DUBRAWSKA MIROSŁAWA, aktorka, reżyser
| < Poprzednie | Następne > |
MIROSŁAWA DUBRAWSKA (28 IV 1928 Warszawa – 12 X 2010 Warszawa), aktorka, reżyser. W 1951 ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie. Zadebiutowała w Teatrach Dramatycznych w Szczecinie rolą Horodniczanki w Rewizorze Mikołaja Gogola w reżyserii Hugona Morycińskiego (premiera 7 XI 1950). W latach 1951–1957 grała w Teatrze Ateneum w Warszawie.
Na deskach gdańskiego Teatru Wybrzeże występowała w latach 1957–1960, gdzie zagrała dziesięć ról. Zadebiutowała tutaj jako Elwira w Cydzie Stanisława Wyspiańskiego w reżyserii Karola Borowskiego (13 XII 1957). Następnie grała w spektaklach realizowanych przez męża Zygmunta Hübnera, m.in. jako Asfinksja, Heloiza i Marguerite w Spójrz! Ja tańczę!… Dorothy Reynolds i Juliana Slade’a (13 VIII 1958), Lollia Paulina w Kajusie Cezarze Kaliguli Karola Huberta Rostworowskiego (17 X 1959), poza tym m.in Andromaka w Nie będzie wojny trojańskiej Jeana Giraudoux w reżyserii Bohdana Korzeniowskiego (1 X 1958), Daisy Devore w Maszynie do liczenia Elmera Rice’a w reżyserii Stanisława Milskiego (13 II 1959), Nicka w Aktorze Cypriana Kamila Norwida w reżyserii Teresy Żukowskiej (20 XII 1959) czy Inga w Pierwszym dniu wolności Leona Kruczkowskiego w reżyserii Erwina Axera (17 XII 1959; ostatni występ 21 II 1960).
Na szczególną uwagę zasługują cenione wysoko przez krytykę dwie role z tego okresu. W Makbecie Williama Shakespeare’a w reżyserii Zygmunta Hübnera (12 IV 1958) zagrała Lady Makbet, którą zinterpretowała wbrew tradycji – jej postać nie była żądną władzy zbrodniarką, lecz zmysłową i zakochaną do szaleństwa w mężu kobietą, która chcąc go uszczęśliwić, popycha ukochanego do realizacji ambicji poprzez zbrodnię. Konsekwencją tego konfliktu jest szaleństwo Lady Makbet. Zdaniem Róży Ostrowskiej postać tę rozegrała po „wirtuozowsku”, a wymowa jej rąk to „majstersztyk aktorski”. Drugą ważną kreacją była Celia Pope w Kapeluszu pełnym deszczu Michaela V. Gazzo w reżyserii Andrzeja Wajdy (17 X 1959). Grała żonę narkomana Johnny’ego Pope’a, w którego wcielił się Zbigniew Cybulski.
W latach 1960–1964 ponownie pracowała w Teatrze Ateneum w Warszawie, 1964–1970 w Teatrze Starym w Krakowie. Od 1971 do 1974 występowała na deskach Teatru Narodowego w Warszawie, później tamże w Teatrze Powszechnym, gdzie pozostała do końca życia. Znana z wielu doskonałych ról, m.in. siostry Ratched w Locie nad kukułczym gniazdem Dale’a Wassermana w reżyserii Zygmunta Hübnera (30 VI 1977). Ostatnią jej rolą była postać Rebeki Nurse w Czarownicach z Salem Arthura Millera w reżyserii Izabelli Cywińskiej (30 XI 2007).
Zagrała w około 50 filmach. Najważniejsze z nich to Seksolatki (jako ciocia Zosia; 1971), Długa noc poślubna (jako matka „Anity”; 1976), Panny i wdowy (jako Darska; 1991), Faustyna (jako Matka Generalna Zgromadzenia; 1994), Sława i chwała (jako Paulina Szyllerowa; 1997). Występowała w wielu sztukach Teatru Telewizji (1954–2006) oraz Teatru Polskiego Radia (w latach 1952–2007).
Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1975) i Krzyżem Kawalerskim Odrodzenia Polski (1986). Od 1950 żona Zygmunta Hübnera, matka Joanny (ur. 1956) zamężnej Wojciechowskiej, dr historii sztuki, marszanda, wieloletniej pracowniczki Instytutu Sztuki PAN, w 2013 inicjatorki założenia i członkini Rady Fundacji Teatru Myśli Obywatelskiej im. Zygmunta Hübnera. Pochowana wraz z mężem w grobie rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
