Tekst źródłowy strony GALL HALINA, aktorka, reżyser

{{web}}
[[File: Gall_Halina.jpg |thumb|  Halina Gall, przed 1939]]
[[File:Halina_Gall.jpg|thumb|Halina Gall, lata 30. XX wieku]]
[[File:GDANKSK LOGOTYP.jpg|thumb|'''Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk''']] <br/>
[[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']]

'''HALINA GALL''', właściwie Jadwiga Halina Maria Zofia Gallowa (14 IX 1890 Warszawa – 9 V 1974 Kraków), aktorka, reżyser, pedagog, dyrektor teatru. Córka urzędnika kolejowego Józefa Kacickiego i pianistki Marii ze Zbierzchowskich. W 1914 ukończyła Klasę Dramatyczną przy Warszawskim Towarzystwie Muzycznym, od tego roku była zaangażowana w Teatrze Polskim w Warszawie. Lata I wojny światowej spędziła w Rosji, gdzie zetknęła się między innymi z Aleksandrem Zelwerowiczem, Arnoldem Szyfmanem, Mieczysławem Limanowskim i Konstantinem Stanisławskim. Od 1921 druga żona i współpracowniczka [[GALL IWO, reżyser, dyrektor Teatru Wybrzeże| Iwo Galla]]. W latach 1923–1929 należała z mężem do zespołu Reduty Juliusza Osterwy (Warszawa, Wilno), gdzie była aktorką i pedagogiem. W 1931 przebywała w Paryżu na stypendium Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Do 1939 występowała w wielu teatrach, między innymi w Teatrze im. Żeromskiego w Warszawie, Miejskim Teatrze Kameralnym w Częstochowie i Stołecznym Teatrze Powszechnym. <br/><br/>

Po II wojnie światowej, w 1945, prowadziła zajęcia w założonym przez Iwo Galla Studiu Dramatycznym w Krakowie. Pracę kontynuowała w gdyńskim Studium oraz w [[TEATR WYBRZEŻE| Teatrze Wybrzeże]], gdzie w latach 1946–1949 była aktorką i reżyserem. Jej artystyczne emploi stanowiły charakterystyczne role wielkiego repertuaru romantycznego, w których poszukiwała prawdy psychologicznej. W Teatrze Wybrzeże zagrała w spektaklach reżyserowanych przez Galla: Maryńcię, żonę Henryczka Powszeskiego, w komedii Adama Grzymały-Siedleckiego ''Ludzie są ludźmi'' (premiera 14 III 1947) oraz Panią Jowialską w ''Panu Jowialskim'' Aleksandra Fredry (30 XI 1948). Z kolei w reżyserowanym przez siebie ''Domu kobiet'' Zofii Nałkowskiej zagrała popisową rolę Babki – Celiny Bełskiej (12 V 1948). <br/><br/>

Reżyserowała sztuki psychologiczne i kameralne: ''Ocalenie'' Jakuba Jerzego Zawieyskiego (19 II 1948), gdzie zagrała główną rolę kobiecą, Joannę, oraz ''Znak'' Kazimierza Barnasia (16 VII 1948), ''Strzały na ulicy Długiej'' Anny Świrszczyńskiej (1 X 1948), ''Tu mówi Tajmyr'' Aleksandra Galina i Konstantego Isajewa (15 II 1949). Wraz z [[GOŁĘBSKA NATALIA, reżyser| Natalią Gołębską]] opracowywała i reżyserowała programy oraz poranki poetyckie, między innymi ''Mickiewiczowskie ballady'' (6 X 1946), ''Ja kocham cały naród'' (28 V 1949) czy ''Przeplataj słowem serca ludzi'' (29 VI 1949). Wyreżyserowała także spektakl o życiu Juliusza Słowackiego zatytułowany ''Genewa, Paquis 10'' Marii Morozowicz-Szczepkowskiej (15 X 1947), który był wprowadzeniem i przygotowaniem widza do ''Balladyny'' w reżyserii Iwo Galla (27 X 1947). <br/><br/>

W 1949 wraz z mężem i częścią zespołu wyjechała do Łodzi. Od 1953 ponownie związała się z Krakowem – była aktorką Teatru Starego (1953–1964) i profesorem Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej (1953–1968). Występowała w Teatrze Polskiego Radia. Grała w filmach, między innymi jako prezesowa Zasławska w ''Lalce'' w reżyserii Wojciecha Hasa (1968) czy matka Rozenkranca w ''Trzeciej części nocy'' w reżyserii Andrzeja Żuławskiego (1971). <br/><br/>

Współtworzyła z mężem artystyczny kształt Teatru Wybrzeże. Za rok 1948 otrzymała nagrodę teatralną. Została odznaczona między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1957) oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1964). [[SZCZEPKOWSKA MALWINA,  pisarka, reżyser| Malwina Szczepkowska]], która uważała, że Halina Gallowa miała wielki i ważny udział w poczynaniach artystycznych Iwo Galla, postulowała, by studio i teatr Galla nazwać studiem i teatrem Gallów. {{author: HD}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]