RASIŃSKI KAZIMIERZ, obrońca Westerplatte w 1939, honorowy obywatel Gdańska
| < Poprzednie | Następne > |
KAZIMIERZ RASIŃSKI (1 III 1902 Parchocin, obecnie gm. Nowy Korczyn, powiat buski, województwo świętokrzyskie – 12(?) IX 1939 Gdańsk), obrońca Wojskowej Składnicy Tranzytowej (WST) na Westerplatte w 1939 roku w stopniu sierżanta rezerwy, radiotelegrafista, honorowy obywatel miasta Gdańska. Syn Józefa i Katarzyny z domu Wojtala.
Ukończył sześcioklasową szkołę powszechną, pracował jako robotnik w „Hucie Bankowej” w Dąbrowie Górniczej. W 1923 powołany do odbycia czynnej służby wojskowej w Pułku Radiotelegraficznym [w Warszawie]. Skierowany na specjalistyczne przeszkolenie w specjalności radiotelegrafista do Centrum Wyszkolenia Łączności w Zegrzu. Po ukończeniu służby czynnej w 1924 pozostał w pułku jako żołnierz zawodowy. Kolejno awansował do stopnia sierżanta. 30 IV 1932, wraz z podległym sobie kpr. Edwardem Starzyckim, przeniesiony do WST na stanowisko kierownika radiostacji. W związku z przenoszeniem personelu pomocniczego WST na etaty cywilne 3 X 1934 przeniesiony do rezerwy, a od 1 IX 1934 zatrudniony w WST jako pomocnik kancelaryjny z umową czasową. Faktycznie jako pracownik cywilny w dalszym ciągu był kierownikiem radiostacji, której istnienie w składnicy było utajnione. 19 IX 1935 zdał egzamin na urzędnika III kategorii Państwowej Służby Administracyjnej. 1 IV 1936 mianowany na stałe pomocnikiem kancelaryjnym w WST.
W czasie obrony Westerplatte obsługiwał radiostację w piwnicy koszar. 2 września, po nalocie bombowym, na rozkaz mjr. Henryka Sucharskiego zniszczył szyfry. Po kapitulacji wraz z załogą Westerplatte przebywał w
koszarach na Biskupiej Górce. 8 września, wywołany na przesłuchanie, nie powrócił do celi. Dotychczas nie wyjaśniono jego dalszych losów. Najbardziej wiarygodna wydaje się hipoteza o utracie życia podczas przesłuchania. Istnieje domniemanie, że 12 IX 1939 został pochowany na cmentarzu na Zaspie (Cmentarzu Ofiar Terroru Hitlerowskiego), pod przekręconym nazwiskiem Graczyński.
Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (1990 pośmiertnie), Brązowym Krzyżem Zasługi(?), Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921(?), Medalem Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości (?), Brązowym Medalem Za Długoletnią Służbę (1938). Wspólnie ze wszystkimi Westerplatczykami od 21 V 1998 honorowy obywatel miasta Gdańska.
Bibliografia:
Archiwum Państwowe w Gdańsku, Akta KGRP, sygn. 259/1068, k. 38, Rozkaz Komendanta Wojskowej Składnicy Tranzytowej Westerplatte Nr 34 z dnia 24 VI 1938.
Dróżdż Krzysztof Henryk, Walczyli na Westerplatte. Badania nad stanem liczbowym załogi Wojskowej Składnicy Tranzytowej we wrześniu 1939 roku, Oświęcim 2017.
Górnikiewicz-Kurowska Stanisława, Westerplatczycy. Losy Obrońców Wojskowej Składnicy Tranzytowej, Gdańsk 2012 (wyd. 2 poszerzone i poprawione).
Rut Sławomir, Wojciech Samól, Jarosław Tuliszka, Westerplatczycy – lista 1939. Skład załogi Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte w Wolnym Mieście Gdańsku 1 września 1939 r., Gdańsk 2023 (przez indeks).
Westerplatte, zebrał, opracował i wstępem opatrzył Zbigniew Flisowski. Warszawa 1978.
