SZWANKOWSKI STANISŁAW, inżynier dróg i mostów, współprojektant Portu Północnego
| < Poprzednie | Następne > |
STANISŁAW WIKTOR SZWANKOWSKI (6 III 1912 Warszawa – 17 XII 1985 Gdańsk), inżynier dróg i mostów, wykładowca Politechniki Gdańskiej (PG), współprojektant Portu Północnego. Syn Stanisława (zm. 21 VII 1954 Gdańsk) i Eugenii z domu Affanasowicz (zm. 18 III 1965 Gdańsk). W 1929 ukończył Państwowe Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie. Podczas praktyk letnich w 1932 i 1934 pracował w Ministerstwie Komunikacji u prof. Aleksandra Wasiutyńskiego z Politechniki Warszawskiej, prowadząc badania naukowe nad budową mostów. W 1934 ukończył studia na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej, uzyskując dyplom magistra inżyniera komunikacji. W latach 1934–1935 odbywał służbę wojskową w Centrum Wyszkolenia Saperów, w Samodzielnym Batalionie Budowy Mostów (plutonowy podchorąży). W 1935 przeszedł szkolenie referendarskie w Dyrekcji PKP w Kielcach; jako kontroler dróg i zastępca Naczelnika Oddziału Drogowego projektował bocznice kolejowe Fabryki Amunicji pod Kraśnikiem (w okolicach Bystrzycy) oraz Miejskiej Elektrowni w Lublinie. W latach 1936–1939 pracował w Dyrekcji PKP w Lublinie na stanowisku konstruktora i projektanta budownictwa (dróg, mostów kolejowych i żelbetu). Od 31 VIII do 8 IX 1939 służył w kompanii 1. Batalionu Mostów Kolejowych; awansowany na podporucznika.
W latach 1940–1944 pracował w inspektoracie budowlanym i sygnałowym radomskiej dyrekcji operacyjnej tzw. Kolei Wschodniej: w Lublinie jako kreślarz techniczny (1940–1941) i w Hrubieszowie jako technik (1941–1944). W latach 1942–1944 służył w Armii Krajowej w Hrubieszowie (pseudonim Żaba). W październiku 1944 ponownie w Lublinie, potem zatrudniony w Wydziale Dróg Ministerstwa Obrony Narodowej w Warszawie, awansowany na porucznika i zmobilizowany do Wojska Polskiego w Wydziale Inżynierii jako projektant mostów i kierownik odbudowy mostów w Przemyślu na Sanie i w Modlinie na Narwi.
Następnie pracował w Biurze Odbudowy Portów: od 1 VIII 1946 do 2 IV 1947 zastępca, a później naczelnik Kierownictwa Biura Odbudowy Portów w Szczecinie; od maja do października 1947 naczelnik Kierownictwa Robót w Biurze Odbudowy Portów w Gdańsku; w latach 1947–1950 zatrudniony w Gdańskim Urzędzie Morskim, do 1954 w Głównym Urzędzie Morskim. W okresie 1947–1949 współtwórca projektu przebudowy stacji Szczecin-Port i magazynu nr 3 w Gdańsku; w latach 1950–1954 pracował w Zarządzie Portu Gdańsk-Gdynia jako szef działu inżynieryjno-budowlanego i naczelny inżynier do spraw inwestycji. W latach 1948–1953 wykładał na PG w Katedrze Budowy Kolei na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej. Od 1954 do 1977 pracował w Biurze Projektów Budownictwa Morskiego w Gdańsku na stanowiskach głównego technologa, generalnego projektanta portów, głównego specjalisty komunikacji i weryfikatora. Posiadał uprawnienia budowlane w zakresie inżynierii wodnej, budowy i projektowania kolei, projektowania dróg.
Uczestniczył w wielu międzynarodowych wymianach specjalistów budowy dróg i mostów, wyjeżdżając między innymi do Egiptu (1957–1958) oraz do Indonezji jako ekspert i doradca w tamtejszym Ministerstwie Przemysłu Podstawowego i Kopalń (1962–1963). Współautor Założeń generalnych rozwoju portów polskich, a także koncepcji rozbudowy portów: Trypolis (Libia), Larnaka (Cypr), Hanoi (Wietnam), Gaza i Damietta (Egipt), Paradip (Indie), Konakry (Gwinea), opracowanych w Biurze Projektów Budownictwa Morskiego.
Przygotował też projekty baz kontenerowych w Gdyni i Gdańsku (nabrzeże Wisłoujście) oraz baz promowych w Gdyni (Basen III) i Gdańsku (nabrzeże kpt. Ziółkowskiego). Był autorem zrealizowanej w 1973 koncepcji bazy promowej w Gdańsku. W latach 1972–1978 pracował jako jeden z projektantów Portu Północnego.
W 1959 otrzymał I miejsce w konkursie na rozbudowę portu w Szczecinie. W okresie 1972–1974 został wyznaczony przez ministra żeglugi na jednego z generalnych projektantów w Zespole Planu Rozwoju Infrastruktury PRL w Komisji Planowania przy Radzie Ministrów. Był współautorem wyróżnionego w 1974 przez ministra żeglugi kompleksowego programu rozwoju gospodarki morskiej do 1990. Ekspertyzy dotyczące komunikacji, zabudowy i eksploatacji portów oraz rejonów portowych wykonywał dla Ministerstwa Żeglugi do końca życia.
Autor między innymi monografii Budowa i wyposażenie magazynów portowych (1954) oraz tłumaczeń z języka angielskiego i rosyjskiego literatury technicznej, a także artykułów w czasopismach morskich, na przykład w „Technice i Gospodarce Morskiej”.
W 1939 i 1945 odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, w 1955 Złotym Krzyżem Zasługi. Pochowany z rodzicami na cmentarzu Srebrzysko.
