Tekst źródłowy strony DOM UPHAGENA

{{paper}}
[[File:1_Związek_Rodziny_Uphagenów.jpg|thumb|Dom Uphagena, początek XX wieku, fotografia wykonana przez firmę [[GOTTHEIL, rodzina| Gottheil und Sohn]]]]
[[File:2_Dom_Uphagena.png|thumb|Dom Uphagena, oficyna, 1942]]
[[File:2_Związek_Rodziny_Uphagenów.jpg|thumb|Sień Domu Uphagenów, początek XX wieku, fotografia wykonana przez firmę [[GOTTHEIL, rodzina| Gottheil und Sohn]]]]
[[File:Duża Jadalnia w Muzeum Wnętrz Mieszczańskich Domu Uphagena, lata 20. XX wieku.JPG|thumb|Duża Jadalnia w Muzeum Wnętrz Mieszczańskich Domu Uphagena, lata 20. XX wieku]]
[[File:Dom_Uphagena.jpg|thumb|Dom Uphagena, 2010, widok od strony ul. Długiej]]

'''DOM UPHAGENA''', ul. Długa 12, kamienica nazwana od nazwiska jej najsłynniejszego właściciela [[UPHAGEN JOHANN,  bibliofil, historyk, rajca | Johanna Uphagena]]. W 1357 parcela należała do Alberta Wredego; właściciel wzniósł na niej budynek mieszkalny, prawdopodobnie w konstrukcji szkieletowej bądź drewniany (badania archeologiczne z 1985 nie natrafiły na jego relikty). Na przełomie XIV i XV wieku parcela w posiadaniu rajcy gdańskiego Johanna van Werne, który wzniósł zapewne budynek murowany; być może już za jego czasów zbudowano w głębi posesji niską oficynę posadowioną na fundamentach z nieobrobionych głazów kamiennych na palach dębowych (odkrytych podczas prac archeologicznych w 1985).<br/><br/>
W 1. połowie XVI wieku kamienicę przebudowano; fasada otrzymała formy gotycko-renesansowe (z tego okresu zachowany relikt renesansowego portalu). Widoczna na rycinie [[DICKMANN AEGIDIUS, rysownik, rytownik | Aegidiusa Dickmanna]] (1617) fasada kamienicy była trójosiowa, wejście znajdowało się w osi środkowej, budynek był zwieńczony trójkątnym szczytem z trzema okrągłymi blendami. Przed kamienicą usytuowane jest niewysokie [[PRZEDPROŻA | przedproże]] z zejściem do piwnicy po zachodniej stronie; sień budynku frontowego dekorowana półkolistym arkadowaniem. Relikty dekoracji zostały odkryte na ścianie wschodniej podczas badań architektonicznych w 1995 roku.<br/><br/>
Od 1627 posesja, połączona z parcelą przy Hundegasse (ul. Ogarna), znajdowała się w posiadaniu Christopha Burchardta, następnie jego spadkobierców. W początku XVIII wieku parcela zmieniała często właścicieli. Byli nimi: Bartholomeus Priesterwald, jego wnukowie Johann Efraim, Anna Dorothea, Nathanael Gottlieb Gropiusowie (dzieci Andreasa Gropiusa, pastora [[KOŚCIÓŁ I KLASZTOR FRANCISZKANÓW ŚW. TRÓJCY | kościoła św. Trójcy]]), Samuel Ramsey, Adelgunde Burnet z domu Lithgow, Johann Lithgow, Sophia Hecker z domu Klein i Georg Hecker, Ignatius Hyacinth Mathy. W 1743 ostatni z wymienionych odsprzedał dom bp. włocławskiemu Walentemu Aleksandrowi Czapskiemu. Po jego śmierci własność bratanka Jakuba Czapskiego, następnie jego córki Konstancji Mielżyńskiej.<br/><br/>
23 VI 1775 posesję nabył Johann Uphagen, który tegoż roku zlecił mistrzowi murarskiemu Johannowi Benjaminowi Dreyerowi przebudowę założenia. Nowa fasada z rokokowym portalem nosi w szczycie datę: 1776. W 1777 kontrakt rozszerzono o prace przy wystroju wnętrz. Uphagenowie przenieśli się tu z kamienicy przy Długim Targu 45 (Stary Dom Ławy) 16 X 1779, chociaż prace ukończono dopiero w końcu 1786. Po śmierci właściciela w 1802 posesja weszła w skład majątku [[ZWIĄZEK RODZINNY UPHAGENÓW | Związku Rodziny Uphagenów]]. W 1909 Alma Uphagen, wdowa po prezesie fundacji Hansie Uphagenie (31 VII 1863 Mała Słońca koło Tczewa – 1 IV 1909 Gdańsk), wydzierżawiła władzom Gdańska kamieniczkę na 30 lat z przeznaczeniem na siedzibę muzeum. Po remoncie i zebraniu eksponatów 1 XI 1911 otwarto w nim Muzeum Wnętrz Mieszczańskich, jedno z najstarszych tego typu w północnej Europie.<br/><br/>
