SCHEFFLER JOHANN PETER ERNST, lekarz, mineralog, radca górniczy
| < Poprzednie | Następne > |
JOHANN PETER ERNST SCHEFFLER (23 IX 1739 Gdańsk – 1810 Warszawa), lekarz, mineralog, radca górniczy, katolik. Syn Johanna Gottfrieda Schefflera. W latach 1760–1762 studiował medycynę na uniwersytecie w Królewcu, doktor medycyny. W trakcie studiów, w 1771 przebywał w Londynie, gdzie został członkiem korespondentem londyńskiego Towarzystwa Popierania Sztuki, Manufaktur i Handlu. Od 1762 prowadził w Gdańsku praktykę lekarską, od 1763 członek Towarzystwa Przyrodniczego (w 1778 sekretarz, następnie skarbnik, w 1780 – wicedyrektor). 3 XII 1765 uzyskał kupieckie obywatelstwo Gdańska.
Zajmował się głównie mineralogią, chemią i botaniką, kolekcjoner owadów, bursztynów, skamieniałych ryb, muszli. Był także korespondentem Królewskiego Towarzystwa Naukowego w Getyndze i Berlińskiego Towarzystwa Popierania Natury.
Od 1780, za sprawą biskupa płockiego, później prymasa, urodzonego w Gdańsku Michała Poniatowskiego, przebywał w Warszawie. Był współpracownikiem Komisji Kruszcowej, pierwszej w Polsce państwowej służby geologiczno-górniczej, powołanej przez króla polskiego Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1782, prowadzącej poszukiwania złóż kopalin mineralnych w regionie świętokrzyskim. W 1784 został przez króla mianowany tajnym radcą (konsyliarzem królewskim), otrzymał tytuł barona. Przedstawione przez niego wyniki badań terenowych oceniano jak mało zadowalające, królewski bratanek Stanisław Poniatowski krytykował jego zawodowe umiejętności. Mimo to cieszył się dużym zaufaniem prymasa Michała Poniatowskiego, z którym dyskutował między innymi o lekarskiej "wiedzy tajemnej" (np. o staraniach wynalezienia środka przeciwko suchotom) i prowadził prace mające użyźnić majątki prymasa pod Jabłonną.
W Warszawie mieszkał u chirurga pułkowego Gwardii Koronnej Augusta Otta przy ulicy Bitnej (obecnie Żolibórz), ożenił się z jego bratanicą, nabył też część posesji przy Szpitalu Św. Ducha. W latach 80. XVIII wieku podjął próbę budowy w Warszawie fabryki stali, zdążył wybudować młyn prochowy i zbankrutował po śmierci (1794) swojego protektora, biskupa Michała Poniatowskiego i wobec wybuchu powstania kościuszkowskiego. Był członkiem powstałego w 1800 Warszawskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk.
Bibliografia:
Siemion Ignacy, Piotr Ernest Jan Scheffler, XVIII-wieczny gdańsko-warszawski przyrodnik i ekspert górniczy, „Analecta”, t. 7, 1998, nr 2, s. 141-154.
