Tekst źródłowy strony SCHNAASE EDUARD DAVID, kaznodzieja, diakon

{{web}}
[[File:Eduard_David_Schnaase.jpeg|thumb|Wnętrze kościoła św. Jana w początku XX wieku, zaginione w 1945 portrety pastorów, portret Eduarda Davida Schnaase z 1877, autorstwa [[SY LOUIS FRIEDRICH RUDOLF, artysta plastyk | Louisa Friedricha Sy]], trzeci od lewej]]
[[File:Eduard_Schnaase.png|thumb|Eduard Schnaase, ''Geschichte der evangelischen Kirche Danzigs'', Danzig 1863]]

'''EDUARD DAVID SCHNAASE''' (11 VI 1805 Gdańsk – 31 XII 1886 Gdańsk), kaznodzieja, diakon, historyk. Syn Paula Gottlieba (2 XII 1762 Gdańsk – 19 VI 1814 Berlin), kupca handlującego winem, właściciela firmy obsługi statków w gdańskim porcie, z kantorem we własnej kamienicy przy Grosse Wollwebergasse 1985 (ul. Tkacka 2). Brat kupca [[SCHNAASE PAUL HEINRICH WILHELM, kupiec, radny | Paula Heinricha Wilhelma]], historyka sztuki [[SCHNAASE KARL JULIUS, prawnik, historyk sztuki | Karla Juliusa]] i kupca Friedricha Roberta Emila (29 I 1800 Gdańsk – 30 III 1855 Gdańsk, na apopleksję).<br/><br/>
W 1826 ukończył [[GIMNAZJUM MIEJSKIE | Gimnazjum Miejskie]], w latach 1826–1829 studiował teologię na uniwersytetach w Halle i Berlinie, gdzie uzyskał stopień doktora. Święcenia przyjął 8 XI 1832 w Gdańsku. Od 18 XI 1832 do 1854 był kaznodzieją [[KOŚCIÓŁ ŚW. KATARZYNY ALEKSANDRYJSKIEJ | kościoła św. Katarzyny]], od 1855 do emerytury 1 I 1874 – diakon [[KOŚCIÓŁ ŚW. JANA CHRZCICIELA I ŚW. JANA APOSTOŁA | kościoła św. Jana]]. Od 1839 – nauczyciel
w prywatnej szkole dla dziewcząt przy Heilige-Geist-Gasse 103 (ul. św. Ducha) ([[EBERTSCHE HÖHERE TÖCHTERSCHULE, prywatna szkoła ogólnokształcąca | Ebertsche Höhere Töchterschule]]), w latach 1871–1886 – jej właściciel. W 1854 był członkiem zarządu tzw. Dworu św. Jana na [[ORUNIA | Oruni]] (obecnie ul. Żuławska 19), zakładu wychowawczego dla młodocianych przestępców. <br/><br/>
Autor monografii ''Geschichte der evangelischen Kirche Danzigs'' (''Historia kościoła ewangelickiego w Gdańsku'') (Danzig 1863), która nie sprostała jednak wymogom naukowym (brak aparatu naukowego i logicznej konstrukcji), obecnie przestarzała. Opublikował także między innymi rozprawy ''Die Rettung des Königs, oder: Der Danziger Juni im Jahre 1734'' (Danzig 1834), ''Johann Placotomus und sein Einfluß auf die Schule in Danzig: Herrn Matthias Gotthilf Löschin ... am Tage seiner funfzigjährigen Amtsjubelfeier in dankbarer Liebe und aufrichtiger Hochachtung'' (Danzig 1865), ''Andreas Aurifaber und seine Schola Dantiscana : Ein Beitrag zur Geschichte der Schulen in Danzig'' (Danzig 1874).<br/><br/>
Na emeryturze mieszkał przy Johannisgasse 37 (ul. Świętojańska). Żonaty był z Sophią Stuhlmann, w 1892 mieszkającą w Gdańsku-Wrzeszczu. Ojciec Adalberta Johannesa (1837 Gdańsk – 3 IV 1907 Gdańsk), w 1892 prokurenta firmy handlowej „J. Boehm und Co”, zamieszkałego przy III Damm 7  (ul. Grobla III), w 1907 przy  Poggenpfuhl 17/18 (ul. Żabi Kruk), kawalera. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/>

'''Bibliografia:'''<br/>
Archiwum Państwowe Gdańsk, sygn. 977/2722: Akta osobowe w zespole Konsystorza Ewangelickiego Prus Zachodnich. <br/>
Urząd Stanu Cywilnego w Gdańsku, akt zgonu nr 1026. <br/>
Danziger Intelligenzblatt, 1814, nr 41, s. 1236. <br/>
Danziger Allgemeine Zeitung z 2 I 1887.<br/>
Hirsch Theodor, ''Gymnasium'', s. 59. <br/>
Rhesa Ludwig, ''Kurzgefaßte Nachrichten von allen seit der Reformation...'', Königsberg 1834, s. 51-52.