W 1945 kamienica znacznie zniszczona; fasada zachowana do wysokości I piętra wraz z portalem i nadświetlem; zrujnowane oficyny rozebrano. W latach 1950–1953 kamienica odbudowana według projektu architekta Stanisława Mrozowskiego, z zachowaniem dolnej partii fasady i murów ogniowych; wewnątrz odtworzona z niewielkimi zmianami układu przestrzennego, pozostawiona w stanie surowym. Fasada odtworzona według projektu architektów Kazimierza Orłowskiego i [[MASSALSKI RYSZARD | Ryszarda Massalskiego]]. Po odbudowie w latach 1951–1953 siedziba do 1959 Miastoprojektu, następnie [[WOJEWÓDZKA I MIEJSKA BIBLIOTEKA PUBLICZNA IM. JOSEPHA CONRADA-KORZENIOWSKIEGO W GDAŃSKU | Wojewódzkiej i Miejskiej Biblioteki Publicznej]], do 1981 Gdańskiego Ośrodka Dokumentacji Zabytków. W 1981 kamienica przejęta przez Muzeum Historii Miasta Gdańska (obecne [[MUZEUM GDAŃSKA | Muzeum Gdańska]], którego oddziałem jest Dom Uphagena). 7 VI 1998 dom został otwarty dla publiczności jako Muzeum Wnętrz Mieszczańskich. <br/><br/> 
Fasada kamienicy trójosiowa, trzykondygnacyjna, z dwukondygnacyjnym poddaszem, artykułowana lizenami, malowana na kolor ceglasty. W osi środkowej kamienny rokokowy portal z herbem rodziny Uphagenów, drzwi rokokowe (rekonstruowane), nadświetle z monogramem Johanna i Abigail Uphagenów (oryginalne). Okna ujęte opaskami, pod nimi usytuowane płyciny. Szczyt z wolutami (z użyciem oryginalnych elementów). Elewacja tylna, od podwórza, z portalem (użyte oryginalne elementy z XVII wieku) z napisem: ''Ora et labora'' (Módl się i pracuj). Oficyna podłużna, dwukondygnacyjna z poddaszem, elewacja od podwórza ośmioosiowa. Oficyna poprzeczna trzykondygnacyjna, z poddaszem, trójosiowa. Nakryte dachem mansardowym. <br/><br/> 
We wnętrzu kamienicy wysoka sień z antresolą i rokokową klatką schodową (rekonstruowane), w trakcie tylnym dawne wnętrze kantoru (obecnie ekspozycja czasowa). Na antresoli herbaciarnia (zachowany piec, pozostałe elementy wystroju zrekonstruowane). Na piętrze, w trakcie od ulicy, salon z zachowanym wystrojem, z malowanymi płycinami o tematyce zaczerpniętej z architektury antycznej i płaskorzeźbionymi medalionami o tematyce z mitologii greckiej (oryginalne około 70% wystroju: boazerie, drzwi, szpalety, piec; inne elementy zrekonstruowane). W trakcie tylnym Duża Jadalnia, około 80% zachowanego wystroju drewnianego. Boazerie z dekoracją przedstawiającą antyczne weduty, sceny z kolumny Trajana i sceny mitologiczne. Na II piętrze trzy mniejsze pokoje, dawniej – duża i mała sypialnia oraz salonik. W oficynie podłużnej w przyziemiu kuchnia i spiżarnia. Na III piętrze usytuowane amfiladowo saloniki z boazeriami i drzwiami dekorowanymi motywami ze świata roślin i zwierząt. W pierwszym przedstawienia owadów, w drugim – kwiatów, w ostatnim – ptaków. W oficynie poprzecznej na II piętrze Mała Jadalnia z boazeriami i drzwiami z przedstawieniami owoców. {{author: EBSZ}} {{author: WS}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Przestrzeń miasta]]