjum w Chojnicach, gdzie w 1907 zdał maturę. W 1911 ukończył naukę w Seminarium Duchownym w Pelplinie. 2 IV 1911 przyjął święcenia kapłańskie w katedrze pelplińskiej, po których został wikarym w Tucholi. <br/><br/>
W latach 1913–1921 katecheta w [[KRÓLEWSKIE SEMINARIUM NAUCZYCIELSKIE | Królewskim Seminarium Nauczycielskim]] w Gdańsku- [[WRZESZCZ | Wrzeszczu]], z przerwą w okresie I wojny światowej, kiedy służył w armii. W 1921 kuratus (rektor lub wikariusz, opiekujący się kościołem filialnym) w Gdańsku-Brzeźnie, od 1 V 1921 odprawiał msze w sali gimnastycznej miejscowej szkoły powszechnej, od października 1921 w tamtejszym Domu Zdrojowym. W latach 1922–1923 wybudował w Brzeźnie kościół św. Antoniego Padweskiego, powołał także spółdzielnię mieszkaniową dla ubogich rodzin rybaków (wybudowano dwa budynki przy Dorotheenstrasse (ul. Emilii Plater)). 10 IV 1923 odprawił pierwszą mszę w nowo wybudowanym kościele, do końca roku urządził [[CMENTARZ W BRZEŹNIE | cmentarz katolicki w Brzeźnie]] przy Ostseestrasse (al. Hallera), rok później wprowadził się do plebanii. 20 II 1929, w chwili erygowana parafii w Brzeźnie, mianowany został jej proboszczem tytularnym.<br/><br/>
Po ustąpieniu w 1938 ze stanowiska biskupa gdańskiego [[O’ROURKE EDUARD, biskup gdański, patron placu w Gdańsku | Eduarda O’Rourke]] wysuwany był przez gdańskie duchowieństwo katolickie i [[SENAT II WOLNEGO MIASTA GDAŃSKA 1920–1939 | Senat II Wolnego Miasta Gdańska]] na jego następcę. Ostatecznie jednak biskupem został [[SPLETT CARL MARIA, biskup gdański | ks. Carl Maria Splett]]. Funkcję proboszcza parafii w Brzeźnie pełnił do 17 X 1938. Decyzją biskupa Carla Spletta z 8 XI 1938 otrzymał nominację na proboszcza parafii Gwiazdy Morza w Sopocie i dziekana dekanatu Sopot. 23 XI 1938, na pożegnalnym spotkaniu z parafianami w Brzeźnie powitany został oklaskami, tak przez parafian niemieckich jak i polskich. Mówiono o nim, że był bardziej księdzem niż Niemcem. Przy przyjmowaniu przez niego sopockiej parafii wydzielono z niej nową, zakupując połowę domu przy obecnej ul. 3-go Maja 8, na parterze którego urządzono kaplicę św. Michała.<br/><br/>
Po aresztowaniu 1 IX 1939 [[KOMOROWSKI BRONISŁAW, ksiądz, działacz gdańskiej Polonii, patron placu | ks. Bronisława Komorowskiego]] i przeznaczeniu zawiadywanego przez niego [[KOŚCIÓŁ ŚW. STANISŁAWA BISKUPA MĘCZENNIKA | kościoła św. Stanisława Biskupa Męczennika]] w Gdańsku-Wrzeszczu na wojskową halę samochodową, ocalił od zniszczenia i przeniósł do sopockiego kościoła między innymi komplet szat liturgicznych koloru złotego (zakupionych na prymicje ks. dra Antoniego Liedtke z Pelplina), figury św. Antoniego i Matki Bożej, relikwiarz bł. Bronisławy oraz marmurową tablicę pamiątkową (powróciły na swoje miejsce w 1972).<br/><br/>
W 1940 planował rozbudowę kościoła Gwiazdy Morza: połączenie czterech par okien w jedno duże, zlikwidowanie części balkonów tak dalece jak to umożliwiała statyczność budowli, zamianę konstrukcji sufitu na płaską, zainstalowanie elektrycznego ogrzewania, wprowadzenie napędu elektrycznego dzwonów, wykonanie nowego, stalowego ogrodzenia. Plany te zostały odrzucone z adnotacją, że zezwolenie zostanie wydane po zakończeniu wojny.<br/><br/>
Udzielał wsparcia kapłanowi sopockiej Polonii, [[MAJEWSKI JERZY, ksiądz, współpatron gdańskiej ulicy | ks. Jerzemu Majewskiemu]], po jego aresztowaniu 19 XI 1940 podejmował bezskuteczne starania o jego uwolnienie, zaś po jego śmierci w KL Dachau spowodował sprowadzenie do Sopotu urny z prochami, którą uroczyście, przy udziale sopockich katolików, pochował  30 VIII 1942 na sopockim Cmentarzu Katolickim. W czasie wojny nie respektował zakazu spowiedzi po polsku i w tajemnicy umożliwiał spowiadanie się w tym języku polskim katolikom.<br/><br/>
27 III 1945, wraz z pomagającym mu wikarym, ks. Van Bleriq'iem, aresztowany przez władze rosyjskie. Wobec braku zastrzeżeń czy oskarżeń wobec ich wojennej działalności, obaj zostali zwolnieni 29 marca. Po przejęciu w kwietniu 1945 władzy w Sopocie przez urzędy polskie otrzymał zakaz głoszenia kazań w języku niemieckim i polecenie usunięcia z kościoła wszystkich napisów w tym języku. 14 XI 1945, zgodnie z poleceniem administrator apostolskiego [[DIECEZJA GDAŃSKA | diecezji gdańskiej]] (i chełmińskiej), [[WRONKA ANDRZEJ, ksiądz, administrator diecezji, patron gdańskiej ulicy | ks. Andrzeja Wronki]], parafię w Sopocie przejął ks. Władysław Łęga. Pozostał w Sopocie na plebanii i jako samodzielny kapłan pełnił funkcję rektora kaplicy Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej przy ul. Powstańców Warszawy.<br/><br/>
Posiadał honorowy tytuł szambelana papieskiego. Pochowany na Cmentarzu Katolickim w Sopocie. {{author: JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]