Tekst źródłowy strony KONGRES LIBERALNO-DEMOKRATYCZNY

{{paper}}


'''KONGRES LIBERALNO-DEMOKRATYCZNY''' (KLD), partia polityczna założona 29 VI 1990 w Warszawie (wpisana do ewidencji Sądu Wojewódzkiego 9 października). Powstał w wyniku szybkiej ewolucji organizacyjnej i politycznej gdańskich środowisk liberalnych w końcu lat 80. XX wieku. W grudniu 1988, z inicjatywy osób skupionych wokół [[PRZEGLĄD POLITYCZNY | „Przeglądu Politycznego”]], odbył się I Gdański Kongres Liberałów, w którym wzięło udział około 100 osób reprezentujących środowiska liberalne i towarzystwa gospodarcze z całego kraju. [[SZOMBURG JAN JACEK | Jan Szomburg]] i [[LEWANDOWSKI JANUSZ ANTONI | Janusz Lewandowski]] po raz pierwszy przedstawili wówczas koncepcję programu powszechnej prywatyzacji.<br/><br/>
Sukces spotkania sprawił, że 24 II 1989 złożono wniosek o rejestrację Gdańskiego Towarzystwa Społeczno-Gospodarczego Kongres Liberałów, które miało grupować spadkobierców myśli liberalnej, kierujących się zasadami etyki chrześcijańskiej, wspomagających prywatnych przedsiębiorczość. Celem była odbudowa zaufania do prywatnej własności. Kongres Liberalno-Demokratyczny łączył funkcje towarzystwa gospodarczego i klubu politycznego, doświadczenia solidarnościowego podziemia, przedsiębiorców, stowarzyszeń społeczno-politycznych i akademickich. 29–30 czerwca odbyła się w Warszawie I Krajowa Konferencja Założycielska KLD. Pierwszym przewodniczącym partii został Janusz Lewandowski, wiceprzewodniczącym [[TUSK DONALD FRANCISZEK, premier | Donald Tusk]] (w latach 1991–1994 przewodniczący).<br/><br/>
Kongres opowiadał się za pragmatycznym liberalizmem, przyspieszeniem prywatyzacji poprzez emisję bonów majątkowych, regionalizacją opartą na powszechnej autonomii terytorialnej, za państwem zdecentralizowanym, pozbawionym funkcji opiekuńczych, neutralnym światopoglądowo, z gospodarką opartą na wolnej konkurencji, powszechnej własności prywatnej i współpracą regionalną w Europie. Najwyższą władzą była konferencja krajowa, która wybierała Radę Polityczną, Zarząd Główny i przewodniczącego. Do głównych działaczy należeli także między innymi Andrzej Arendarski, [[AZIEWICZ TADEUSZ, polityk, poseł na Sejm RP | Tadeusz Aziewicz]], [[BIELECKI JAN KRZYSZTOF, ekonomista, premier | Jan Krzysztof Bielecki]], Jacek Kozłowski, Lech Mażewski, [[MERKEL JACEK | Jacek Merkel]], Andrzej Zarębski.<br/><br/>
W wyborach prezydenckich w 1990 roku Kongres Liberalno-Demokratyczny poparł [[WAŁĘSA LECH | Lecha Wałęsę]], który już jako prezydent powierzył 6 XII 1990 Janowi Ktzysztofowi Bieleckiemu misję sformowania rządu. W efekcie, od 1 stycznia do 6 grudnia 1991 Kongres współtworzył mniejszościowy rząd koalicyjny. W jego skład weszli politycy Kongresu: Janusz Lewandowski – minister przekształceń własnościowych, [[MAJEWSKI HENRYK | Henryk Majewski]] – minister spraw wewnętrznych, Andrzej Zawiślak – minister przemysłu.<br/><br/>
W latach 1990–1991 Kongres tworzył sojusz z Porozumieniem Centrum. W wyborach parlamentarnych do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej w 1991 uzyskał 7,41% głosów, zdobył 37 miejsc w sejmie i 5 w senacie. Podczas kolejnych wyborów w 1993 roku, startując z hasłem: „Milion nowych miejsc pracy”, zdobył 3,91% głosów, nie uzyskał żadnego mandatu poselskiego. Do Senatu dostał się jeden liberał – poznański przedsiębiorca Wojciech Kruk.<br/><br/>
13 IV 1994 zwołano ostatnie posiedzenie Zarządu Kongresu Liberalno-Demokratycznego. Partia liczyła wówczas około 3100 członków zorganizowanych w 43 organizacjach regionalnych. 23–24 kwietnia odbył się kongres zjednoczeniowy Unii Demokratycznej (UD) i Kongresu: wzięło w nim udział 640 osób z UD i 250 z Kongresu Liberalno-Demokratycznego. Powstała partia o nazwie Unia Wolności (UW), której przewodniczącym został Tadeusz Mazowiecki, a wiceprzewodniczącym Donald Tusk. Podziały programowe przyczyniły się do wyodrębnienia z UW Platformy Obywatelskiej (24 I 2001), do której należy wielu polityków dawnego Kongresu. {{author: JMY}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]]