Tekst źródłowy strony LIPCZINSKY MAX JOSEPH, budowniczy fortepianów

{{web}}
[[File: Max_Lipczinski.jpg |thumb| Max Lipczynski]]
'''MAX JOSEPH LIPCZINSKY''' (Maximilian Józef Lipczyński; 1862 Lębork – 11 I 1912 Gdańsk), budowniczy fortepianów. Syn i uczeń Józefa oraz Klary z domu Zocholl, brat artysty malarza Alberta (20 XII 1876 Lębork – 15 V 1974 Sopot). Początkowo pracował w fabryce ojca w Lęborku, gdzie między innymi sygnował pianina: ''J.M. Lipczyński – Lauenburg i. P''. Po praktyce w niemieckich fabrykach od 1890 prowadził wytwórnię fortepianów i fisharmonii w Gdańsku przy Jopengasse 50 (ul. Piwna), od 1 IV 1893 we własnym domu pod nr. 7, od około 1893 posługując się uproszczoną pisownią nazwiska. <br/><br/>
Produkował głównie pianina. W 1898 opatentował własną mechanikę pianinową, w 1901 – fortepianową. Jego instrumenty nagrodzono medalami na wystawach przemysłowych w Chojnicach (1893 – cztery pianina koncertowe, wyróżnione srebrnym medalem), Grudziądzu (1896 – dwa złote medale za dziesięć instrumentów, między innymi fortepian pokojowy w obudowie hebanowej, pianina koncertowe, salonowe i gabinetowe w obudowach w dawnym stylu gdańskim, orzechowe i czarne, zdobione płaskorzeźbami, fisharmonię buduarową systemu ssącego i fisharmonię salonową systemu tłoczącego), Sopocie (1896 – srebrny medal), Koszalinie (1899 – złoty medal), Szczecinie (1901 – wieniec zasługi, duży złoty medal i dyplom zasługi), Gdańsku (1904 – pianina, fortepian skrzydłowy i pianola-fisharmonia; 1907 – części fortepianowe), Poznaniu (1911 – „symetryczny fortepian kabinetowy”, czarne pianino koncertowe z łukową klawiaturą, mahoniowe pianino salonowe, pianino koncertowe fornirowane szarym klonem – dyplom za wykonanie). Otrzymał medal Związku Wschodnioniemieckich Przemysłowców oraz listy pochwalne pianistów: [[FUCHS CARL DORIUS JOHANNES | Carla Fuchsa]], Moriza Rosenthala, Georga Schumanna, Willy’ego Helbinga, [[HAUPT GEORG JOHANNES EMIL | Georga Haupta]], Sally Liebling, dyrygentów [[LAADE FRIEDRICH JOHANN GOTTLOB | Friedricha Laadego]] i [[HEIDINGSFELD LUDWIG | Ludwiga Heidingsfelda]], a także tytuł dostawcy Królewskiej Szkoły Wojskowej. W 1896 zatrudniał 15–20 pracowników. 15 XI 1906 w Westpreußische Gewerbehalle zu Danzig (Zachodniopruska Hala Przemysłowa w Gdańsku; [[KOŚCIÓŁ ŚW. JAKUBA (Stare Miasto) | kościół św. Jakuba]]) wygłosił odczyt na temat budowanych przez siebie pianin koncertowych. Członek Gdańskiego Towarzystwa Wioślarskiego i jego zarządu. <br/><br/>
Katolik. Jego pierwszą żoną była Augusta Elisabeth z domu Malewski (katoliczka), z którą miał dzieci: Willibalda Josefa Leo (ur. 6 II 1892), Gabrielę Marię Antonię (ur. 5 V 1893). Ponowny związek zawarł z Amalią Elisabeth Margaretą z domu Eggert (ewangeliczką); miał z nią synów: Wernera Eduarda Maximiliana (ur. 1 XI 1900; 26 VII 1939 zmienił nazwisko na Lips) i Feliksa oraz córkę Gerdę Margarethę Amalię (ur. 15 XI 1902). <br/><br/>
Po jego śmierci zakład prowadziła druga żona, dotychczasowa wspólniczka i zarządzająca firmą, najpierw w imieniu własnym i dzieci, od 12 VII 1913 w spółce jawnej z inż. Willim C. Hassem (byłym współpracownikiem męża), który w kwietniu 1914 został dyrektorem i jedynym właścicielem (?) wytwórni, zwiększając produkcję i przeznaczając I piętro, tzw. Salę Bechsteina, na skład. Od 1915 dyrektorem fabryki był inż. Weitzenberger (głównym technologiem Bruno Heinrich). Po śmierci Hassa 10 I 1917 wytwórnia należała do wdowy po nim, Augusty Wiktorii. W kwietniu 1920 wykupił ją [[HEINRICHSDORFF OTTO FRANZ | Otto Franz Heinrichsdorff]] i prowadził do 1939 pod dawną nazwą przy Jopengasse 7, a Margareta zamieszkała wraz z synami w zakupionym po śmierci męża domu przy Targu Węglowym 12 (po 1930 roku większość rodziny wyemigrowała do USA). <br/><br/>
Jedno z jego pianin znajduje się w posiadaniu [[MUZEUM GDAŃSKA| Muzeum Gdańska]] i jest eksponowane w [[RATUSZ GŁÓWNEGO MIASTA | Ratuszu Głównego Miasta]]. {{author: BV}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]