Tekst źródłowy strony ZABOROWSKI HENRYK, założyciel komisariatu MO w Gdańsku–Śródmieściu

{{web}}
'''HENRYK ZABOROWSKI''' (2 X 1921 Poznań – 27 XII 1997 Ostrów Wielkopolski), założyciel komisariatu [[MILICJA OBYWATELSKA | Milicji Obywatelskiej]] (MO) w Gdańsku–[[ŚRÓDMIEŚCIE |Śródmieściu]]. Syn robotnika Władysława i Serweryny z domu Cieplińskiej. Od stycznia 1940 był kierownikiem robót wodno-melioracyjnych w niemieckiej firmie inż. Messesek w Chodzieży, od 1942 do lipca 1944 kierownikiem robót pomiarowych w firmie Siemens w Warszawie. <br/><br/>
Od 12 lutego do 22 marca 1945 służył w I Komisariacie MO przy ul. Ratajczaka 9 w Poznaniu. W tym czasie (22 lutego) brał udział w walkach o poznańską Cytadelę. 24 III 1945 został skierowany do Grupy Operacyjnej MO (zob. [[GRUPY OPERACYJNE W GDAŃSKU W 1945 ROKU| grupy operacyjne w Gdańsku w 1945]]), mającej za zadanie organizację milicję w Gdańsku. Po trzech dniach grupa samochodami dotarła do Gdańska–[[ORUNIA |Oruni]], gdzie z powodu toczących się walk została zatrzymana przez rosyjskie władze wojskowe. Po trzech dniach oczekiwania, wraz z przydzielonymi mu 20 milicjantami, został przewieziony do centrum miasta. Około 1 kwietnia zajął gmach byłego Raiffeisebanku przy Krebsmarkt 7/8 (wkrótce ul. Bojowców, obecnie [[TARG RAKOWY| Targ Rakowy]]), tworząc tam III Komisariat MO Gdańsk–Śródmieście i zostając jego kierownikiem. 7 kwietnia został zatwierdzony na tym stanowisku przez komendanta wojewódzkiego MO w Gdańsku. W połowie kwietnia budynek zajęła Komenda MO miasta Gdańska, a Komisariat III został przeniesiony do kamienicy przy Rennerstiftgasse 3 (wkrótce ul. Gdyńskich Kosynierów).<br/><br/>
W ramach działań milicyjnych wraz z podwładnymi i milicjantami z Kompanii Operacyjnej Komendy Wojewódzkiej MO w Gdańsku (między innymi z Wacławem Bernardem) neutralizował pozostałych w mieście żołnierzy Wehrmachtu oraz likwidował działające grupy dywersyjne. Po latach podawał, że jako kierownik MO w Gdańsku–Śródmieście zorganizował około 12 000 Niemców do porządkowania ulic miasta. Pogrzebano wówczas wedle niego około 6000 zabitych oraz około 10 000 sztuk padliny końskiej i bydła. Z związku z ciągle wybuchającymi pożarami zorganizował straż pożarną. Pod opieką załogi III Komisariatu znajdowały się między innymi [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademia Lekarska]], [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechnika Gdańska]] (PG), budynki przy ul. Klinicznej, wyspa [[OSTRÓW | Ostrów]], [[ELEKTROWNIE I ELEKTROCIEPŁOWNIE| elektrownia na Ołowiance]], Wyspa Spichrzów ([[SPICHLERZE | Spichlerze]]) i teren aż po Orunię. Dzięki jego działaniom i podległych mu 300 uzbrojonych osób uratowano od spalenia późniejszą siedzibę Urzędu Wojewódzkiego, budynek [[POLSKA AKADEMIA NAUK BIBLIOTEKA GDAŃSKA | Biblioteki Gdańskiej PAN]] i wiele innych obiektów. <br/><br/>
