VALENTINI GUSTAV EMIL, lekarz
| < Poprzednie | Następne > |
GUSTAV EMIL VALENTINI (22 X 1862 Gallehnen (Galiny, obecnie Gałajny powiat Bartoszyce) – 16 XII 1929 Gdańsk-Wrzeszcz), lekarz. Jeden z pięciorga dzieci właściciela ziemskiego (m.in. dóbr Gallehnen) Arthura Sigismunda Valentiniego (28 VI 1831 Henriettenhof (obecnie Bagriationowsk, Rosja, obwód królewiecki) – 9 VIII 1909 tamże) i Therese Emilie Karoline Marie z domu Willenbücher (1837–1911).
Ukończył gimnazjum w Królewcu, tam też rozpoczął studia prawnicze. Medycynę studiował na uniwersytetach we Freiburgu i Berlinie. Po zdaniu egzaminu państwowego i rocznej praktyce (1887–1888) został asystentem prof. Ludwiga Lichtheina w szpitalu diakonis w Berlinie, a następnie docentem na uniwersytecie i ordynatorem wspomnianego szpitala. W 1896 lekarz w Królewcu. Specjalista chorób wewnętrznych. Od stycznia 1899 do śmierci pracował jako profesor i ordynator oddziału wewnętrznego w gdańskim szpitalu diakonis ewangelickich. Prowadził też praktykę prywatną. Podczas I wojny światowej z racji zajmowanego stanowiska zwolniony z obowiązku służby wojskowej.
Mąż Johanny z domu Kassel (12 X 1873 Wrocław – 7 IV 1929 Gdańsk), ojciec m.in. Arthura (23 X 1896 Królewiec – 30 IV 1976 Wachtberg (Nadrenia, Niemcy)), w 1914 absolwenta gdańskiego Gimnazjum Królewskiego, Hansa Gustava (9 I 1898 Królewiec – 29 VI 1974 Langen (Hesja, Niemcy)), Magdaleny (ur. 11 VI 1904 Gdańsk), panny.
