POTOCKI ALEKSY, docent Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
ALEKSY POTOCKI (13 VI 1909 Mosina – 21 VIII 2000 Gdańsk), inżynier chemik, specjalista w zakresie chemii kauczuku, technologii polimerów, docent Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Józefa i Marii z domu Ganowicz. W 1929 absolwent gimnazjum o profilu matematyczno-przyrodniczym im. Jana Kasprowicza w Inowrocławiu.
Od 1929 w Gdańsku, od 1930 studiował w Technische Hochschule Danzig (THD), w latach 1931–1933 odbył praktyki w gazowni miasta Poznania i w cukrowni w Środzie Wielkopolskiej. W 1935 ukończył Wydział Chemii THD jako dyplomowany inżynier. W okresie studiów był członkiem i skarbnikiem Polskiej Korporacji Akademickiej „Rosevia”. W latach 1935–1947 pracował w Zakładach Kauczukowych Piastów (technolog, kierownik laboratorium) i w Fabryce Opon Stomil w Poznaniu, gdzie od lutego 1945 do sierpnia 1947 był dyrektorem technicznym. Od września 1947 ponownie mieszkał w Gdańsku, do października 1949 pełnił funkcję kierownika produkcji wyrobów gumowych gdańskiego Domu Handlowo-Przemysłowego Z. Ciecholewski. Jednocześnie był ekspertem Polskiej Izby Handlu Zagranicznego z zakresu kauczuku i gumy.
Od 1949 do 1979 pracował na PG. W latach 1955–1961 był twórcą i kierownikiem Zakładu Kauczuku i Gumy, Chemii i Technologii Polimerów, w okresie 1954–1956 prodziekanem Wydziału Chemicznego. Od 1961 doktor (na Wydziale Chemicznym PG), od 1966 na stanowisku docenta. W latach 1969–1979 kierownik Zakładu Technologii Polimerów w Instytucie Chemii i Technologii Organicznej, 1971–1976 kierownik studium podyplomowego w zakresie technologii gumy i kauczuku. Stworzył nową specjalizację na Wydziale Chemicznym PG: technologia gumy i kauczuku, technologia polimerów. Jeden z pionierów przemysłu gumowego na Wybrzeżu, współtwórca ośrodka szkolenia kadr.
Autor i współautor wielu publikacji, wdrożeń technologii z chemii nieorganicznej, chemii kauczuku, technologii polimerów. Twórca trzech patentów (m.in. sposobu otrzymywania kauczuku zawierającego aktywny napełniacz krzemianowy), współtwórca ośmiu patentów. Autor opracowań technologicznych z chemii statorów dla Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Mechanizacji Produkcji Zwierzęcej MEPRO-ZET w Gdańsku, dla Gdańskich Zakładów Mechanicznych, Wytwórni Uszczelek „Morpak” w Gdańsku, Gdańskiego Zjednoczenia Budownictwa, Gdańskich Zakładów Chemicznych. Współpracował ze Zjednoczeniem Przemysłu Gumowego w kwestiach nowych wdrożeń technologii kauczuku, wytwarzania poliuretanowych materiałów i polimerowych wyrobów dla przemysłu w Polsce, m.in. dla statków Stoczni Wisła. Był ekspertem firmy Polcargo w Gdyni, w latach 1972–1974 konsultantem w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym „Stomil” w Poznaniu, 1970–1972 w Centralnym Laboratorium Oponiarskim w Poznaniu. Od 1955 do 1979 członek Rady Naukowej Instytutu Przemysłu Gumowego „Stomil” w Warszawie.
Członek organizacji zawodowych, naukowych i społecznych: Komitetu Nauk Chemicznych Polskiej Akademii Nauk, Naczelnej Organizacji Technicznej, Związku Nauczycielstwa Polskiego (1949–1979), Koła Byłych Studentów Polaków na PG, Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Chemicznego (w 1950 przewodniczący gdańskiego oddziału), Polskiego Towarzystwa Chemicznego (1952–1960).
Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1971), medalem „Za Zasługi dla Politechniki Gdańskiej” (1999). Był żonaty z Anną z domu Mierosławską (1 IX 1917 – 19 I 1993 Gdańsk). Pochowany na cmentarzu Łostowickim.
Bibliografia:
Księga pamiątkowa studentów Polaków Politechniki Gdańskiej w latach 1904–1939, red. Henryk Hadrian, Marian Rakowski, Roman Wieloch, Gdańsk 1993, s. 134–135.
Wydział Chemiczny Politechniki Gdańskiej 1945–2017, red. Wojciech Chrzanowski, Gdańsk 2017, s. 123–124.
