KATZMANN FRITZ, oficer, zbrodniarz wojenny
| < Poprzednie | Następne > |
FRITZ KATZMANN (6 V 1906 Langendreer koło Bochum – 19 IX 1957 Darmstadt), dowódca SS i Policji w Okręgu Rzeszy Gdańsk-Prusy Zachodnie, zbrodniarz wojenny. Miał wykształcenie podstawowe, z zawodu stolarz. Do 1932 działał w organizacji partyjnej dorywczo: od 1928 jako członek NSDAP, od 1930 w SS. W 1932 został zatrudniony w strukturach SS, przechodząc kolejne stopnie kariery: w latach 1932–1934 dowódca batalionu SS, w 1934 dowódca 25. SS-Standarte „Ruhr” (pułk SS), w okresie 1934–1938 dowódca 75. SS-Standarte „Widukind”; w 1932 SS-Hauptsturmführer (kapitan), od 17 VIII 1934 SS-Standartenführer (pułkownik), od 9 XI 1938 SS-Oberführer (brygadier), od 21 VI 1941 SS-Brigadeführer und Generalmajor der Polizei (generał brygady), od 30 I 1943 SS-Gruppenführer und Generalleutnant der Polizei (generał dywizji). W okresie 1938–1945 był posłem do Reichstagu z ramienia NSDAP.
We wrześniu 1939 jako szef VI Okręgu SS (SS-Abschnitt) we Wrocławiu nadzorował działalność grup Selbstschutz (niemiecka organizacja paramilitarna) na terenie Wielkopolski i Śląska. Po powołaniu przez Adolfa Hitlera nowej administracji na zajętych ziemiach polskich, od 30 XI 1939 do 8 VIII 1941 dowodził SS i policją w dystrykcie radomskim Generalnej Guberni. Na podległym sobie terenie kontynuował akcję eksterminacji ludności polskiej, głównie inteligencji, oraz organizował i nadzorował tworzenie gett dla ludności żydowskiej w wybranych miejscowościach. 8 VIII 1941 roku został Wyższym Dowódcą SS i Policji w nowym dystrykcie Galicja we Lwowie. Do 1943 jego głównym zadaniem była eksterminacja ludności żydowskiej na zachodniej Ukrainie. Między innymi w ramach operacji „Reinhard” doprowadził do prawie całkowitej zagłady 530 000 Żydów z tego terenu, kierując ich do obozów zagłady w Sobiborze (marzec 1942 – sierpień 1943) i Bełżcu (marzec–sierpień 1942).
20 IV 1943 został przeniesiony do Gdańska, zastąpił SS-Obergruppenführera Richarda Hildebrandta na stanowisku Wyższego Dowódcy SS i Policji w Okręgu Rzeszy Gdańsk-Prusy Zachodnie. Po marcu 1945 z fałszywymi dokumentami uciekł przez Hel do Niemiec. Po ich kapitulacji osiadł jako Bruno Albrecht na wyspie Fehmarn koło Lubeki. Nierozpoznany, pracował jako robotnik w miejscowym zakładzie obróbki drewna. Po 1950 poważnie chorował, ostatnie dwa lata życia, nadal nierozpoznany, spędził z rodziną w Darmstadt. Na podstawie wniosków zgłoszonych przez władze Polski i Ukrainy za popełnione w czasie wojny zbrodnie poszukiwany był przez aliantów od 1945, a od 1949 również przez władze Niemiec Zachodnich.
