KRZESIŃSKI ANDRZEJ LECH, lekkoatleta, olimpijczyk, trener
| < Poprzednie | Następne > |
ANDRZEJ LECH KRZESIŃSKI (ur. 1 X 1927 Białobrzegi koło Radomia), sportowiec, lekkoatleta, olimpijczyk, trener. Syn Henryka i Zofii z domu Solarskiej, nauczycieli. W 1947 absolwent III Państwowego Gimnazjum i Liceum, w 1950 ukończył Akademię Wychowania Fizycznego w Warszawie jako magister wychowania fizycznego. Zawodnik Lechii Gdańsk (1945–1947, bramkarz), 14 IX 1947 jako niestowarzyszony brał udział w zawodach lekkoatletycznych z okazji 25-lecia Gedanii, podczas których był drugi w rzucie oszczepem (43,91) i trzeci w skoku wzwyż (1,57). Następnie należał do Zrywu Gdańsk (1947–1949), Spójni Gdańsk (1949–1956), LKS Sopot (1957–1959, klub lekkoatletyczny, który powstał z sekcji lekkoatletycznej gdańskiej Spójni), Spójni Gdańsk (1960), SLA Sopot (1961–1964). Początkowo startował w wielu konkurencjach: rzut oszczepem, skok wzwyż, trójskok, dziesięciobój, skok o tyczce (zaczynał od wysokości 2,75). Na tej ostatniej dyscyplinie skoncentrował się podczas studiów, trenując pod opieką Antoniego Morończyka (sześciokrotnego mistrza Polski w skoku o tyczce w latach 1935–1950).
Uczestnik Igrzysk Olimpijskich w Rzymie w 1960 w konkurencji skoku o tyczce. W eliminacjach osiągnął wysokość 4,30, choć nie przekroczył minimum kwalifikacyjnego (4,40), dostał się do finału (wraz z trzema innymi zawodnikami, którzy mieli ten sam wynik). W finale ponownie uzyskał wysokość 4,30 (w kolejności: 4,00, 4,20, 4,30), zajmując ostatecznie XII miejsce (na trzynastu startujących). Uczestnik Mistrzostw Europy w Sztokholmie w 1958 (w finale X–XI miejsce, wysokość: 4,20). Na otwartym stadionie mistrz Polski w skoku o tyczce w 1959 i sześciokrotny wicemistrz Polski: w latach 1950, 1952, 1956, 1958, 1960, 1962. W tej samej dyscyplinie w hali w 1950 wicemistrz Polski, w 1951 mistrz Polski. Dwukrotny wicemistrz Polski w dziesięcioboju: w 1950 i 1951. W 1947 wygrał w skoku wzwyż Igrzyska Sportowe Gdyni. Mistrz Wybrzeża w skoku o tyczce (3,40) i trójskoku (12,30) w 1949 oraz drużynowy mistrz Wybrzeża ze Zrywem Gdańsk. W 1951 indywidualny mistrz Wybrzeża w skoku o tyczce (3,60), wicemistrz w skoku w dal (6,34), 1952 mistrz w skoku w dal (6,57), 1955 mistrz w skoku o tyczce (3,70), 1958 (3,80), 1960 (4,30) i 1961 mistrz Wybrzeża w skoku o tyczce (4,20) i wicemistrz w biegu na 110 m przez płotki, w 1962 mistrz Wybrzeża w skoku o tyczce (4,45), w 1963 mistrz skoku o tycze (4,27). W 1951 halowy mistrz Wybrzeża w skoku wzwyż (1,65), w 1955 halowy mistrz Wybrzeża w trójskoku z miejsca (9,12).
W latach 1950–1962 wystąpił 24 razy w reprezentacji Polski. Występował także w reprezentacji Gdańska, między innymi 5 IX 1948 (Poznań–Gdańsk, 68:86) zajął II miejsce w oszczepie (43,40); 29–30 V 1959 w Bydgoszczy (trójmecz Gdańsk (233) – Bydgoszcz (236,5) – Koszalin (122,5)) wygrał w skoku o tyczce (4,20). Ponadto brał udział w reprezentacjach regionalnych: 4–5 X 1959 (Polska Północna – Litwa, 160:165) wygrał skok o tyczce (4,20), 22–23 X 1960 (Litwa – Polska Północna, 164:168) zajął II miejsce w skoku o tyczce (4,20).
Był także reprezentantem Sopotu, między innymi 1 V 1964 w meczu lekkoatletycznym Gdańsk (110) – Sopot (117) – Gdynia (112) uzyskał drugi rezultat w skoku o tyczce (4,26). W tej dyscyplinie najlepszy wynik osiągnął 27 V 1962 w Bydgoszczy: 4,505. Karierę zakończył w 1964.
