DENISIUK LUDWIK, rektor Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
LUDWIK DENISIUK (ur. 26 VIII 1907 Stasiówka, powiat Biała Podlaska – 14 VII 1990 Warszawa), doktor habilitowany nauk wychowania fizycznego, pierwszy rektor Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego w Gdańsku (WSWF). Syn Jana. Ukończył Publiczną Szkołę Powszechną w Łomazach, w 1929 absolwent Państwowego Seminarium Nauczycielskiego Męskiego im. Mieczysława Brzezińskiego w Leśnej Podlaskiej. W 1931 ukończył Centralny Instytut Wychowania Fizycznego w Warszawie, był członkiem uczelnianego Akademickiego Związku Sportowego, uprawiał siatkówkę, koszykówkę i lekkoatletykę.
W latach 1932–1934 pracował jako nauczyciel WF w Państwowym Seminarium Nauczycielskiego w Działdowie. W 1937–1939 nauczyciel WF w Kościerzynie i w Gimnazjum Humanistycznym w Bydgoszczy. Jako podporucznik piechoty walczył w kampanii wrześniowej 1939. Od 1 X 1940 do 31 VIII 1944 był nauczycielem w Szkole Powszechnej Nr 3 im. Marii Konopnickiej w Białej Podlaskiej. W czasie okupacji działał w konspiracji (pseudonim „Dominik”). Należał do Chłopskiej Straży „Chłostry”, był szefem Agencji Informacyjnej Batalionów Chłopskich na powiat Biała Podlaska. Po wyzwoleniu, w październiku 1944 został przewodniczącym Miejskiej Rady Narodowej i pierwszym burmistrzem Białej Podlaskiej, z ramienia Stronnictwa Ludowego i Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici” został posłem do Krajowej Rady Narodowej w Warszawie. Należał kolejno do Stronnictwa Ludowego, Polskiego Stronnictwa Ludowego i Polskiego Stronnictwa Ludowego „Nowe Wyzwolenie” (od 26 X 1946 członek Rady Naczelnej), z ich ramienia w latach 1943–1947 zasiadał w Krajowej Radzie Narodowej.
<br
W czerwcu 1945 wyjechał do Bydgoszczy, od 1 IX 1945 pełnił obowiązki wizytatora wychowania fizycznego w Kuratorium Okręgu Szkolnego Pomorskiego w Toruniu. Od połowy 1953 pracował w Ministerstwie Oświaty, od 1956 był naczelnikiem Wydziału Wychowania Fizycznego. Od 1957 pracował w Instytucie Naukowym Kultury Fizycznej w Warszawie, był kierownikiem Zakładu Wychowania Fizycznego. Od 1961 doktor na podstawie rozprawy Badania nad wartością niektórych prób sprawności fizycznej, od 1969 doktor habilitowany w oparciu o dorobek i rozprawę Program wychowania fizycznego, a sprawność młodzieży szkolnej.
Oddelegowany z Warszawy, w latach 1969–1972 docent i rektor WSWF w Gdańsku. Organizował ją jako szkołę wyższą, gromadził kadrę nauczycielską, organizował międzyuczelniane konferencje naukowe, zapoczątkował tworzenie zbiorów Biblioteki Głównej (powstała 6 VIII 1969), w grudniu 1969 powołano uczelniany komitet wydawniczy,, od 1970 był przewodniczącym Komitetu Wydawnictw Uczelnianych. Po zakończeniu kadencji rektora WSWF w Gdańsku został profesorem nadzwyczajnym w Instytucie Naukowym Kultury Fizycznej w Warszawie, był też zastępcą dyrektora Instytutu Programów Szkolnych, redaktorem naczelnym „Wychowania Fizycznego i Higieny Szkolnej” i członkiem Prezydium Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Naukowego Kultury Fizycznej.
Teoretyk kultury fizycznej, autor prac naukowych na temat wychowania fizycznego i motoryki, m.in. Podstawy teorii i metodyki wychowania fizycznego (z Adamem Kalinowskim, Warszawa 1964), Elementy teorii i historii wychowania fizycznego (z Kazimierzem Fidelusem i Marianem Krawczykiem, Warszawa 1969), Rozwój sprawności motorycznej dzieci i młodzieży w wieku szkolnym (wraz z Haliną Milicer-Gruzewską, 1969), Tabele punktacji sprawności fizycznej (1975). Był przewodniczącym ogólnopolskiego konkursu Blaski i cienie pracy nauczyciela (1980). Odznaczony był m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Komandorskim i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznaką Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej.
Żonaty z Jadwigą z domu Wojciechowską, ojciec Barbary Anicety (ur. 18 VI 1941 Biała Podlaska), zamężnej Hansen, absolwentki Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie (1963), od 1964 w Danii, od 1978 w USA, autorki i kuratorki wielu wystaw artystycznych, od 1991 ponownie w Polsce, ekspertki United Nations (UN) Development Programme, od 2001 członkini Rady Fundacji Wschodnio-Europejskiego Centrum Rehabilitacji w Ciechocinku, założycielki Fundacji „Sztuka Leczy” (2003), matki trojga dzieci.
Pochowany na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie.
Bibliografia:
Demidowicz Tomasz, Denisiuk Ludwik, „Echo Leśniaków”, nr 9-10, 2005-2006, s. 89-92.
Demidowicz Tomasz, Ludwik Denisiuk. Świadkowie przeszłości ziemi siedleckiej. Biogramy, „Historia i Świat”, 10, 2021, s. 437–439.
