VERPOORTENN ALBERT MENON, rektor Gimnazjum Akademickiego
| < Poprzednie | Następne > |
ALBERT MENON VERPOORTENN (Albert Meno, Albrecht Menno) (13 X 1672 Gotha – 3 VI 1752 Gdańsk), rektor Gimnazjum Akademickiego i pastor kościoła św. Trójcy. Potomek niderlandzkiej rodziny, która w XVI wieku na skutek prześladowań wyemigrowała i osiadła w północnych Niemczech, następnie w księstwie Koburg (ówcześnie Saksonia, od 1920 Bawaria, Niemcy). Syn Wilhelma (18 X 1631 Lubeka – 12 III 1686 Koburg), uznanego teologa, i poślubionej mu w 1664 Lucii Elenory Hanneken. Brat
Philippa Theodora, Johanna Wilhelma i Johanna Buecharda.
W latach 1686–1688 uczył się w Gimnazjum Akademickim „Casimirianum” w Koburgu, 1688–1692 studiował na uniwersytecie w Gießen, 1695–1696 na uniwersytecie w Wittenberdze, w 1696 brał udział w dyspucie z bratem Philippem Theodorem (De Urbe Nino Et Rebus Assyriis...) i uzyskał tam tytuł magistra filozofii i do 1699 był wykładowcą tego przedmiotu. W latach 1699–1724 pastor i superintendent w księstwie Koburg, m.in. w Sonnebergu i Neustadt. W 1724 uzyskał w Wittenberdze tytuł doktora teologii na podstawie dysertacji napisanej pod kierunkiem Gottlieba Wernsdorffa starszego (ojca późniejszego profesora gdańskiego Gimnazjum Akademickiego Gottlieba Wernsdorffa). W okresie 1724–1732 rektor Casimirianum w Koburgu.
Od 1732 do śmierci rektor gdańskiego Gimnazjum Akademickiego i jednocześnie pastor kościoła św. Trójcy. Na cześć objęcia przez niego urzędu pastora specjalną kantatę skomponował Carl Friedrich Bartoldi. Jego nazwisko przyciągnęło do Gdańska wielu nowych uczniów. Autor rozpraw i traktatów z zakresu teologii symbolicznej, biblistyki, patrystyki, egzegetyki i historii Kościoła. W Gdańsku opublikował m.in. Primitiae Gedannenses (1736), gdzie zamieścił teksty związane z początkami pobytu w Gdańsku (mowy powitalne gdańskich kolegów po objęciu stanowiska w Gdańsku, pierwsze wykłady, pierwsze dysputy odbyte pod jego kierunkiem, mowy powitalne, które sam wygłosił witając nowych profesorów), Analecta ad libros symbolicos (1743) oraz Positiones theologicae (1751), to ostatnie wydał z pomocą syna Wilhelma Paula Verpoortenna. Był także autorem utworów żałobnych, np. po śmierci diakona z kościoła św. Katarzyny Johanna Daniela Unselta (1742).
Od 1718 żonaty był z Elisabethą, córką kanclerza z Korburga Johannesa Burkcharda Rieslera, oprócz Wilhelma Petera także ojciec Gottlieby Elisabethy Johanny (1717?, 1718? – pochowana 28 XI 1793 w kościele św. Trójcy), od 1744 żony Gottlieba Wernsdorffa, oraz Doroty Elisabethy Wilhelminy (pochowana 28 II 1814 w kościele Najświętszej Marii Panny).
Pochowany 22 VI 1752 w kościele św. Trójcy.
