SOŁOWSKI WŁODZIMIERZ, zastępca komendanta wojewódzkiego MO w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
WŁODZIMIERZ SOŁOWSKI (ur. 8 I 1899 Zambrów), porucznik, zastępca komendanta wojewódzkiego Milicji Obywatelskiej (MO) w Gdańsku. Syn Aleksandra (zm. 1904), pułkownika armii rosyjskiej i Marii z domu Suszkiewicz. Deklarował wyznanie rzymskokatolickie. W latach 1914–1916 uczeń Korpusu Kadetów w Warszawie, gdzie w 1916 zdał egzamin dojrzałości. Następnie przez rok przebywał w Oficerskiej Szkole Kawalerii w Elizawetgradzie, którą ukończył w 1917. W tym samym roku został skierowany na front, gdzie w randze rosyjskiego podporucznika do 6 I 1918 walczył przeciwko Niemcom. Następnie przez Rumunię usiłował przedostać się do Polski. Pojmany przez Niemców, do 1920 przebywał w obozie w Wetzlar.
Po zwolnieniu 2 X 1920 przyjechał do Polski i wstąpił do wojska, gdzie powierzono mu funkcję oficera łącznikowego do specjalnych zleceń przy dowództwie armii gen. Stanisława Bułak-Bałachowicza. 15 III 1921 został zdemobilizowany. Od 1 II 1922 był urzędnikiem administracji wojskowej w szpitalu wojskowym dla inwalidów, od 1 II 1925 do 16 VIII 1939 referentem wydziału ogólnego Dowództwa Okręgu Korpusu nr I. W latach 1935–1939 należał do Związku Pracowników Umysłowych Administracji Wojskowej RP, będąc jednocześnie prezesem Okręgu Warszawskiego tej organizacji. Od 12 XI 1935 był członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS). Po zmobilizowaniu we wrześniu 1939 w stopniu porucznika brał udział w kampanii wrześniowej, podczas której 6 X 1939 w okolicach wsi Lipiny w powiecie garwolińskim dostał się do niewoli. Do końca wojny przebywał w oflagu II C w Woldenbergu (Dobiegniew).
Po odzyskaniu wolności zaangażował się w Wieluniu w tworzenie straży obywatelskiej, a następnie MO. 21 IV 1945 otrzymał przydział do Gdańska na stanowisko szefa wydziału służby wewnętrznej Komendy Wojewódzkiej MO. 24 VII 1945 został zastępcą komendanta wojewódzkiego do spraw operacyjnych. 30 VI 1946 zwolnił się na własną prośbę, decyzję motywował zmęczeniem pobytem w niewoli i 14 miesięczną służbą w MO, której – jak uważał – nikt nie docenił. ). Po zwolnieniu z MO wyjechał do Bydgoszczy, gdzie zatrudnił się w Zarządzie Okręgowym Technicznej Obsługi Rolnictwa, w którym pracował do 15 września 1948. Dalsze losy pozostają nieznane.
Odznaczony dwukrotnie Srebrnym Krzyżem Zasługi (1937, 1938), medalem „Za wojnę 1919–1920” (1928), Medalem Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości (1928), Medalem za Długoletnią Służbę (1928), Médaille Interalliée (1928), medalem „Za Odrę, Nysę i Bałtyk” (1946). Był żonaty z Heleną Gizińską (ur. 1906).
Bibliografia:
Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej Warszawa, 709/17 (akta osobowe Włodzimierza Sołowskiego).
Sywula Michał, Milicja Obywatelska w województwie gdańskim 1945–1949, Gdańsk–Warszawa 2020.
