OPPELN-BRONIKOWSKI KAROL, docent Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
KAROL OPPELN-BRONIKOWSKI (20 II 1914 Leszno – 8 V 1995 Gdańsk), lekarz, chirurg, docent Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). Syn fabrykanta Ignacego (30 I 1881 – 29 I 1957 Leszno) i Marii Bronisławy z domu Chmara (22 VII 1875 – 8 XI 1950 Leszno). Brat Leopolda (12 XI 1911 – 10 X 1997), oficera 17. Pułku Ułanów.
Absolwent gimnazjum w Lesznie. Po maturze w 1934 rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego. Piąty rok studiów przerwał mu wybuch II wojny światowej. Po jej zakończeniu powrócił na studia i w maju 1945 otrzymał tytuł lekarza medycyny. Pracę rozpoczął w I Klinice Chirurgii Akademii Lekarskiej w Gdańsku na stanowisku młodszego asystenta, kontynuował ją w II Klinice Chirurgii AMG na stanowisku starszego asystenta. Od 1951 doktor nauk medycznych, od 1961 adiunkt oraz kierownik gdańskiego Oddziału Anestezjologii II Kliniki Chirurgii, od 1969 doktor habilitowany. Od 1970 pracował na stanowisku starszego wykładowcy, od 1972 docenta, objął wówczas kierownictwo Zakładu Anestezjologii i Reanimacji Instytutu Chirurgii AMG. Od 1983 na emeryturze.
Zajmował się głównie badaniami anestezjologicznymi, kwestiami związanymi z reanimacją, kardiochirurgią oraz powikłaniami okołooperacyjnymi. Jako pierwszy w Polsce opracował wyniki obserwacji złożonego znieczulenia dotchawiczego i znaczenia pomiaru ciepłoty powierzchniowej w ocenie głębokości znieczulenia. Także jako pierwszy zastosował w 1950 środek znieczulający mięśnie. Po odbyciu szkolenia naukowego w Szpitalu Uniwersyteckim w Amsterdamie u pionierki kardioanestezjologii pediatrycznej, prof. Doreen Vermeuleen-Cranch (1915–2011) dokonał zmodyfikowania metody neuroleptoanalgezji, wprowadził nowe techniki podciśnienia kontrolnego i kontrolowanej hipotermii. Był twórcą skafandra oziębiającego ciało podczas operacji kardiochirurgicznych.
Autor i współautor wielu artykułów, między innymi: Uśpienie dotchawicze w chirurgii klatki piersiowej („Polski Przegląd Chirurgiczny” 1953, nr 4), Die Anwendung eines Gummiskafanders bei kontrollierten Hypothermie bei 30°C (Berichte des Ersten Europäischen Kongress für Anästhesiologie, 1962), Aparat własnego pomysłu do ułożenia chorego i znieczulenia w neurochirurgii (Aktualne zagadnienia anestezjologii, 1964), Zwalczanie zaburzeń w krążeniu w średniej kontrolowanej hipotermii w operacjach na otwartym sercu u dzieci (III Sympozjum Internationale Anaesthesiologie. Circulatio sanguinis in anaesthesia et reanimatione, 1967, wspólnie z Janiną Tatarkiewicz-Rosińską, Witoldem Foltynowiczem i Stanisławem Sokołem). Był organizatorem, a w latach 1962–1968 pierwszym przewodniczącym Towarzystwa Anestezjologów Polskich w Gdańsku. Członek Towarzystwa Chirurgów Polskich i Polskiego Towarzystwa Lekarskiego.
Wyróżniony miedzy innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1975), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1984), Medalem 40-lecia Polski Ludowej (1985), Medalem 30-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1975). Był żonaty z Joanną Witkiewicz z domu Eynetten. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
