KOZŁOWSKI WOJCIECH, lekarz, oficer
| < Poprzednie | Następne > |
WOJCIECH KOZŁOWSKI (15 VI 1924 Bydgoszcz – 29 IV 1997 Gdańsk), lekarz internista, kapitan Wojska Polskiego. Był synem Włodzimierza, dowódcy kompanii w II powstaniu śląskim, oraz Laury z domu Skarżyńskiej (20 XI 1904 – 7 XII 1971 Gdańsk). W 1928 po rozwodzie rodziców pozostał pod opieką matki i wuja Tomasza, kapitana artylerii konnej. Naukę rozpoczął w szkole powszechnej i kontynuował w Gimnazjum Klasycznym im. Józefa Piłsudskiego w Bydgoszczy. Po wybuchu II wojny światowej wraz z matką opuścił Bydgoszcz i zamieszkał w Lublinie. Tam kontynuował naukę w IV klasie Gimnazjum im. Jana Zamojskiego i jako harcerz brał udział w obronie Lublina w 1939 roku. Po zamknięciu szkoły uczęszczał na zajęcia tajnego nauczania, maturę zdał w 1943. W latach 1940–1942 był członkiem Związku Walki Zbrojnej (pseudonim "Tomek"), następnie Polskiego Związku Powstańczego i Armii Krajowej (AK). Pobierał naukę w szkole podchorążych AK.
W 1944 rozpoczął studia na Wydziale Filologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, później przeniósł się na Wydział Lekarski Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej. W Gdańsku od 1948, gdzie kontynuował studia na Wydziale Lekarskim Akademii Lekarskiej, w 1951 otrzymał tytuł lekarza medycyny. Od 1961 doktor nauk medycznych.
W latach 1951–1953 był asystentem w Szpitalu Wojewódzkim w Słupsku, 1953–1956 pracował w Klinice Chorób Wewnętrznych Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG), specjalizując się w elektrokardiografii. W 1956 przeniósł się do powstałej między innymi dzięki niemu III Kliniki Chorób Wewnętrznych AMG, w której do emerytury w 1990 pracował jako adiunkt i ordynator. W 1963 uczestniczył we wszczepieniu pierwszego w Polsce stymulatora serca w II Klinice Chirurgii AMG. W 1968 został powołany do służby w Marynarce Wojennej, był m.in. ordynatorem Oddziału Wewnętrznego Szpitala Garnizonowego w Helu.
Zajmował się badaniami dotyczącymi elektrokardiografii i wektokardiografii. Był gdańskim prekursorem kardiowersji i defibrylacji elektrycznej. Badał m.in. stymulację serca, metody znieczulania do zabiegów kardiologicznych i jako jeden z pierwszych na świecie próbował leczyć nerwicę natręctw. Był autorem i współautorem prac naukowych z kardiologii, chirurgii, intensywnej terapii oraz psychiatrii, między innymi Uproszczony sposób oznaczania kąta nachylenia osi elektrycznej serca („Polskie Archiwum Medycyny Wewnętrznej” 1956, z. 6), Przypadek nerwicy natręctw leczony hibernacją („Neurologia Neurochirurgiczna” 1957, nr 2, wspólnie z Pawłem Gałuszko), Das WPW Syndrom im Vectorkardiogramm (Probleme der räumlichen Vectorkardiographie, 1963). Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1974).
Był żonaty z Krystyną z domu Kowalczyk (30 IV 1922 – 16 V 2015 Gdańsk). Ojciec czwórki dzieci: Hanny, Małgorzaty, Marka i zmarłego w wieku 15 lat Tomasza. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