W trakcie kariery sportowej zajął się trenerką, od 1954 szkolił Elżbietę Duńską (z którą się ożenił). W latach 1960–1962 był nauczycielem wychowania fizycznego w gdańskim Technikum Mechaniczno-Elektrycznym. Od 1964 trener Skry Warszawa, a w 1976 oraz 1980 trener olimpijski polskich tyczkarzy, między innymi Władysława Kozakiewicza i Tadeusza Ślusarskiego, którzy podczas Igrzysk Olimpijskich w 1980 w Moskwie zdobyli odpowiednio złoty i srebrny medal. Zwolniony z funkcji trenera w związku ze słynnym gestem Kozakiewicza, następnie był pracownikiem biurowym warszawskiej hali widowiskowo-sportowej Torwar. W 1982 wraz z żoną wyjechał do Wielkiej Brytanii, od 1 IV 1982 mieszkał w USA (Eugene), gdzie trenował amerykańskich skoczków o tyczce. Od 2001 mieszka w Warszawie.
Wyróżniony tytułem Mistrz Sportu i odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”, uhonorowany Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W plebiscycie „Dziennika Bałtyckiego” został uznany za najlepszego trenera Wybrzeża za rok 1956, a w plebiscycie „Przeglądu Sportowego” zajął IV miejsce.
Ojciec Elżbiety (ur. 1958), także lekkoatletki (skok wzwyż), zamężnej za Michaela Jamesa Lamba (ur. 1959), matki Elżbiety Bogusławy (Elzunia Lamb; ur. 29 I 1983 Warszawa), zamężnej Wojcickiej, jako juniorki medalistki mistrzostw stanowych (Kalifornia) i akademickich NCAA w skoku w dal, siedmioboju, trójskoku, biegach na 100 i 300 m, oraz syna A.J., medalisty tychże w skoku w dal, o tyczce i biegu na 110 m przez płotki, koszykarza (center) zespołów szkolnych i uniwersyteckich.
| Data i miejsce | Dyscyplina | Wynik |
|---|---|---|
| 22–24 VII 1949 Gdańsk | skok o tyczce | brązowy medalista (3,50) |
| 18–19 II 1950 Przemyśl – Zimowe Mistrzostwa Polski (w hali) | skok o tyczce | wicemistrz Polski (3,41) |
| 13–15 VIII 1950 Kraków | skok o tyczce | wicemistrz Polski (3,70) |
| 30 IX – 1 X 1950 Gdańsk | Mistrzostwa Polski w dziesięcioboju | wicemistrz Polski (5414 punktów) |
| 17–18 II 1951 Poznań – Zimowe Mistrzostwa Polski (w hali) | skok o tyczce | mistrz Polski (3,60) |
| 9–16 IX 1951 Warszawa | skok o tyczce | odpadł w klasyfikacjach (nie przeszedł – osiągnął 350 przy minimum 380) |
| bieg na 110 m przez płotki | piąte miejsce (16,8) | |
| 29–30 IX 1951 Elbląg | Mistrzostwa Polski w dziesięcioboju | wicemistrz Polski (5951 punktów) |
| 4–6 IX 1953 Warszawa | skok o tyczce | IV miejsce (3,60) |
| 17–18 X 1953 Kraków | Mistrzostwa Polski w dziesięcioboju | V miejsce |
| 6–7 II 1954 Poznań – Ogólnopolskie Zawody Centralne (nieoficjalne Zimowe Mistrzostwa Polski w hali) |
skok o tyczce | III miejsce (3,70) |
| 18–23 VII 1954 Warszawa | skok o tyczce | IV miejsce (4,00) |
| 27–28 II 1955 Warszawa – Ogólnopolskie Zawody Centralne (nieoficjalne Zimowe Mistrzostwa Polski w hali) |
skok o tyczce | wicemistrz Polski (3,90) |
| 23–25 X 1955 Łódź | skok o tyczce | brązowy medalista (4,00) |
| 20–21 I 1956 Warszawa – Ogólnopolskie Zawody Centralne (nieoficjalne Zimowe Mistrzostwa Polski w hali) |
skok o tyczce | III miejsce (3,90) |
| 30 IX – 2 X 1956 Zabrze | skok o tyczce | wicemistrz Polski (4,30) |
| 14–16 IX 1957 Poznań | skok o tyczce | brązowy medalista (4,20) |
| 18–20 VII 1958 Bydgoszcz | skok o tyczce | wicemistrz Polski (4,31) |
| 21–23 VII 1959 Gdańsk | skok o tyczce | mistrz Polski (4,40) |
| 5–7 VIII 1960 Olsztyn | skok o tyczce | wicemistrz Polski (4,45) |
| 20–22 VII 1962 Warszawa | skok o tyczce | wicemistrz Polski (4,30) |