Po decyzji komendanta wojewódzkiego MO, kapitana [[KONWIZOR MIECZYSŁAW, komendant wojewódzki MO w Gdańsku | Mieczysława Konwizora]], o likwidacji Komisariatu III MO, 17 IX 1945 wystąpił z jej szeregów, wystawiając każdemu ze swoich podkomendnych zaświadczenie pracy (część z nich zatrudniła się w Straży Terenowej przy Zjednoczeniu Przedsiębiorstw Portowych). 15 X 1945 podjął studia na Wydziale Inżynierii Lądowo-Wodnej PG. Od listopada 1945 był kierownikiem jednego z działów Zjednoczonych Przedsiębiorstw Portowych Gdańsk, od 1 X 1946 do 30 IV 1947 naczelnikiem jednego z wydziałów Departamentu Rybołówstwa Morskiego w Sopocie. Następnie pracował jako mierniczy na terenie województwa gdańskiego. Od 1 X 1949 był kierownikiem robót konstrukcji stalowych w Zarządzie Budownictwa Miejskiego Gdańsk, od 1 VI 1952 do 30 III 1953 inspektorem nadzoru budowlanego MZBP Gdańsk, następnie kierownikiem technicznym Spółdzielni Budowlanej Gdańsk. W 1955 ukończył studia inżynierskie na Wydziale Budownictwa Wodnego PG i wrócił do Poznania. Od 1 IV 1956 do 31 V 1957 był kierownikiem robót w CPN „Inco” Sopot–Poznań, od 16 VIII 1957 kierownikiem Oddziału Przedsiębiorstwa Remontowo-Przemysłowego, Drzewnego i Papierniczego w Sopocie (Oddział w Poznaniu). Po reorganizacji 31 XII 1957 był zatrudniony do 31 VI 1959 jako dyrektor Przedsiębiorstwa Remontowo-Budowlanego w Poznaniu. <br/><br/>
W okresie 15 XI 1959 do 31 I 1960 pracował jako starszy asystent Katedry Miernictwa WSR Poznań. Następnie (25 III 1960 – 31 III 1963) był starszym asystentem geodety (później projektanta) w Biurze Projektów Wodno-Melioracyjnych w Poznaniu. Wstąpił też do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). Później pracował jako główny inżynier (zastępca dyrektora) Rejonowego Kierownictwa Robót Wodno-Melioracyjnych Konin. 1 V 1964 został przeniesiony na kierownika Robót Wodno-Melioracyjnych w Ostrowie Wielkopolskim, w którym to mieście zamieszkał. <br/><br/>
30 IV 1964 znalazł się pod obserwacją Służby Bezpieczeństwa, Grupa V Wydziału V Departamentu II MSW założyła na niego sprawę operacyjnego sprawdzenia o kryptonimie „Poszukujący” (nr rejestracyjny 7035) „po zagadnieniu wywiadu izraelskiego”. Powodem tych działań było doniesienie Tajnego Współpracownika SB „Iskra”, że w 1963 poprosił go o pomoc w nawiązaniu kontaktu z pewną osobą. Według SB „usiłował nawiązać kontakt korespondencyjny z kadrowym pracownikiem wywiadu izraelskiego na terenie Austrii i Izraela Konwizorem Mieczysławem”, znanym mu z okresu pracy w gdańskiej milicji. Ten ostatni mieszkał wówczas w Izraelu, a „Iskra” miał go odszukać za pomocą swych znajomych Kacewmanów. Prócz tego Grupa V posiadała informacje świadczące o tym, że Konwizor był kadrowym pracownikiem wywiadu izraelskiego i penetrował środowisko obywateli polskich przebywających za granicą. Rozpracowanie trwało bardzo krótko, bo jedyną szansę na dotarcie przez niego do Konwizora stanowił TW „Iskra”. <br/><br/>
Nie udało się ustalić dalszych jego losów, wiadomo, że należał do ZBOWiD i był żonaty. {{author: KF}} [[Category: Hasła w przygotowaniu]]