LEMIESZ WIKTOR, redaktor naczelny „Głosu Wybrzeża”
| < Poprzednie | Następne > |
WIKTOR LEMIESZ (Aleksander Rozenblum) (22 X 1915 Sankt Galen, Szwajcaria – 9 VIII 2000 Zielona Góra), redaktor naczelny „Głosu Wybrzeża”. Syn Wiktora i Chany z domu Weintraub. Urodził się w rodzinie emigrantów, z którą w 1920 powrócił do Polski. W 1933 ukończył gimnazjum w Łodzi, studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim przerwał wybuch II wojny światowej. W latach 1932–1938 należał do Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej. Nie mogąc znaleźć stałej pracy utrzymywał się z dorywczej księgowości, korepetycji i dziennikarstwa.
We wrześniu 1939 uczestniczył jako ochotnik w obronie Warszawy, następnie przebywał na terenie ZSRR. W 1941 wcielony do Armii Czerwonej, od 1944 w I Armii WP. Od 1944 członek Polskiej Partii Robotniczej, od 1948 Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 20 IX 1944, w stopniu podporucznika, pracował w Wojewódzkim Wydziale Cenzury Wojennej w Lublinie, początkowo starszy cenzor, od 4 X 1944 inspektor, od 8 XI 1944 p.o. kierownika Wydziału. Od 21 I 1945 przeniesiony do Łodzi jako zastępca kierownika Wojewódzkiego Oddziału Cenzury Wojennej, od 23 V 1945 zastępca kierownika Wydziału do spraw Walki z Bandytyzmem, od 10 VI 1945 kierownik Sekcji Informacji.
Po demobilizacji, w styczniu 1946 podjął pracę w łódzkim „Głosie Robotniczym”, początkowo jako publicysta, następnie redaktor naczelny gazety. W latach 1950–1952 był w Gdańsku redaktorem naczelnym „Głosu Wybrzeża”, następnie został redaktorem naczelnym nowopowstałej „Gazety Zielonogórskiej”. W latach 1957–1976 był stałym korespondentem „Głosu Pracy”.
W 1962 ukończył studia w Wyższej Szkole Nauk Społecznych w Warszawie, od 1966 doktor nauk humanistycznych na podstawie rozprawy Praca przymusowa jeńców w Niemczech w latach II wojny światowej (obrona na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu). Autor kilkunastu książek poświęconych najnowszym dziejom Ziemi Lubuskiej (między innymi Dąbrówka Wielka. Przyczynek do dziejów polskiej ludności rodzimej (Warszawa 1959), Paragraf i zbrodnia (Warszawa 1963), Niespokojne pogranicze (Warszawa 1989). Autor biograficznej książki Strzał przed fabryką Biedermana (Łódź 1964). W 1980 jego książka Dąbrówka pod okiem hitlerowskiego żandarma wyróżniona została nagrodą „Polityki”.
Był prezesem zielonogórskiego oddziału Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, w latach 1962–1968 prezesem tamtejszego oddziału Polskiego Towarzystwa Historycznego. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem za Warszawę.
