MAJORKOWSKI ANDRZEJ, dyrektor Wydziału Ochrony Środowiska Urzędu Wojewódzkiego w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
ANDRZEJ MAJORKOWSKI (ur. 15 VIII 1933 Poznań), geolog, dyrektor Wydziału Ochrony Środowiska Urzędu Wojewódzkiego w Gdańsku. Syn Wacława (17 IV 1906 – 5 V 1963), prokurenta Banku Gospodarstwa Krajowego w Gdyni, i Heleny z domu Felner (20 II 1906 – 20 XII 1991 Gdańsk), pracowniczki bankowej. Do września 1939 mieszkał z rodzicami w Poznaniu, następnie w Gdyni, po wysiedleniu podczas II wojny światowej w Sierpcu na Mazowszu.
Od maja 1945 w Gdańsku. W 1951 zdał maturę w II Liceum Ogólnokształcącym i rozpoczął studia na Wydziale Budownictwa Wodnego Politechniki Gdańskiej (PG). Dyplom I stopnia uzyskał w 1955, inżynier ze specjalnością geologia inżynierska, dyplom II stopnia otrzymał w 1959, magister inżynier hydrogeologii. W latach 1954–1959 pracował w Katedrze Nauk o Ziemi Wydział Budownictwa Wodnego PG, w Zakładzie Geologii był asystentem prof. Zdzisława Pazdry. Od 1960 do 1963 zatrudniony był w Oddziale Geologii Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku. W latach 1963–1965 pracował w Geologiczno-Górniczej Spółdzielni Pracy „Hydrowiert” w Grudziądzu jako weryfikator z zakresu geologii inżynierskiej i hydrogeologii, nadzorował prace i badania hydrogeologiczne w Polsce północnej i opracowywał dokumentacje geologiczne. Od 1965 do 1969 był starszym projektantem w Wojewódzkim Biurze Projektów Budownictwa Wiejskiego w Gdańsk, nadzorował prace geologiczne, kierował wierceniami i sporządzał dokumentację geologiczną i techniczną badań podłoża na województwo gdańskie. Od 1969 do 1992 w Urzędzie Wojewódzkim w Gdańsku pracował jako główny geolog wojewódzki, wicedyrektor i dyrektor Wydziału Ochrony Środowiska, był też pełnomocnikiem wojewody gdańskiego ds. ochrony wód Morza Bałtyckiego.
W latach 1980–1981 słuchacz studium podyplomowego „Kształtowanie i ochrona środowiska wodnego” w Instytucie Hydrotechniki PG, które zakończył opracowaniem Wpływ środowiska fosfogipsów w Wiślince na wody podziemne i powierzchniowe. Był współorganizatorem ekologicznych rozwiązań kompleksowej ochrony gospodarki wodnościekowej na Półwyspie Helskim, Zatoce Gdańskiej i Zatoce Puckiej. Działania te przyczyniły się do budowy kanalizacji i oczyszczalni ścieków oraz przywrócenia możliwości korzystania z plaż i kąpieli morskich. Jako główny geolog wojewódzki był przewodniczącym Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej Geologicznej. Od 1993 do emerytury w 2003 pracował w Przedsiębiorstwie Usługowym „Oikos” Sp. z o.o. w Gdańsku, prowadził badania w zakresie hydrogeologii, ekologii rekultywacji gruntów i ochrony środowiska. Do prac tych należał m.in. monitoring wód powierzchniowych i podziemnych rafinerii ropy naftowej w Gdańsku, składowisk odpadów fosfogipsów w Wiślince, opracowania ocen zagrożeń środowiska na obszarze Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w Gdańsku i w Szczecinie.
Był autorem projektów i dokumentacji hydrogeologicznych badań zanieczyszczenia wód podziemnych substancjami ropopochodnymi i odwodnień podczas budowy obiektów budowlanych. W latach 1996–2002 członek redakcji periodyku „Zagrożenia”, pełnił funkcje sekretarza redakcji i zastępcy redaktora naczelnego. Należał do oddziału gdańskiego Polskiego Towarzystwa Geologicznego, był członkiem-założycielem (1972) i zasiadał w zarządzie Polskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk o Ziemi, w latach 1995–2000 był sekretarzem w oddziale pomorskim. Żeglarz, posiadacz patentu kapitana żeglugi jachtowej, działacz w Polskim Związku Żeglarskim i skarbnik w Pomorskim Okręgowym Związku Żeglarskim.
Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, złotą odznaką „Zasłużony dla Geologii Polskiej”, odznakami „Zasłużony pracownika gospodarki terenowej i ochrony środowiska”, „Zasłużony działacz żeglarstwa polskiego”. Żonaty z Ewą z domu Wilczek (ur. 1950), nauczycielką, m.in. od 1991 dyrektorką Pałacu Młodzieży w Gdańsku.
Bibliografia:
Studia i absolwenci Oddziału Geologii Politechniki Gdańskiej 1951–1960, Gdańsk–Lubin 2013, s. 108–110.
Wydział Inżynierii Lądowej i Środowiska. Księga Jubileuszowa, red. Bohdan Zadroga, Gdańsk 2005, s. 212.
