Tekst źródłowy strony HÜLSEN HANS, pisarz, dziennikarz

{{paper}}
'''HANS von HÜLSEN''' (właściwie Johannes Bruno von Hülsen) (5 IV 1890 Warlubie – 14 IV 1968 Rzym), pisarz, dziennikarz. Syn Brunona (1865-1944), teologa, pastora, dyrektora gdańskiego [[DIAKONISY | Domu Diakonis]] (Westpreußisches Diakonissen-Mutterhaus) i Olgi (1869-1940), córki właściciela młyna Eduarda Schefera i Emilie z domu Liebenau. Dzieciństwo spędził w Preußisch Eylau (obecnie Bagrationowsk, obwód kaliningradzki, Rosja), od 1903 w Gdańsku, gdzie w 1910 zdał maturę. Od 1910 studiował filozofię, literaturoznawstwo i historię na uniwersytecie w Monachium, Lozannie, Berlinie i Wrocławiu. Po studiach reporter [[DANZIGER ZEITUNG (II) | „Danziger Zeitung”]] i „Danziger Rundschau”, korespondent berlińskiej „Vossische Zeitung”, od 1918 komentator polityczny w dziale zagranicznym tamtejszego „Wolffs Telegraphenbüro” (WTB). W latach 1919–1933 korespondent szwedzkiej, krótko sztokholmskich „Aftontidningen”, następnie  przez 14 lat konkurencyjnych „Dagens Nyheter”, także jako reporter artystycznych podróży zagranicznych, głównie do Włoch. W 1930 laureat przyznawanej przez stowarzyszenie kulturalne Freie Volksbühne Berlin Nagrody Literackiej im. Gerharta Hauptmanna. <br/><br/>
Był wśród 88 niemieckich pisarzy, którzy podpisali się pod „Deklaracją lojalności wobec Adolfa Hitlera” (Gelöbnis treuester Gefolgschaft für Adolf Hitler), opublikowaną 26 X 1933 w „Vossische Zeitung”. Szybko się zdystansował od tego stanowiska, narażając się na szykany nazistów. W związku z tym w 1934 przeniósł się do kolonii artystycznej w Szklarskiej Porębie (Mittel-Schreiberhau), pracując jako niezależny literat. Od 1938 mieszkał w Breitenau w Bawarii, w czasie II wojny światowej na pewien czas powrócił do Gdańska. <br/><br/>
Po II wojnie światowej reporter tzw. norymberskiego procesu ministerstw dla Radia Monachium, następnie dla Der Nordwestdeutsche Rundfunk (NWDR) oraz Der Norddeutsche Rundfunk (NDR) w Rzymie, gdzie ostatecznie osiadł w 1951 i zainteresował się tematyką antyczną. Autor około 30 powieści, w których występują motywy związane z Gdańskiem. Praca ''Das aufsteigende Leben'' (1911) została osnuta na biografii [[DELBRÜCK CLEMENS GOTTLIEB | Clemensa G. Delbrücka]]. Powieść przybliża stosunki w Gdańsku na początku XX wieku, ale tylko w Gdańsku została zauważona. Również inne jego powieści historyczne i współczesne, a także nowele z gdańskim motywem, jak ''Corinna'' czy ''Abigail op'ten Haage'' (w: tegoż, ''Versprengte Edelleute'', 1919), ''Fortuna von Danzig'' (1924), ''Schmiede des Mannes'' (1935) czy ''Der Kinderschrank'' (1946), nie spotkały się w niemieckim obszarze językowym z większym zainteresowaniem. Dla badaczy dziejów i kultury Gdańska stanowią materiał porównawczy. Był także autorem wydanej we Wrocławiu powieści o powstaniu styczniowym: ''Rebelion'' (1915). Z bogatej spuścizny literackiej dużą wartość ma korespondencja z Tomaszem Mannem i biografia Gerharda Hauptmanna. Walory poznawcze mają też prace specjalistyczne, między innymi ''Römische Funde'' (1960). W Gdańsku w 1941 opublikował swoje wspomnienia ''Die Wendeltreppe. Geschichte aus meinem Leben'', pozostawił też wspomnienia z czasów młodości ''Der Kinderschrank'' (Monachium 1946).<br/><br/>
Od 1915 żonaty był z Ilse Reicke (4 VII 1893 Friedenau – 14 I 1989 Fürth), najstarszą z czwórki dzieci Georga Reicke (26 XI 1863 Królewiec – 7 IV 1923 Berlin), prawnika, asesora konsystorialnego Naczelnej Kościelnej Rady Ewangelickiej (Oberkirchenrat) w Gdańsku, później rady konsystorza w Berlinie i wiceburmistrza tego miasta, oraz poślubionej mu 27 V 1890 w Gdańsku malarki Sabiny z domu Kolscher (10 VI 1865 – 23 VIII 1945). Żona Ilse była doktorem filozofii, docentem na Lessing-Hochschule w Berlinie-Charlottenburgu, pisarką, dziennikarką i feministką, delegatką Miejskiego Związku Stowarzyszeń Kobiecych w Berlinie na Międzynarodowe Kongresy Kobiet (Waszyngton 1925, Paryż 1926, Berlin 1929), od 1933 członkinią założonej przez Josepha Goebbelsa rządowej Izby Pisarzy Rzeszy (Reichsschrifttumskammer, RSK), stopniowo jednak dystansującą się od nazizmu, w 1945 przyjętą na członka honorowego powojennego Berliner Frauenbund (Berliński Związek Kobiet), zaś w 1951 Niemieckiej Rady Kobiet (Der Deutsche Frauenrat, DF). Miał z nią trzy córki, od 1930 w separacji, od 1935 rozwiedziony; do usamodzielnienia się córki pozostały przy matce. Po raz drugi ożenił się w 1941 w Gdańsku z Charlotte-Luise (ur. 1907) z domu Mitschke, z którą miał syna i córkę. {{author: MA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]