Tekst źródłowy strony ŚWIĘCICKI BOLESŁAW WIT, redaktor naczelny „Dziennika Bałtyckiego”

{{paper}}
[[File: Bolesław_Wit_Święcicki.jpg |thumb| Bolesław Wit Święcki (z prawej) w redakcji wileńskiego „Słowa”]]
[[File: Święcicki_Bolesław_Wit_.jpg |thumb| Bolesław Wit Święcicki w okresie pracy w Gdańsku]]
'''BOLESŁAW WIT ŚWIĘCICKI''' (16 III 1901 Kraków – 4 I 1976 Gdynia), dziennikarz, redaktor naczelny [[DZIENNIK BAŁTYCKI | „Dziennika Bałtyckiego”]]. Syn Bolesława Piotra (29 VI 1870 Kirs (Rosja) – 1944) i Aleksandry z domu Skalskiej (1874–1944), brat Mariana. Ukończył szkołę średnią w Piotrkowie Trybunalskim, podczas nauki był redaktorem patriotycznego pisma „Młoda Myśl”. W latach 1921–1923, w czasie studiów filozoficznych na Uniwersytecie Poznańskim, pracował jako felietonista i reporter w „Gońcu Wielkopolskim". Następnie w Wilnie, od 1923 do 1934 był zastępcą redaktora naczelnego „Kuriera Wileńskiego”, w latach 1934–1936 korespondentem „Kuriera Porannego”, członkiem redakcji „Słowa”, w 1936–1939 redaktorem i wydawcą „Kuriera Powszechnego”. Był też redaktorem naczelnym „Odsieczy",  redagował periodyki „Wileński Przegląd Artystyczny”, „Sztuka i Film”, był  korespondentem warszawskiego „Kuriera Porannego”, „Robotnika”, „Epoki”, krakowskiego „Ilustrowanego Kuriera Codziennego”, „Dziennika Lwowskiego”. Od 1923 drukował swoje utwory poetyckie miedzy innymi w „Pomorzu”, dodatku literackim  [[GAZETA GDAŃSKA (I) | „Gazety Gdańskiej”]]. W latach 1928-1932 był rzecznikiem prasowym Wileńskich Targów Północy. Autor zbiorów reportaży ''Triumf i śmierć na podniebnych szlakach'' (1932, o lotnikach Franciszku Żwirce i Stanisławie Wigurze), ''Wilno w promieniach Wielkiego Marszałka'' (1936). Podczas II wojny światowej członek Armii Krajowej, był współpracownikiem organu Okręgu Wileńskiego AK „Niepodległość” i przewodniczącym tajnego zarządu Syndykatu Dziennikarzy Wileńskich. <br/><br/>
Od 1945 mieszkał w Gdyni. Od 1 VII 1945 do 4 IX 1946 pierwszy redaktor naczelny „Dziennika Bałtyckiego” ([[PRASA | prasa]]), następnie jego reporter. W grudniu 1945 zorganizował w Gdańsku I Walny Zjazd Dziennikarzy Polskich, na którym powołano Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich. W 1946 był jednym z założycieli (obok Janusza Stępowskiego i Mariana Brandysa) gdańskiego miesięcznika literackiego „Wiatr od Morza” (wychodził od lutego do sierpnia 1946). W 1947 był rzecznikiem prasowym [[MIĘDZYNARODOWE TARGI GDAŃSKIE PO 1945 | Międzynarodowych Targów Gdańskich]], autor ich katalogu. Od 1948 pracował jako redaktor techniczny, w latach 1954–1966 jako publicysta działu kulturalnego [[GŁOS WYBRZEŻA | „Głosu Wybrzeża”]]; zajmował się na jego łamach sprawami społecznymi, kulturą i architekturą Gdańska. Był stałym korespondentem „Rzeczpospolitej” (Warszawa) i „Dziennika Polskiego” (Kraków). Publikował przyczynki związane z historią prasy w Wilnie i początkach prasy polskiej na Wybrzeżu w 1945 roku. W „Dzienniku Bałtyckim” w 1975 drukowane były fragmenty jego wspomnień. W latach 1949–1955 tłumaczył opowiadania autorów rosyjskich, między innymi nowele Antoniego Czechowa.<br/><br/>
Działacz zarządu gdańskiego i ogólnopolskiego związku zawodowego dziennikarzy. Był między innymi był wiceprezesem i prezesem Oddziału Morskiego Związku Zawodowego Dziennikarzy (1945–1951), organizatorem w Gdańsku I Walnego Zjazdu Dziennikarzy (grudzień 1945), współorganizatorem i prezesem Klubu Marynistów Wybrzeża. Od 1951 członek Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, prezes i członek zarządu Oddziału Morskiego. Był członkiem Wojewódzkiego Komitetu Stronnictwa Demokratycznego (SD) w Gdańsku i przewodniczącym Miejskiego Komitetu SD w Gdyni, tam też w latach 1945–1955 radnym Miejskiej Rady Narodowej (MRN).<br/><br/> 
W 1960 (jako pierwszy dziennikarz) otrzymał nagrodę w dziedzinie publicystyki społeczno-kulturalnej Prezydium MRN w Gdańsku. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1965), medalem X- i XXX-lecia PRL, medalem 25-lecia i 30-lecia Pracy Dziennikarskiej, medalem 700-lecia Tczewa, odznakami „1000-lecia Państwa Polskiego”, [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za Zasługi dla Gdańska”]], [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]], złotą odznaką „Zasłużony Pracownik Morza”, „Zasłużony Działacz Ligi Obrony Kraju”. <br/><br/>
Od 24 VI 1930 żonaty był z Jadwigą z domu Nowacką (1 IV 1896 – 7 VII 1992 Gdynia). Ojciec [[ŚWIĘCICKI WOJCIECH | Wojciecha Święcickiego]] i Marii (1937–2006). Pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Witomińskim w Gdyni. {{author: MrGl}} {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]][[Category: Ludzie]]