Tekst źródłowy strony MAYR-KARCZEWSKA IGA (Jadwiga), aktorka

{{web}}
'''IGA (Jadwiga) MAYR-KARCZEWSKA''' (17 IV 1921 Lwów – 28 I 2001 Wrocław), aktorka teatralna i filmowa, córka aktora i reżysera Ottona Mayra (pseudonim Otmar Rjamski) z lwowskiej rodziny aktorskiej, siostra aktorki [[MAYR ZOFIA, aktorka | Zofii Mayr]]. Od 1945 pracowała w teatrze w Koszalinie, w którym dyrektorem był jej ojciec (od VIII 1945 Teatr Domu Żołnierza Okręgu Wojskowego II, od 9 IX 1947 Teatr Objazdowy, od 1 IX 1948 do 31 VIII 1949 Teatr Miejski). Pod koniec 1946 dwukrotnie wystąpiła gościnnie w [[TEATR WYBRZEŻE | Miejskim Teatrze Wybrzeże]] z siedzibą w Gdyni, w ''Mickiewiczowskich balladach'' w reżyserii [[GALL HALINA, aktorka, reżyser | Haliny Gall]] oraz w spektaklu ''Z piosenką przez wieś'' w reżyserii [[GOŁĘBSKA NATALIA | Natalii Gołębskiej]].<br/><br/>
W latach 1949–1955 pracowała w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku, gdzie została zaproszona wraz z ojcem i siostrą z Koszalina przez Stanisława Kwaskowskiego, który objął dyrekcję po [[GALL IWO | Iwo Gallu]]. Zagrała 15 ról, między innymi: Tonię Iwanichinę w ''Młodej Gwardii'' Aleksandra Fadiejewa, w reżyserii Bronisława Kassowskiego (1949), Zoję w ''Kto zawinił'' Georgija Mdiwaniego, w reżyserii Wiktora Biegańskiego (1950), Mildred Aldrews w ''30 srebrnikach'' Howarda Fasta, w reżyserii [[MUSKAT TADEUSZ, aktor, reżyser, dyrektor teatrów | Tadeusza Muskata]] (1952), Paraszę w ''Gorącym sercu'' Aleksandra Ostrowskiego, w reżyserii Zdzisława Karczewskiego (1952), Liz Utter w ''Wielkiej grze'' Janusza Makarczyka, w reżyserii Jerzego Zegalskiego (1954). W 1953 zdała eksternistycznie egzamin aktorski.<br/><br/>
W latach 1955–1958 pracowała w Teatrze im. Stefana Żeromskiego w Kielcach i w Radomiu, w 1959–1962 – w Teatrze im. Wilama Horzycy w Toruniu, w 1962–1964 – w Teatrze Polskim w Bydgoszczy i od 1964 – w Teatrze Polskim we Wrocławiu. W latach 1965–1999 zagrała w wielu spektaklach Teatru Telewizji w reżyserii między innymi swojego męża (''Świeczka zgasła'' Aleksandra Fredry, 1965), Stanisława Brejdyganta (''Santa Cruz'' Maxa Frischa, 1968), Wiesława Wodeckiego (''Kapitan z Köpenick'' Carla Zuckmayera, 1978), Macieja Wojtyszki (''Powieść teatralna'' Michaiła Bułhakowa, 1987), Jana Różewicza (''Odejście Głodomora'' Tadeusza Różewicza, 1988), Jerzego Jarockiego (''Kasia z Heilbronnu albo próba ognia'' Heinricha von Kleista, 1995), Jerzego Grzegorzewskiego (''Król umiera, czyli Ceremonie'' Eugène’a Ionesco, 1999).<br/><br/>
W okresie od 1962 do 1980 wystąpiła w 11 spektaklach Teatru Polskiego Radia, między innymi w ''Życiu niegodnym życia'' Wacława Dominika, w reżyserii Jowity Pieńkiewicz (1976). Jej filmografia (1968–2000) obejmuje 19 pozycji, między innymi: ''Ostatni po Bogu'' (1968), ''Człowiek z M-3'' (1968), ''Gniazdo'' (1974), ''Bez znieczulenia'' (1978), ''Tango z kaszlem'' (1986) czy ''Trędowata'' (1999). W latach 1976–1980 wykładała w Studium Aktorskim, następnie na Wydziale Aktorskim Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej we Wrocławiu.<br/><br/>
Odznaczona między innymi Srebrnym Krzyżem Zasługi (1973), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1981), odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1976). Laureatka nagrody artystycznej miasta Wrocławia (1973), nagród Złotej i Srebrnej Iglicy w latach 1971, 1973, 1975, 1976, 1978 i 1996.<br/><br/>
Od 1948 żona [[KARCZEWSKI ZDZISŁAW, aktor, reżyser, dyrektor teatrów |Zdzisława Karczewskiego]]. Pochowana z nim na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu. {{author: JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]